Języki w Unii Europejskiej
Na terenie Unii Europejskiej 24 języki mają status języka oficjalnego.
Oficjalne języki Unii Europejskiej[edytuj | edytuj kod]
Według liczby użytkowników:
| Język | Liczba ludności UE posługująca się językiem | ||
|---|---|---|---|
| jako język ojczysty |
jako język obcy |
razem | |
  angielski |
1% | 34% | 35% |
    niemiecki |
18% | 15% | 33% |
 francuski |
19% | 12% | 31% |
 włoski |
13% | 2% | 15% |
 hiszpański |
9% | 6% | 15% |
 polski |
8% | 1% | 9% |
 niderlandzki |
5% | 1% | 6% |
  szwedzki |
2% | 1% | 3% |
  grecki |
3% | 1% | 4% |
 rumuński |
?% | ?% | ?% |
 czeski |
2% | 1% | 3% |
 portugalski |
2% | 1% | 3% |
 bułgarski |
?% | ?% | ?% |
 węgierski |
2% | 1% | 2% |
 duński |
1% | 1% | 2% |
 słowacki |
1% | 1% | 2% |
| fiński |
1% | 1% | 1% |
 litewski |
?% | ?% | ?% |
 łotewski |
?% | ?% | ?% |
 estoński |
?% | 0% | ?% |
 słoweński |
?% | ?% | ?% |
| irlandzki |
?% | ?% | ?% |
| maltański |
?% | ?% | ?% |
 chorwacki |
?% | ?% | ?% |
Znajomość języków w krajach Unii Europejskiej[edytuj | edytuj kod]
.svg)
Źródło: Komisja Europejska[1]
Najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się Europejczycy jest język angielski, język francuski, język niemiecki, język hiszpański. W Danii 100% uczniów uczy się angielskiego, w Holandii 60% posługuje się obok angielskiego niemieckim. We Francji i Włoszech ponad 60% dzieci, młodzieży i studentów uczy się w szkołach języka hiszpańskiego. W krajach łacińskich, takich jak Hiszpania, Włochy, Portugalia, ludzie wykształceni znają często bardzo dobrze język francuski. W Niemczech największą popularnością cieszą się angielski, francuski i łacina.
W najlepiej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej od jakiegoś czasu stają się coraz popularniejsze w szkołach zwykłych i prywatnych takie języki jak: język hiszpański, język rosyjski i języki azjatyckie, takie jak język japoński i chiński, gdyż Japonia i Chiny są ważnymi partnerami handlowymi Europejczyków.
Kwestia wprowadzenia dodatkowych języków[edytuj | edytuj kod]
Mieszkańcy Katalonii i Kraju Basków chcieliby, aby status języków oficjalnych Unii Europejskiej uzyskały także język kataloński i język baskijski. Tymczasem brak postanowień co do języka luksemburskiego, który w Luksemburgu jest językiem potocznym, a gazety wydawane są w języku niemieckim i języku francuskim. Statusu języka Unii Europejskiej nie posiada również rosyjski, który jest językiem bardzo licznej mniejszości rosyjskiej w Estonii i na Łotwie. Rządy tych krajów najprawdopodobniej nie będą się ubiegać o taki status, gdyż w czasach ZSRR mieszkańcy republik nadbałtyckich poddawani byli rusyfikacji. W Estonii Rosjanie nie mają prawa do dwujęzycznych tablic informacyjnych, zaś na Łotwie w szkołach rosyjskich zajęcia przez pierwszych 11 lat nauki są prowadzone w języku rosyjskim, później bilingwalnie (w proporcjach 60/40%) a na studiach wyższych już tylko w języku łotewskim.
We Francji zarejestrował się ruch polityczny EDE (pol. Europa demokracja esperanto), który w programie wyborczym zawarł wprowadzenie esperanto do nauczania w szkołach jako pierwszego języka obcego i jako roboczego języka Unii Europejskiej. Nie uzyskał on jednak w żadnym regionie poparcia wyższego niż 0,5% w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Podobny ruch powstał również w Niemczech.
Przykłady języków autochtonicznych UE niebędących jej językami urzędowymi:
- waloński
- luksemburski
- kataloński
- kaszubski
- galicyjski
- baskijski
- lapoński
- fryzyjski
- sardyński
- liguryjski
- języki regionalne we Francji: szampański, prowansalski, alzacki, bretoński
- języki regionalne w Niemczech: plattdeutsch, dolnołużycki, górnołużycki
- rosyjski
- cygański (romski)
- retoromański
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Europejskie biuro do spraw języków rzadziej używanych
- Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej
- języki w Europie
- języki indoeuropejskie
- języki ugrofińskie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Europeans and Their Languages. European Commission, 2006. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tamara Barriga: Języki i symbole Unii Europejskiej. UniaEuropejska.org, 2011-05-11. [dostęp 2011-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-27)]. (pol.).
