Przejdź do zawartości

Języki w Unii Europejskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Na terenie Unii Europejskiej 24 języki mają status języka oficjalnego.

Oficjalne języki Unii Europejskiej

[edytuj | edytuj kod]

Według liczby użytkowników:

Język Liczba ludności UE posługująca się językiem
jako język
ojczysty
jako język
obcy
razem
Irlandia Malta angielski 1% 34% 35%
Niemcy Austria Belgia Luksemburg niemiecki 18% 15% 33%
Francja Belgia Luksemburg francuski 19% 12% 31%
Włochy włoski 13% 2% 15%
Hiszpania hiszpański 9% 6% 15%
Polska polski 8% 1% 9%
Holandia Belgia niderlandzki 5% 1% 6%
Szwecja Finlandia szwedzki 2% 1% 3%
Grecja Cypr grecki 3% 1% 4%
Rumunia rumuński ?% ?% ?%
Czechy czeski 2% 1% 3%
Portugalia portugalski 2% 1% 3%
Bułgaria bułgarski ?% ?% ?%
Węgry węgierski 2% 1% 2%
Dania duński 1% 1% 2%
Słowacja słowacki 1% 1% 2%
Finlandia fiński 1% 1% 1%
Litwa litewski ?% ?% ?%
Łotwa łotewski ?% ?% ?%
Estonia estoński ?% 0% ?%
Słowenia słoweński ?% ?% ?%
Irlandia irlandzki ?% ?% ?%
Malta maltański ?% ?% ?%
Chorwacja chorwacki ?% ?% ?%

Znajomość języków w krajach Unii Europejskiej

[edytuj | edytuj kod]

Źródło: Komisja Europejska[1]

Najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się Europejczycy jest język angielski, język francuski, język niemiecki, język hiszpański. W Danii 100% uczniów uczy się angielskiego, w Holandii 60% posługuje się obok angielskiego niemieckim. We Francji i Włoszech ponad 60% dzieci, młodzieży i studentów uczy się w szkołach języka hiszpańskiego. W krajach łacińskich, takich jak Hiszpania, Włochy, Portugalia, ludzie wykształceni znają często bardzo dobrze język francuski. W Niemczech największą popularnością cieszą się angielski, francuski i łacina.

W najlepiej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej od jakiegoś czasu stają się coraz popularniejsze w szkołach zwykłych i prywatnych takie języki jak: język hiszpański, język rosyjski i języki azjatyckie, takie jak język japoński i chiński, gdyż Japonia i Chiny są ważnymi partnerami handlowymi Europejczyków.

Kwestia wprowadzenia dodatkowych języków

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkańcy Katalonii i Kraju Basków chcieliby, aby status języków oficjalnych Unii Europejskiej uzyskały także język kataloński i język baskijski. Tymczasem brak postanowień co do języka luksemburskiego, który w Luksemburgu jest językiem potocznym, a gazety wydawane są w języku niemieckim i języku francuskim. Statusu języka Unii Europejskiej nie posiada również rosyjski, który jest językiem bardzo licznej mniejszości rosyjskiej w Estonii i na Łotwie. Rządy tych krajów najprawdopodobniej nie będą się ubiegać o taki status, gdyż w czasach ZSRR mieszkańcy republik nadbałtyckich poddawani byli rusyfikacji. W Estonii Rosjanie nie mają prawa do dwujęzycznych tablic informacyjnych, zaś na Łotwie w szkołach rosyjskich zajęcia przez pierwszych 11 lat nauki są prowadzone w języku rosyjskim, później bilingwalnie (w proporcjach 60/40%) a na studiach wyższych już tylko w języku łotewskim.

We Francji zarejestrował się ruch polityczny EDE (pol. Europa demokracja esperanto), który w programie wyborczym zawarł wprowadzenie esperanto do nauczania w szkołach jako pierwszego języka obcego i jako roboczego języka Unii Europejskiej. Nie uzyskał on jednak w żadnym regionie poparcia wyższego niż 0,5% w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Podobny ruch powstał również w Niemczech.

Przykłady języków autochtonicznych UE niebędących jej językami urzędowymi:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Europeans and Their Languages. European Commission, 2006. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]