Klemens Rudnicki

Klemens Rudnicki „Klimek”
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	28 marca 1897 Żydaczów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1992 Londyn, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich Szwadron Kawalerii KOP „Podświle” 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich 9 Pułk Ułanów Małopolskich 6 Lwowska Dywizja Piechoty 1 Dywizja Pancerna
Stanowiska	dowódca szwadronu zastępca dowódcy pułku dowódca pułku kawalerii dowódca brygady piechoty zastępca dowódcy dywizji dowódca dywizji pancernej Generalny Inspektor Sił Zbrojnych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska 1944-1945
Odznaczenia

Klemens Rudnicki 1944

Klemens Stanisław Rudnicki ps. „Klimek” (ur. 28 marca 1897 w Żydaczowie, zm. 12 czerwca 1992 w Londynie) – oficer dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, 1 kwietnia 1945 roku mianowany generałem brygady, a 11 listopada 1990 roku mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem dywizji.

Życiorys

Pochodził z rodziny senatorskiej Rudnickich pieczętującej się herbem Lis. Był synem Zygmunta, starosty trembowelskiego i Stefanii Marynowskiej herbu Niezgoda. Wnuk pisarki Zofii z Mrozowickich Rudnickiej. Działał w „Zarzewiu” i w Drużynach Strzeleckich. Od sierpnia do września 1914 w Legionie Wschodnim, potem, jako podporucznik rezerwy został powołany do armii austriackiej. Ciężko ranny nad Isonzo. Na podporucznika został awansowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Pełnił wówczas służbę w c. i k. 15 pułku piechoty.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 służył w 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 7 szwadronu kawalerii. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 23 grudnia 1929 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1929–1931. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przeniesiony został do Wyższej Szkoły Wojennej, na stanowisko wykładowcy taktyki ogólnej. Od kwietnia 1933 roku był zastępcą dowódcy 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich. Mianowany w roku następnym podpułkownikiem wrócił do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko kierownika katedry taktyki ogólnej. W 1938 został dowódcą 9 pułku Ułanów Małopolskich, stacjonującego w garnizonie Trembowla.

Na czele tego pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939. Po zakończeniu walk organizował pracę konspiracyjną na terenie okupacji sowieckiej we Lwowie. Aresztowany przez NKWD trafił do więzienia na Łubiance w Moskwie. Uwolniony we wrześniu 1941 po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i układzie Sikorski-Majski. Natychmiast objął stanowisko zastępcy dowódcy 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. 11 grudnia 1941 roku został mianowany pułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii. W kwietniu 1942 roku został dowódcą 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty, a we wrześniu tego roku dowódcą 6 Brygady Strzelców. W październiku 1943 roku został zastępcą dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Walczył pod Monte Cassino i pod Bolonią, w całej kampanii włoskiej zyskując sobie miano dobrego dowódcy. 1 kwietnia 1945 roku awansowany do stopnia generała brygady, a w maju (już po zakończeniu działań wojennych) objął dowództwo 1 Dywizji Pancernej.

Po demobilizacji w 1947 osiadł w Londynie. Po 10 latach uzyskał pożyczkę, pozwalającą mu na założenie salonu meblowego z antykami; prowadził również renowację obrazów, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania. Od 1966 do śmierci był prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii w Wielkiej Brytanii. Od października 1980 roku był Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. 3 maja 1983 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. Autor wspomnień Na polskim szlaku wydanych w Londynie przez Gryf Publications Ltd. w 1952 roku, kilkakrotnie wznawianych, następnie wydanych w roku 1990 przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu.

11 listopada 1990 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, Ryszard Kaczorowski awansował go do stopnia generała dywizji.

Rodzina

Był żonaty z Wandą Marią Scazighino, córką Feliksa i Stanisławy z Komarnickich. Teściowie wraz z bratową i jej dwoma synami Rogerem i Feliksem zostali deportowani w głąb ZSRR. Miał trzy córki: Lenę, Karolinę (Krzysię) i najmłodszą Stefanię. Żona i córka Karolina były żołnierzami AK. „Krzysia” była sanitariuszką i zginęła w powstaniu warszawskim. Jego młodszy brat, Karol Rudnicki, major kawalerii był ofiarą zbrodni katyńskiej.

Wywód przodków

4. Teodor Józef Rudnicki
			2. Zygmunt Rudnicki
5. Zofia Kazimiera Mrozowicka
						1. Klemens Rudnicki
6. Mieczysław Marynowski
			3. Stefania Marynowska
7. Zofia Gostkowska

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari (za wojnę 1939)
• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 37 (za bitwę pod Monte Cassino)
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (za wojnę 1918-1920)
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (2 marca 1987)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie w 1921
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy
• Krzyż Wojskowy Karola

Przypisy

Wkroczenie oddziałów 2 Korpusu Polskiego do Bolonii. W samochodzie gen. Klemens Rudnicki (za kierownicą) i gen. Zygmunt Bohusz-Szyszko

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• CezaryC. Leżeński CezaryC., LesławL. Kukawski LesławL., O kawalerii polskiej XX wieku, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, ISBN 978-83-04-03364-1 .
• Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Polonia, 1990. ISBN 83-7021-096-1.
• Klemens Rudnicki: Na polskim szlaku. Wspomnienia z lat 1939-1947. Wrocław: Ossolineum, 1990. ISBN 83-04-03695-9.
• Melchior Wańkowicz: Bitwa o Monte Cassino. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2009. ISBN 978-83-7648-106-7.
• Gabriele Baumgartner: Polski Indeks Biograficzny / Polnischer Biographischer Index. Wyd. 2. T. 3. München: K. G. Saur Verlag, 2004, s. 1398. ISBN 3-598-34506-2. (niem.)