Opactwo Cystersów w Kazimierzu
50°17′36″N 17°53′38″E/50,293333 17,893889 Herb cystersów nad bocznym wejściem do kościoła w Kazimierzu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru |
opactwo |
| Właściciel | |
| Typ zakonu |
męski |
| Obiekty sakralne | |
| Kościół | |
| Założyciel klasztoru | |
| Data budowy |
1198 |
| Data zamknięcia |
1810 |
Położenie na mapie gminy Głogówek  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu prudnickiego  | |
| 50°17′36″N 17°53′38″E/50,293333 17,893889
| |
Opactwo Cystersów w Kazimierzu – dawne zgromadzenie zakonne cystersów w Kazimierzu koło Prudnika, istniejące od 1198 do 1810 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Książę Jarosław opolski sprowadził do wsi, wówczas noszącej nazwę Jarosław, cystersów z Pforty w Saksonii przed 1198. Po jego śmierci, cystersi z Pforty przekazali ten obszar cystersom z Lubiąża. W dokumencie papieża z 1201 wspomnieni zostali cystersi z Lubiąża, którzy jako spadkobiercy klasztoru w Pforcie „posiadają wieś Jarosław ze wszystkimi pożytkami”[1]. Od 1213 wieś nosiła nazwę Kazimierz – na cześć księcia Kazimierza opolskiego. Miejscowy kościół parafialny pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny wzmiankowany był po raz pierwszy w 1223[2].
Książę Kazimierz w 1226 nadał kościół w Kazimierzu ze wszystkimi przyległościami cystersom z opactwa z Lubiąża. Mieszko II w 1244 uwolnił poddanych klasztoru w Kazimierzu od prawa i sądownictwa książęcego[1].
Cystersi rozwinęli kolonizację w okolicy Kazimierza. Założyli wsie: Grudynia, Kózki, Wróblin, Ciesznów, Naczęsławice, Twardawa, Zwiastowice, Urbanowice i Kierpień. Od XIII wieku do probostwa Kazimierz należał również majątek Biernatów, przy którym w XVI wieku powstała wieś o tej samej nazwie[1]. Cystersi z Kazimierza i joannici z Grobnik otrzymali w 1318 zgodę od księcia Bolesława niemodlińskiego i mistrza joannitów na pociągnięcie rowów między Lisięcicami i terenem kazimierskiego probostwa w celu zabezpieczenia granicy[3]. W XIV wieku wdowa po rycerzu Gerku sprzedała cystersom wieś Tomice. Probostwo cystersów w Kazimierzu podlegało biskupowi wrocławskiemu[1].
W marcu 1428 probostwo Kazimierz opanowali husyci[4]. W latach 1540–1625 probostwo cystersów w Kazimierzu było w rękach protestantów. W 1572 na miejscowego pastora został ordynowany Michael Breuer z Prudnika[5].
Probostwo cystersów w Kazimierzu zostało sekularyzowane w 1810[6]. Majątek Kazimierz i dwory w Damasku, Tomicach, Langendorf i Biernatowie przeszły w świeckie ręce. W 1813 zakupił je Friedrich Wilhelm von Prittwitz[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Maler 2017 ↓, s. 30.
- ↑ Damian Tomczyk, Kazimierz, „Kalendarz Głubczycki”, 1997, s. 113–114.
- ↑ Maler 2017 ↓, s. 26.
- ↑ Maler 2017 ↓, s. 37.
- ↑ Maler 2017 ↓, s. 49.
- ↑ Maler 2017 ↓, s. 81.
- ↑ Maler 2017 ↓, s. 111.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Maler: Kościół katolicki na ziemi głubczyckiej w latach 1742–1945. T. 1: Dzieje pruskiej części archidiecezji ołomunieckiej – komisariatu kietrzańskiego i wikariatu generalnego w Branicach. Opole: Stowarzyszenie LGT „Płaskowyż Dobrej Ziemi”, 2017.