Osełedec
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kozacy piszą list do sułtana. Obraz pędzla Ilji Riepina namalowany w latach 1878–1891. Muzeum Rosyjskie w Sankt Petersburgu
Osełedec lub czupryna ukr. оселедець lub чуприна – czub, wąski kosmyk włosów na czubku ogolonej głowy, spleciony w warkocz lub rozpuszczony, noszony przez Kozaków zaporoskich szczególnie w XVII wieku. Kozacki osełedec był fryzurą analogiczną do podgolonego czuba polskich szlachciców w XVI/XVII w.
Rosyjska nazwa osełedca: хохо́л (chachoł) stała się potocznym, zwykle negatywnie nacechowanym, określeniem Ukraińców (chachły) używanym przez Rosjan, a także Białorusinów. Stąd także pochodzi zapewne określenie szeregu dialektów mieszanych (zwykle z przewagą elementów ukraińskich czy ruskich) – „język chachłacki”.
Za czasów wczesnej Rusi osełedec był oznaką szlachetnego urodzenia[1].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Bizantyjski kronikarz z X wieku, Leon Diakon, tak opisywał wygląd księcia Światosława: „(…) Głowę miał całkiem ogoloną, lecz z jednej strony zwisało pasmo włosów – oznaka wysokiego urodzenia (…)”.
