Papacha
Papacha (od tur. papak) – męskie nakrycie głowy popularne wśród narodów Kaukazu i Azji Środkowej oraz Kozaków.
Tradycyjnie wykonana z owczej wełny lub niedźwiedziego futra. W zależności od regionu występuje w różnych rozmiarach i kształtach (m.in. z dnem półkolistym oraz płaskim).
W Polsce moda na noszone zimą papachy (lub czapki „uszatki”) zapanowała, zwłaszcza wśród młodszego pokolenia, od lat 70. ubiegłego stulecia[1] i w ograniczonym stopniu utrzymywała się później.
Użycie w wojsku rosyjskim[edytuj | edytuj kod]
W armii carskiej noszona od 1817 roku, początkowo jedynie przez oddziały kozackie. Z czasem stała się popularna w całym rosyjskim wojsku i przed I wojną światową została ujednolicona jako wysoka czapka z baraniej wełny.
Z powodów ideologicznych jej noszenie zostało początkowo zabronione w Armii Czerwonej. Powróciła w 1936 roku jako element umundurowania oddziałów kozackich. Od 1940 roku była regulaminowym zimowym nakryciem głowy radzieckich generałów i marszałków, a od 1943 roku również pułkowników. Dzięki temu stopniowo stała się symbolem wysokiego statusu[2].
W 1994 roku wycofano ją z użytku w armii Federacji Rosyjskiej ze względów praktycznych. Została przywrócona dekretem Władimira Putina z 9 maja 2005 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anna Sieradzka: Tysiąc lat ubiorów w Polsce. Warszawa: Arkady, 2003, s. 317.
- ↑ a b Papacha uratuje rosyjską armię?. wp.pl, 9 czerwca 2005. [dostęp 2 czerwca 2009].
