Pałac Gerardów w Demiankach
52°31′45″N 31°28′18″E/52,529167 31,471667 nr rej. 313Г000249
| |
.jpg) Pałac Gerardów w Demiankach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Inwestor | |
| Kondygnacje |
3 |
| Ukończenie budowy |
2 poł. XIX w. |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie obwodu homelskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 52°31′45″N 31°28′18″E/52,529167 31,471667
| |
Pałac Gerardów (biał. Сядзіба Герардаў ў Дзям’янках) – pałac w stylu neorosyjskim w Demiankach na Białorusi, zabytek historyczno-kulturalny Białorusi. Dwór i park powstały w drugiej połowie XIX wieku na terenie majątku Gerardów .
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Pałac jest budowlą wzniesioną na planie nieregularnym. Do korpusu głównego przylegają: czworoboczna wieża zwieńczona krenelażem oraz boczne skrzydło z werandą. Jeden z narożników ma kształt półkolistego ryzalitu. Parter jest boniowany. W głównym wejściu widoczny jest wgłębiony portyk z arkadową dekoracją. W zrujnowanym wnętrzu zachowała się sklepiona klatka schodowa z arkadami.[1] Z pałacu rozpościera się malownicza panorama okolicy. W oddali widoczne jest koryto rzeki Ipuć.[2]
Park
[edytuj | edytuj kod]Powierzchnia założenia parkowego wynosi około 7 ha. Park zajmuje wzniesienie o tarasowym zboczu, przeciętym poprzecznym wąwozem. Część frontowa ma symetryczny układ osiowy, jednak wejście przesunięte jest w stronę północną i nie leży na głównej osi planistycznej. Wlotowa aleja lipowa biegnie najpierw po zboczu, następnie po zniwelowanym szczycie wzniesienia i łagodnie zaginając się, przyjmuje położenie osi głównej. Następnie przecinając wąwóz, prowadzi do części frontowej z małym okręgiem pośrodku. Ważną rolę dekoracyjną pełni masywny czterołukowy most o szerokości 7m. Zdobią go dwie niewielkie ozdobne balustrady.[2]
Górny park łączył się z dolnym schodami biegnącymi po stromym zboczu. Dolny park zajmował płaskie zagłębienie ze stawem i dwoma wąskimi kanałami. [2]
Obecnie w parku stoją budynki szkoły, również opuszczone. Zachowały się fragmenty otaczającego rezydencję muru.[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zbigniew Hauser. Dawne zapomniane polskie rezydencje na Białorusi (III). „Cenne, bezcenne, utracone”. nr 3 (64), s. 32-33, sierpień-wrzesień 2010. [dostęp 2024-08-06]. (pol.).
- ↑ a b c A. T. Федорук: Садово-парковое искусство Белоруссии. Mińsk: УРАДЖАЙ, 1989, s. 186-187. ISBN 5-7860-0086-9.