Pepin Krótki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa przek., WP:SK, drobne redakcyjne |
m →Życiorys: drobne redakcyjne |
||
Linia 40: | Linia 40: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Pepin dorastał w klasztorze w [[Saint-Denis (Seine-Saint-Denis)|Saint-Denis]]{{odn|Riché|1997|s=51}}. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem [[Karloman (syn Karola Młota)|Karlomanem]]. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota [[Griffo]], syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak |
Pepin dorastał w klasztorze w [[Saint-Denis (Seine-Saint-Denis)|Saint-Denis]]{{odn|Riché|1997|s=51}}. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem [[Karloman (syn Karola Młota)|Karlomanem]]. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota [[Griffo]], syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffona w zamku Chévremont w pobliżu Liége{{odn|Riché|1997|s=53}}. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na [[Monte Cassino]]. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków. |
||
Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez [[Bonifacy-Winfrid|świętego Bonifacego]] (w listopadzie lub podczas Bożego Narodzenia w 751 roku) jako pierwszy władca z dynastii [[Karolingowie|Karolingów]]{{odn|Fałkowski|2011|s=70}}{{odn|Weinfurter|2013|s=20}}. Wcześniej od [[Zachariasz (papież)|papieża Zachariasza]] otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę{{odn|Weinfurter|2013|s=20}}. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, [[Stefan II (papież)|Stefana II]]. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w bazylice [[Bazylika Saint-Denis|Saint-Denis]] pod Paryżem{{odn|Weinfurter|2013|s=20}}. |
Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez [[Bonifacy-Winfrid|świętego Bonifacego]] (w listopadzie lub podczas Bożego Narodzenia w 751 roku) jako pierwszy władca z dynastii [[Karolingowie|Karolingów]]{{odn|Fałkowski|2011|s=70}}{{odn|Weinfurter|2013|s=20}}. Wcześniej od [[Zachariasz (papież)|papieża Zachariasza]] otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę{{odn|Weinfurter|2013|s=20}}. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, [[Stefan II (papież)|Stefana II]]. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w bazylice [[Bazylika Saint-Denis|Saint-Denis]] pod Paryżem{{odn|Weinfurter|2013|s=20}}. |
||
Linia 50: | Linia 50: | ||
W latach 752–760, korzystając z przejściowej słabości [[Umajjadzi|Umajjadów]] i [[al-Andalus]], prowadził kampanię przeciw [[Maurowie|Maurom]], pozyskując dla Franków tereny po północnej stronie Pirenejów ([[Septymania|Septymanię]]), w tym [[Narbona|Narbonę]] (w 759 roku) oraz tereny obecnego [[Roussillon (Francja)|Roussillon]] (760). |
W latach 752–760, korzystając z przejściowej słabości [[Umajjadzi|Umajjadów]] i [[al-Andalus]], prowadził kampanię przeciw [[Maurowie|Maurom]], pozyskując dla Franków tereny po północnej stronie Pirenejów ([[Septymania|Septymanię]]), w tym [[Narbona|Narbonę]] (w 759 roku) oraz tereny obecnego [[Roussillon (Francja)|Roussillon]] (760). |
||
W 740 roku poślubił swoją kuzynkę [[Bertrada z Laonu|Bertradę z Laonu]] córkę hrabiego Laon [[Herybert z Laonu|Heriberta]] (Chariberta). Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]] (742 lub 747–814) |
W 740 roku poślubił swoją kuzynkę [[Bertrada z Laonu|Bertradę z Laonu]] córkę hrabiego Laon [[Herybert z Laonu|Heriberta]] (Chariberta). Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]] (742 lub 747–814) i [[Karloman I (król Franków)|Karlomana]] (751–771), którzy zgodnie z wolą ojca podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka [[Gizela (córka Pepina Krótkiego)|Gizela]], która została zakonnicą. |
||
Miał dziewiętnaścioro dzieci: dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro nieślubnych. |
Miał dziewiętnaścioro dzieci: dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro nieślubnych. |
Wersja z 13:38, 13 mar 2019
|
Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
król Franków | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia | |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona | |
Dzieci |
Pepin Krótki zwany też Pepinem Małym, Pepinem Młodszym i Pepinem III, fr. Pepin le Bref (ur. 714 prawdopodobnie w Jupille koło Liège, zm. 24 września 768 w Saint-Denis) – król Franków od roku 751, majordom Neustrii i Burgundii (741–751) oraz Austrazji (747–751); majordom Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów. Był synem Karola Młota i Chrotrudy (Rotrudy) oraz ojcem Karola Wielkiego.
Życiorys
Pepin dorastał w klasztorze w Saint-Denis[1]. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem Karlomanem. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota Griffo, syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffona w zamku Chévremont w pobliżu Liége[2]. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.
Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego (w listopadzie lub podczas Bożego Narodzenia w 751 roku) jako pierwszy władca z dynastii Karolingów[3][4]. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę[4]. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, Stefana II. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w bazylice Saint-Denis pod Paryżem[4].
Był to akt niezwykłej wagi dla losów państwa papieskiego i stosunków państwo–kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza[5].
Latem 754 roku w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla Aistulfa i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego – Patrimonium Sancti Petri (Ojcowizna Świętego Piotra) – które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy bizantyńskich jako opiekunów Kościoła i wiary[6].
W latach 752–760, korzystając z przejściowej słabości Umajjadów i al-Andalus, prowadził kampanię przeciw Maurom, pozyskując dla Franków tereny po północnej stronie Pirenejów (Septymanię), w tym Narbonę (w 759 roku) oraz tereny obecnego Roussillon (760).
W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laonu córkę hrabiego Laon Heriberta (Chariberta). Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego (742 lub 747–814) i Karlomana (751–771), którzy zgodnie z wolą ojca podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka Gizela, która została zakonnicą.
Miał dziewiętnaścioro dzieci: dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro nieślubnych.
Przypisy
- ↑ Riché 1997 ↓, s. 51.
- ↑ Riché 1997 ↓, s. 53.
- ↑ Fałkowski 2011 ↓, s. 70.
- ↑ a b c Weinfurter 2013 ↓, s. 20.
- ↑ Gerd Althoff: Symbolika władzy w średniowieczu. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011.
- ↑ Jan Baszkiewicz: Historia Francji. Ossolineum, 1978, s. 25.
Bibliografia
- Pierre Riché: Karolingowie: Ród który stworzył Europę. Warszawa: Dom Wydawniczy Volumen, 1997. ISBN 83-86857-13-7.
- Rozdział I. Państwo Franków. W: Stefan Weinfurter: Niemcy w średniowieczu 500–1500. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013. ISBN 978-83-01-17326-5.
- Wojciech Fałkowski: Wielki Król. Ideologiczne podstawy władzy Karola Wielkiego. Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, 2011. ISBN 978-83-933736-0-4.
- ISNI: 0000000104764815
- VIAF: 264661907, 620145857009422921112, 924159474330727662460, 71159234587703372208, 599159234120903370855, 280159474182827661550, 268159474185627661671
- LCCN: n84128337
- GND: 118594540
- BnF: 119958511
- SUDOC: 028043758
- NKC: jx20060322008
- DBNL: pepi005
- NTA: 070934460
- PLWABN: 9810689222905606
- NUKAT: n2014045133
- J9U: 987007322051705171
- BNC: 000621937
- WorldCat: lccn-n84128337