Księgi deuterokanoniczne: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Przywrócono starszą wersję, jej autor to Klondek. Autor wycofanej edycji to 85.221.138.79. |
|||
Linia 4: | Linia 4: | ||
==Księgi deuterokanoniczne w Starym Testamencie== |
==Księgi deuterokanoniczne w Starym Testamencie== |
||
Księgi deuterokanoniczne zawierają poglądy Faryzeuszy napiętnowanych przez Pana Jezusa jako :" Plemię żmijowe" To po prostu księgi apokryficzne ( ukryte ). Nie mają nic wspólnego z Chrześcijaństwem !!! |
|||
Księgi wtórnokanoniczne, z wyjątkiem [[Mądrość Syracha|księgi Syracha]] oraz [[2 Księga Machabejska|2 Księgi Machabejskiej]], powstawały w [[język hebrajski|języku hebrajskim]] lub [[język aramejski|aramejskim]]. Do XX wieku znane były jedynie ich greckie przekłady, pochodzące z [[Septuaginta|Septuaginty]] (III-I wiek p.n.e.). Odkrycia archeologiczne (m.in. w [[Rękopisy z Qumran|Qumran]]) pozwoliły określić fragmenty oryginałów. |
Księgi wtórnokanoniczne, z wyjątkiem [[Mądrość Syracha|księgi Syracha]] oraz [[2 Księga Machabejska|2 Księgi Machabejskiej]], powstawały w [[język hebrajski|języku hebrajskim]] lub [[język aramejski|aramejskim]]. Do XX wieku znane były jedynie ich greckie przekłady, pochodzące z [[Septuaginta|Septuaginty]] (III-I wiek p.n.e.). Odkrycia archeologiczne (m.in. w [[Rękopisy z Qumran|Qumran]]) pozwoliły określić fragmenty oryginałów. |
||
Część Ojców Kościoła działających na Wschodzie odrzucała księgi deuterokanoniczne jako natchnione. [[Orygenes]] w swej analizie wskazywał na różnicę pomiędzy księgami wtórnokanonicznymi a kanonem. [[Atanazy]], [[Cyryl z Jerozolimy]] i [[Grzegorz z Nazjanzu]], przygotowując katalog pism albo pomijali w ogóle te księgi, albo je włączali jako dodatki, Kościół Zachodu jednak uważał te księgi za kanoniczne. Ponieważ na skutek tego w II i III wieku doszło do kilku sporów związanych z używanym kanonem Starego Testamentu, w IV wieku podczas synodu w Hipponie i 3. synodu w Kartaginie orzeczono równoprawność ksiąg pierwszego i drugiego kanonu ("protokanonicznych" i "deuterokanonicznych"). Ostatecznie również Kościół na Wschodzie przyjął poglądy Zachodu i w roku 692 na synodzie trullańskim uznał autentyczność ksiąg deutorekanonicznych. |
Część Ojców Kościoła działających na Wschodzie odrzucała księgi deuterokanoniczne jako natchnione. [[Orygenes]] w swej analizie wskazywał na różnicę pomiędzy księgami wtórnokanonicznymi a kanonem. [[Atanazy]], [[Cyryl z Jerozolimy]] i [[Grzegorz z Nazjanzu]], przygotowując katalog pism albo pomijali w ogóle te księgi, albo je włączali jako dodatki, Kościół Zachodu jednak uważał te księgi za kanoniczne. Ponieważ na skutek tego w II i III wieku doszło do kilku sporów związanych z używanym kanonem Starego Testamentu, w IV wieku podczas synodu w Hipponie i 3. synodu w Kartaginie orzeczono równoprawność ksiąg pierwszego i drugiego kanonu ("protokanonicznych" i "deuterokanonicznych"). Ostatecznie również Kościół na Wschodzie przyjął poglądy Zachodu i w roku 692 na synodzie trullańskim uznał autentyczność ksiąg deutorekanonicznych. |
||
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) |
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) Starego Testamentu: |
||
*[[1 Księga Machabejska]] (1 Mch); |
*[[1 Księga Machabejska]] (1 Mch); |
||
*2 Księga Machabejska (2 Mch); |
*2 Księga Machabejska (2 Mch); |
Wersja z 01:14, 29 paź 2009
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) (przez Kościoły protestanckie określane jako apokryfy - tylko odnośnie Starego Testamentu) to księgi Pisma Świętego, których kanoniczność była kwestionowana w odróżnieniu od ksiąg protokanonicznych.
Księgi deuterokanoniczne w Starym Testamencie
Księgi wtórnokanoniczne, z wyjątkiem księgi Syracha oraz 2 Księgi Machabejskiej, powstawały w języku hebrajskim lub aramejskim. Do XX wieku znane były jedynie ich greckie przekłady, pochodzące z Septuaginty (III-I wiek p.n.e.). Odkrycia archeologiczne (m.in. w Qumran) pozwoliły określić fragmenty oryginałów.
Część Ojców Kościoła działających na Wschodzie odrzucała księgi deuterokanoniczne jako natchnione. Orygenes w swej analizie wskazywał na różnicę pomiędzy księgami wtórnokanonicznymi a kanonem. Atanazy, Cyryl z Jerozolimy i Grzegorz z Nazjanzu, przygotowując katalog pism albo pomijali w ogóle te księgi, albo je włączali jako dodatki, Kościół Zachodu jednak uważał te księgi za kanoniczne. Ponieważ na skutek tego w II i III wieku doszło do kilku sporów związanych z używanym kanonem Starego Testamentu, w IV wieku podczas synodu w Hipponie i 3. synodu w Kartaginie orzeczono równoprawność ksiąg pierwszego i drugiego kanonu ("protokanonicznych" i "deuterokanonicznych"). Ostatecznie również Kościół na Wschodzie przyjął poglądy Zachodu i w roku 692 na synodzie trullańskim uznał autentyczność ksiąg deutorekanonicznych.
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) Starego Testamentu:
- 1 Księga Machabejska (1 Mch);
- 2 Księga Machabejska (2 Mch);
- Księga Mądrości (Mdr);
- Mądrość Syracha (Eklezjastyk) (Syr);
- Księga Tobiasza (Tb);
- Księga Judyty (Jdt);
- Księga Barucha (Bar).
Fragmenty uznawane za deuterokanoniczne:
- z księgi Daniela: modlitwa Azariasza (Dn 3,24-90) i dwa ostatnie rozdziały (Dn 13-14);
- fragmenty Księgi Estery w języku greckim
Niektórzy włączają do powyższego spisu fragmenty Księgi Jeremiasza i Hioba, obecne tylko w Septuagincie.
Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu są określane przez protestantów mianem apokryfów (a księgi, które katolicy nazywają apokryfami, protestanci określają jako "pseudoepigrafy").
Księgi deuterokanoniczne w Nowym Testamencie
Niekiedy sformułowania "deuterokanoniczne" używa się w stosunku do 7 ksiąg Nowego Testamentu:
- 2 List Piotra (2P);
- 2. List Jana (2J);
- 3. List Jana (3J);
- List Judy (Jud);
- List Jakuba (Jk);
- List do Hebrajczyków (Hbr);
- Apokalipsa świętego Jana (Ap).
Natchniony charakter niektórych z tych ksiąg podważali niektórzy reformatorzy, np. Marcin Luter nie uznawał Listu Jakuba i Listu Judy[1]. Obecnie wszystkie wyznania chrześcijańskie uznają za powstałe z inspiracji Bożej wszystkie księgi Nowego Testamentu.
Zobacz też
- ↑ por. np. Marcin Luter - Przedmowa do Listów św. Jakuba i św. Judy, 1522