Księgi deuterokanoniczne: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m czyszczenie powt. linków wewn. using AWB |
|||
Linia 35: | Linia 35: | ||
*[[Apokalipsa świętego Jana]] (Ap). |
*[[Apokalipsa świętego Jana]] (Ap). |
||
Natchniony charakter niektórych z tych ksiąg podważali |
Natchniony charakter niektórych z tych ksiąg podważali niektórzy reformatorzy, np. [[Marcin Luter]] nie uznawał Listu Jakuba i Listu Judy<ref>por. np. Marcin Luter - ''Przedmowa do Listów św. Jakuba i św. Judy'', 1522</ref>. Obecnie wszystkie wyznania [[chrześcijaństwo|chrześcijańskie]] uznają za powstałe z inspiracji Bożej wszystkie księgi Nowego Testamentu. |
||
==Zobacz też== |
==Zobacz też== |
Wersja z 21:59, 18 kwi 2009
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) (przez Kościoły protestanckie określane jako apokryfy - tylko odnośnie Starego Testamentu) to księgi Pisma Świętego, których kanoniczność była kwestionowana w odróżnieniu od ksiąg protokanonicznych.
Księgi deuterokanoniczne w Starym Testamencie
Księgi wtórnokanoniczne, z wyjątkiem księgi Syracha oraz 2 Księgi Machabejskiej, powstawały w języku hebrajskim lub aramejskim. Do XX wieku znane były jedynie ich greckie przekłady, pochodzące z Septuaginty (III-I wiek p.n.e.). Odkrycia archeologiczne (m.in. w Qumran) pozwoliły określić fragmenty oryginałów.
Część Ojców Kościoła działających na Wschodzie odrzucała księgi deuterokanoniczne jako natchnione. Orygenes w swej analizie wskazywał na różnicę pomiędzy księgami wtórnokanonicznymi a kanonem. Atanazy, Cyryl z Jerozolimy i Grzegorz z Nazjanzu, przygotowując katalog pism albo pomijali w ogóle te księgi, albo je włączali jako dodatki, Kościół Zachodu jednak uważał te księgi za kanoniczne. Ponieważ na skutek tego w II i III wieku doszło do kilku sporów związanych z używanym kanonem Starego Testamentu, w IV wieku podczas synodu w Hipponie i 3. synodu w Kartaginie orzeczono równoprawność ksiąg pierwszego i drugiego kanonu ("protokanonicznych" i "deuterokanonicznych"). Ostatecznie również Kościół na Wschodzie przyjął poglądy Zachodu i w roku 692 na synodzie trullańskim uznał autentyczność ksiąg deutorekanonicznych.
Księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne) Starego Testamentu:
- 1 Księga Machabejska (1 Mch);
- 2 Księga Machabejska (2 Mch);
- Księga Mądrości (Mdr);
- Mądrość Syracha (Eklezjastyk) (Syr);
- Księga Tobiasza (Tb);
- Księga Judyty (Jdt);
- Księga Barucha (Bar).
Fragmenty uznawane za deuterokanoniczne:
- z księgi Daniela: modlitwa Azariasza (Dn 3,24-90) i dwa ostatnie rozdziały (Dn 13-14);
- fragmenty Księgi Estery w języku greckim
Niektórzy włączają do powyższego spisu fragmenty Księgi Jeremiasza i Hioba, obecne tylko w Septuagincie.
Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu są określane przez protestantów mianem apokryfów (a księgi, które katolicy nazywają apokryfami, protestanci określają jako "pseudoepigrafy").
Księgi deuterokanoniczne w Nowym Testamencie
Niekiedy sformułowania "deuterokanoniczne" używa się w stosunku do 7 ksiąg Nowego Testamentu:
- 2 List Piotra (2P);
- 2. List Jana (2J);
- 3. List Jana (3J);
- List Judy (Jud);
- List Jakuba (Jk);
- List do Hebrajczyków (Hbr);
- Apokalipsa świętego Jana (Ap).
Natchniony charakter niektórych z tych ksiąg podważali niektórzy reformatorzy, np. Marcin Luter nie uznawał Listu Jakuba i Listu Judy[1]. Obecnie wszystkie wyznania chrześcijańskie uznają za powstałe z inspiracji Bożej wszystkie księgi Nowego Testamentu.
Zobacz też
- ↑ por. np. Marcin Luter - Przedmowa do Listów św. Jakuba i św. Judy, 1522