Buddyzm tybetański: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Linia 34: Linia 34:


=== Współczesny rozwój buddyzmu tybetańskiego (od roku 1950) ===
=== Współczesny rozwój buddyzmu tybetańskiego (od roku 1950) ===
[[Plik:Looking up at the Potala.jpg|thumb|Frontowa elewacja pałacu [[Pałac Potala|Potala]] w [[Lhasa|Lhasie]]]]
[[Plik:Potala palace24.jpg|thumb|[[Pałac Potala]] w [[Lhasa|Lhasie]]]]
Na skutek inwazji na Tybet od roku 1950 i aneksji tego państwa przez [[Chińska Republika Ludowa|komunistyczne Chiny]] [[Tenzin Gjaco|Dalajlama XIV]] w 1959 roku{{odn|Dongyal|2008|s=111}}{{odn|Kalmus|1999|s=51}} oraz wielu innych wybitnych mistrzów buddyzmu tybetańskiego zmuszonych zostało do udania się na [[emigracja|emigrację]]{{odn|Kalmus|1999|s=230}}. W ten sposób można było zachować rząd na wychodźstwie i przygotować miejsce dla zagrożonej [[eksterminacja|eksterminacją]] ludności tybetańskiej{{odn|Kalmus|1999|s=226}}. W 1959 roku utworzono [[Centralny Rząd Tybetański]] z siedzibą w [[Dharamsala|Dharamsali]] w [[Indie|Indiach]]{{odn|Kalmus|1999|s=226}}{{odn|Central Tibetan Administration}}. W 1965 roku Dalajlama XIV zorganizował historyczną konferencję, w której wszyscy liderzy głównych tradycji buddyzmu tybetańskiego wspólnie dyskutowali nad zachowaniem i rozwojem wszystkich autentycznych duchowych nauk Tybetu{{odn|Dongyal|2008|s=17}}. Buddyzm tybetański wkroczył wówczas w nową erę swojego rozwoju we wcześniej niedostępnych dla niego krajach Zachodu oraz w pozostałych buddyjskich i niebuddyjskich krajach świata.
Na skutek inwazji na Tybet od roku 1950 i aneksji tego państwa przez [[Chińska Republika Ludowa|komunistyczne Chiny]] [[Tenzin Gjaco|Dalajlama XIV]] w 1959 roku{{odn|Dongyal|2008|s=111}}{{odn|Kalmus|1999|s=51}} oraz wielu innych wybitnych mistrzów buddyzmu tybetańskiego zmuszonych zostało do udania się na [[emigracja|emigrację]]{{odn|Kalmus|1999|s=230}}. W ten sposób można było zachować rząd na wychodźstwie i przygotować miejsce dla zagrożonej [[eksterminacja|eksterminacją]] ludności tybetańskiej{{odn|Kalmus|1999|s=226}}. W 1959 roku utworzono [[Centralny Rząd Tybetański]] z siedzibą w [[Dharamsala|Dharamsali]] w [[Indie|Indiach]]{{odn|Kalmus|1999|s=226}}{{odn|Central Tibetan Administration}}. W 1965 roku Dalajlama XIV zorganizował historyczną konferencję, w której wszyscy liderzy głównych tradycji buddyzmu tybetańskiego wspólnie dyskutowali nad zachowaniem i rozwojem wszystkich autentycznych duchowych nauk Tybetu{{odn|Dongyal|2008|s=17}}. Buddyzm tybetański wkroczył wówczas w nową erę swojego rozwoju we wcześniej niedostępnych dla niego krajach Zachodu oraz w pozostałych buddyjskich i niebuddyjskich krajach świata.


Wersja z 22:02, 16 cze 2014

Szablon:Propozycja Dobrego Artykułu

Buddyzm
Podstawy
Karma
Wizja świata
Oświecenie
Praktyka
W klasztorze
Świątynie
Szkoły
Doktryny

Koło Dharmy

Przykładowe malowidło przedstawiające lamę (w tym przypadku Kjedrup Ge, Wylie: mkhas grub dge legs dpal bzang po; 1385–1438). Od słowa lama pochodzi określenie buddyzmu tybetańskiego jako lamaizmu

Buddyzm tybetański (tyb.: བོད་བརྒྱུད་ནང་བསྟན།, Wylie: bod brgyud nang bstan; określany też jako lamaizm, choć nazwa ta bywa odbierana jako pejoratywna i jest merytorycznie niesłuszna) – odmiana buddyzmu, która jest główną religią Tybetu i jego regionów sąsiadujących (np. Bhutanu, Nepalu, Sikkimu i Ladakhu) od czasu ustanowienia jej jako religii państwowej przez króla Trisong Decena (Wylie: khri srong lde btsan) panującego w Tybecie w okresie od roku 755 do 797. Jest także główną religią Mongolii i kilku republik autonomicznych Federacji Rosyjskiej (np. Buriacji, Tuwy i Kałmucji).

Pochodzenie

Buddyzm tybetański pochodzi z kulminacyjnego rozwoju buddyzmu na obszarach, gdzie obecnie znajdują się graniczące z Chinami Nepal, Indie, Pakistan i Afganistan[1]. Rozwój buddyzmu na tych terenach niemal całkowicie zakończyły podboje muzułmańskie[2]. Buddyzm tybetański zachował wszystkie trzy jego główne nurty: hinajanę (Wylie: theg dman gyi bstan pa), mahajanę (Wylie: theg chen gyi bstan pa), wadżrajanę (Wylie: rdo rje theg pa’i bstan pa)[3][4][5][6]. Ze względu na owe trzy nurty, zwane również „trzema pojazdami”, buddyzm tybetański poprawnie nazywany jest „buddyzmem trzech pojazdów”[7].

Cechą charakterystyczną buddyzmu tybetańskiego jest kultywowanie tantr wadżrajany. Przekazy hinajany istnieją obok przekazów mahajany w trzech zbiorach kanonu (sutr, vinaji, abhidharmy) zawartych w Kangjurze i Tengjurze[8]. Przekazy wadżrajany zebrane są w ośmiu wielkich systemach i w innych pomniejszych jako szczególne metody mahajany. W buddyzmie tybetańskim istnieje również przekaz dzogczen, który obecny jest ponadto w tybetańskiej religii bön[9]. Wadżrajana nie jest wyłącznie związana z buddyzmem tybetańskim, ale również z japońską tradycją shingon[10], a w średniowieczu istniała również na terenach Sri Lanki, Azji Centralnej, Indochin oraz Indonezji. Liczba praktykujących buddyzm tybetański jest obecnie trudna do oszacowania ze względu na sytuację Tybetańczyków w i poza ChRL oraz rozwój buddyzmu tybetańskiego w krajach Zachodu i Dalekiego Wschodu.

Historia

Powstanie buddyzmu w wyniku „starożytnych przekazów” (ningma)

Główny budynek Samje (Wylie: bsam yas), pierwszego klasztoru buddyjskiego w Tybecie powstałego za czasów króla Trisong Decena

Powstanie buddyzmu w Tybecie zbiegło się z kulminacyjnym etapem buddyzmu tantrycznego na obszarach, gdzie obecnie znajdują się Nepal, Indie, Pakistan i Afganistan. Ówcześnie znajdowały się tam królestwa indyjskie oraz Oddijana. Zainicjowane zostało za czasów panowania tybetańskiego króla La Totori Niencen (Wylie: lha tho tho ri gnyan btsan) około roku 173[11]. Dokumenty historyczne opisują buddyzm za czasów władcy imperium tybetańskiego Songcena Gampo, który umarł w roku 650. Zawarł małżeństwo z chińską księżniczką o imieniu Wencheng, która sprowadziła posąg Buddy Siakjamuniego Cioło Siakjamuni (zwany również Cioło Rinpocze[12], Wylie: jo bo rin po che), poślubił nepalską buddyjską księżniczkę o imieniu Bhrikuti[13], która sprowadziła posąg Akszobhji. Wybudował on kilka świątyń, w tym dwie główne w Lhasie: Trülnang (Wylie: 'phrul snang, tj. późniejszy Ciokang) jako miejsce dla posągu Akszobhji i Ramocie (Wylie: ra mo che dgon pa) dla posągu Cioło Siakjamuniego[14][15][12]. Wysłał ministra i tłumacza Thönmi Sambhota (Wylie: thon mi sam bho ta, ur. ok. 619) do Indii w celu utworzenia alfabetu tybetańskiego[16] oraz zaprosił Aczarja Kumara, Shankara i nepalskiego Aczarja Shilmanju w celu tłumaczenia i popularyzowania buddyjskich pism[17].

Sukcesorem Songcena Gampo był król Trisong Decen (Wylie: khri srong lde btsan, 755-797), który oficjalnie ustanowił buddyzm jako religię państwową Tybetu[18]. W tym celu zaprosił wielu uczonych buddyjskich oraz mnichów, którzy zapoczątkowali rozwój ordynacji mnisiej według tradycji sarvastivada oraz przekaz sutr (patrz artykuł hinajana w buddyzmie tybetańskim). Założył on pierwszy klasztor Samje (Wylie: bsam yas) niedaleko od Lhasy oraz zapoczątkował rozwój wadżrajany i aktywność wielu tłumaczy buddyjskich i adeptów tantr, wśród których był tybetański tłumacz Locała Wajroczana[19] (Wylie: lo tsA ba bai ro ca na) (Wylie: bai ro tsa na). Głównymi z zaproszonych byli Śāntarakṣita (Wylie: zhi ba tsho) i mahasiddha Padmasambhava[20][21]. Śāntarakṣita był opatem indyjskiego centrum monastycznego Nalanda i odpowiadał za pełną edukację Tybetańczyków z pism buddyjskich. Padmasambhava odpowiadał za pełen przekaz wadżrajany do Tybetu. Niemniej jednak późniejszy tybetański król Langdarma (Wylie: glang dar ma, 838-841), będąc stronnikiem szamańskiej religii bön, doprowadził buddyzm w Tybecie niemal do zaniku[22]. Przekaz z okresów Trisonga Decena przetrwał głównie poprzez odnajdywanie „ukrytych skarbów” zwanych termami[23], którym „starożytne przekazy” ningma (Wylie: rnying ma) zawdzięczają swoje późniejsze odrodzenie za sprawą takich uczonych jak Longczenpa[24] (1308-1363), oraz nieliczne unikatowe przekazy świeckich adeptów i nielicznych mnichów, np. w „starożytnych” przekazach szkoły sakja.

Odrodzenie buddyzmu poprzez „nowożytne przekazy” (sarma)

Malowidło naskalne przedstawiające Buddę Siakjamuniego

W XI wieku nastąpiło drugie przeniesienie i rozwój nauk i przekazów buddyjskich do Tybetu i Bhutanu (tzw. „nowożytne przekazy” sarma, Wylie: gsar ma) od mahasiddhów indyjskich. Tym razem po raz pierwszy w pełni nauczano w Tybecie tantr jogi najwyższej, dopiero co spopularyzowanych w buddyjskich Indiach równolegle do tantryzmu hinduistycznego[25][2]. Dało to podwaliny pod trzy nowe główne tradycje tybetańskie: sakja, kagju i gelug. Prekursorem kadam był zaproszony do Tybetu Dzioło Dzie Atiśa[26][27] (980-1054) z bengalskiego centrum monastycznego Wikramasila, drugiego obok Nalandy najbardziej znaczącego centrum edukacji buddyjskiej w Indiach. Jego następcą i tłumaczem był Dromtönpa[28][29] (Wylie: 'brom ston pa rgyal ba'i 'byung gnas, 1005-1064). Na bazie nauk kadam Congkhapa (1357-1419) trzy wieki później zapoczątkował tradycję gelug. Prekursorem nauk sakja „nowożytnego przekazu” był Drokmi Locała (Wylie: brog mi lo tsa wa, 993-1077). Prekursorami kagju byli tłumacz kształcony m.in. przez Drokmi Locałę jogin Marpa Locała Ciökji Lodrö[30] (Wylie: mar pa lo bo' chos kyi blo gros, 1012-1097) i Kjungpo Naldzior (Wylie: khyung po rnal 'byor, około 1050-1140 lub 990-1139), inicjator przekazu szangpa[31]. Tybetański tłumacz Ngok Locała Loden Sierap (Wylie: rngog lo tsa ba blo ldan shes rab) (1059-1109) na podstawie wielu spotkań z indyjskimi uczonymi przełożył wiele dzieł filozoficznych m.in. o prawomocnym poznaniu (sanskryt: pramana, ang.: logic/valid cognition). Tybet odwiedzał mahasiddha Dampa Sangje (Wylie: Dam pa sangs rgyas (ur. ok. roku 1117), zapoczątkowując przekaz linii sicie (Wylie: zhi byed) oraz czöd[32]. Za sprawą takich tybetańskich mistrzów jak Ra Ciörab (Wylie: rva chos rab, 1016-1098) zainicjowany został przekaz jordruk, najbardziej rozbudowanej w buddyzmie tantry Kalaczakra[33].

W roku 1204 tybetański tłumacz Tropu Locała (Wylie: khro phu lo tsa ba byams pa dpal, ur. 1173) zaprosił do Tybetu indyjskiego uczonego Shakyashribhadra (1127-1225)[34], dzierżawcę tronu instytutu monastycznego Nalanda tuż sprzed inwazji muzułmańskich. Przekazał on w towarzystwie swoich mnichów ponownie do Tybetu ordynację mnisią vinaji przekazu sarvastivada. Najbardziej znanym tybetańskim mnichem tego przekazu został Sakja Pandita (1182–1251). Shakyashribhadra potwierdził autentyczność przekazu ningma w Indiach, np. tantry Guhyagharba[34]. Sakja Pandita był ponadto wybitnym uczonym i mistrzem tantr z sakja, który władał wówczas Tybetem[35]. Kubilaj-chan (1215-1294) przyjął w roku 1253 Drokön Ciögjal Pakpę (Wylie: 'gro mgon chos rgyal 'phags pa, 1235–1280), bratanka Sakja Pandity, jako swojego najwyższego mistrza duchowego i doradcę w sprawach politycznych[36][35]. Zainicjowało to długotrwałe związki między duchowymi przywódcami Tybetu, a władcami imperium mongolskiego, wieki później kontynuowane przez dalajlamów. Od tego czasu buddyzm tybetański stawał się główną religią Mongolii i związanych z nią Buriacji i Tuwy. „Nowożytne przekazy” ugruntował scholastyk Butön Rincien Drup[37] (Wylie: bu ston rin chen grub, 1290-1364) ze szkoły sakja, który zebrał wszystkie nauki, zweryfikowane wtedy jako pochodzące od Buddy Siakjamuniego, w kolekcji Kangjur oraz buddyjskie traktaty i tantry w kolekcji Tengjur. Ponieważ wiele niezweryfikowanych nauk i tantr czasów Trisong Decena oraz term nie znalazło się w tych kolekcjach, terton i scholastyk Ratna Lingpa (Wylie: ratna gling pa, 1403-1478) zebrał je w alternatywnej kolekcji „Zebranych Tantr Ningma”[38] (transliteracja Wyliego: snying ma rgyud 'bum). W 1450 roku w Bhutanie urodził się Pema Lingpa, czwarty z pięciu głównych tertonów w buddyzmie, który utworzył w pełni bhutańską odmianę tradycji ningma[39][40][41].

Rewitalizowanie buddyzmu według syntezy gelug oraz ruchu rime

Następnym etapem rozwoju buddyzmu tybetańskiego była synteza sutr i tantr wykonana przez Dzie Congkhapę[42] (1357-1419), który zjednoczył wszystkie istotne „nowożytne przekazy” w ramach jednej kombinacji monastycznych studiów i praktyk tradycji gelug[43]. W owym czasie ugruntował się podział buddyzmu w Tybecie na cztery główne tradycje: ningma, sakja, kagju i gelug. Za sprawą mistrza i odnowiciela buddyzmu na pograniczu XVI i XVII w. Dzietsyna Tāranāthy (Wylie: rje btsun ta ra na tha, 1575-1635) nabrała znaczenia pomniejsza tradycja dzionang wywodząca się od Dolpopa Sierab Gjaltsen (Wylie: dol po pa shes rab rgyal mtshan, 1292-1361). Tāranātha odbył podróż do Indii i uzyskał system praktyk tantr indyjskiego mahasiddhy Śantigupta od jego spadkobiercy Buddhaguptanatha[44] (1514-1610), kiedy wadżrajana w Indiach jeszcze nie zanikła. System ten znany jest obecnie jako dziewiąty wielki system praktyk buddyzmu tybetańskiego. W 1616 roku Ngawang Namgyal przybył do Bhutanu, zjednoczył kraj wprowadzając system dwuwładzy świeckiej i religijnej oraz ustanowił tradycję drukpa kagju jako główną bhutańską odmianę buddyzmu tybetańskiego obowiązującą do czasów obecnych[45].

Posąg przedstawiający V Dalajlamę Losang Gjaco (Wylie: blo bzang rgya mtsho)

W tym okresie Tybetem zaczęli władać dalajlamowie. Tytuł dalaj po mongolsku oznaczający ocean, w którym zawarta jest mądrość (mong.: Далай) po raz pierwszy został nadany mnichowi Sonam Gjaco (Wylie: bsod nams rgya mtsho, Dalajlama III, 1543–1588) przez mongolskiego władcę Altan Chana (mong.: Алтан хан, 1507–1582). Następnym mnichem tytułowanym mianem dalaj został praprawnuk Altan Chana o imieniu Jonten Gjaco (Wylie: yon tan rgya mtsho, Dalajlama IV, 1589–1617). Pełna władza nad Tybetem została ustanowiona przez kolejnego dalajlamę Losang Gjaco[46][47][48] (Wylie: blo bzang rgya mtsho, Dalajlama V, 1617–1682), zwanego Wielkim. Był on znamienitym politykiem oraz uznanym mistrzem tantr jogi najwyższej i dzogczen. Za jego czasów został wzniesiony pałac Potala[49][50] – najbardziej znana tybetańska budowla. Podczas władzy następnych dalajlamów nabierała dominacji tradycja gelug, aż stała się najbardziej wpływową i najliczniejszą formą buddyzmu tybetańskiego.

Równocześnie pod wpływem aktywności licznych tertonów odnawiano przekazy tradycji ningma[23], czego przykładem były nowe termy tertonów Dzikme Lingpa (Wylie: jigs med gling pa, 1729-1798) i Dziamjang Kjence Łangpo[51] (Wylie: 'jam dbyangs mkhyen brtse'i dbang po, 1820–1892). Z ramienia dalajlamów wybierano najwyższych rangą protektorów buddyzmu tybetańskiego mianowanych tytułem chutuchty (mong.: хутагт, transkrypcja polska chutagt). Zaja Pandita (1599–1662) o randze chutuchty utworzył pismo todo biczig do zapisu języka kałmuckiego na podstawie pisma mongolskiego, co ugruntowało buddyzm tybetański w Kałmucji[52]. Cesarz Chin z dynastii Qing Qianlong (1711-1799), jako uczeń mistrza II Jangjiya Rolbidorji (Wylie: rol pa'i rdo rje, 1716–86) o randze chutuchty, sfinansował kompleks klasztorny Yonghegong w Pekinie[53]. Tytułami chutuchty mianowani byli dżawdzandambowie[54], począwszy od I Dżawdzandamby Chutagt Öndör Gegeen Dzanabadzara (mong.: Жавзандамба хутагт Өндөр Гэгээн Занабазар, (transkrypcja. I Dziecün Dampa, Wylie: I rje btsun dam pa, 1635-1723) z Mongolii Zewnętrznej, aż do VIII Dżawdzandamby Chutagt Bogda Chana (mong.: Богд хаан, 1869–1924) po śmierci którego proklamowano utworzenie Mongolskiej Republiki Ludowej.

Ostatnim znaczącym etapem rozwoju było rewitalizowanie nauk sutr i tantr w ramach wielu kolekcji scholastyka Dziamgon Kongtrul Lodro Thaje (1813-1899) związanych z ruchem rime. W odróżnieniu od syntezy Congkhapy zebrał on przekazy tantr, term i nauk uwzględniając ich różnorodność, odrębność i oryginalność. Z tego względu do czasów obecnych stosuje się podział buddyzmu Tybetu na osiem wielkich systemów praktyk oraz syntezę praktyk w ramach tradycji gelug[55]. W następnym wieku następowało umacnianie tego podziału. Kulminacją tego była polaryzacja na nurty w duchu tolerancji rime takich mistrzów jak Dzongsar Kjence Ciökji Lodrö[56] (Wylie: rdzong gsar mkhyen brtse chos kyi blo gros, 1893–1959) oraz na nurty w duchu ekskluzywizmu gelug takich mistrzów jak Pabongka Rinpocze (Wylie: pha bong kha rin po che, 1878–1941). Pomimo prób otwarcia Tybetu na świat przez Dalajlamę XIII Thubten Gjaco[57] (ur. 12 lutego 1876, zm. 17 grudnia 1933), państwo to cechowała silna izolacja od świata z zamknięciem granic dla turystyki cudzoziemskiej.

Współczesny rozwój buddyzmu tybetańskiego (od roku 1950)

Pałac Potala w Lhasie

Na skutek inwazji na Tybet od roku 1950 i aneksji tego państwa przez komunistyczne Chiny Dalajlama XIV w 1959 roku[58][59] oraz wielu innych wybitnych mistrzów buddyzmu tybetańskiego zmuszonych zostało do udania się na emigrację[60]. W ten sposób można było zachować rząd na wychodźstwie i przygotować miejsce dla zagrożonej eksterminacją ludności tybetańskiej[61]. W 1959 roku utworzono Centralny Rząd Tybetański z siedzibą w Dharamsali w Indiach[61][62]. W 1965 roku Dalajlama XIV zorganizował historyczną konferencję, w której wszyscy liderzy głównych tradycji buddyzmu tybetańskiego wspólnie dyskutowali nad zachowaniem i rozwojem wszystkich autentycznych duchowych nauk Tybetu[63]. Buddyzm tybetański wkroczył wówczas w nową erę swojego rozwoju we wcześniej niedostępnych dla niego krajach Zachodu oraz w pozostałych buddyjskich i niebuddyjskich krajach świata.

Pierwszymi z mistrzów początkujących tę erę, którzy zdobyli popularność na Zachodzie, byli mówiący w języku angielskim Ciögjam Trungpa Rinpocze (Wylie: chos rgyam drung pa rinpoche, 1939–1987) z kagju, który przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych w roku 1970[64] i lama Tupten Jesie (Wylie: thub bstan ye shes, 1935–1984) z gelug. Położyli oni grunt pod trwającą do dziś popularność tej religii na Zachodzie i wizyty najwyższych rangą tybetańskich mistrzów tantrycznych. Podróże na Zachód odbyli m.in. Karmapa Rangdziung Rigpe Dordże (1924-1981), Kalu Rinpocze (1905-1989) z kagju, Ling Rinpocze (1903-1983), III Tridziang Rinpocze (1900-1981) z gelug, Dudziom Rinpocze[65] (1904-1987), Dilgo Khyentse Rinpocze (1910-1991), Czogjal Namkhai Norbu (ur. 1938) z ningma, oraz mistrzowie z sakja Sakja Tridzin (Wylie: sa skya khri 'dzin, ur. 1945) i Dezhung Rinpocze (1906-1987), który mieszkał w Seattle od roku 1960[66].

W Chińskiej Republice Ludowej na skutek działań reżimu komunistycznego zniszczono większość klasztorów buddyjskich i zakazano swobodnej praktyki buddyzmu tybetańskiego[67][68][69]. Natomiast po obaleniu Mongolskiej Republice Ludowej w Mongolii odbudowuje się klasztory a nauki buddyzmu tybetańskiego stopniowo są popularyzowane za sprawą takich mistrzów jak Bakula Rinpocze[70] (1917-2003). Podobnie odbudowuje się buddyzm tybetański w innych regionach po-komunistycznych, np. Kałmucji. Dalajlama XIV rozpoznał i intronizował najwyższego tulku Mongolii Dziecün Dampę IX (1932-2012) w roku 1991[71][72].

Główne tradycje

Młynki modlitewne w Samje (Wylie: bsam yas)

W ramach buddyzmu tybetańskiego wyróżnia się cztery główne tradycje:

Wyróżnia się też obok czterech głównych tradycji buddyzmu tybetańskiego dodatkowo piątą główną duchową tradycję Tybetu[73][17]:

  • bön – to religia o korzeniach przedbuddyjskich, nie zaliczana do tradycji wywodzących się od Buddy Siakjamuniego, ale uznawana wraz z czterema tradycjami buddyzmu tybetańskiego za jedną z pięciu głównych duchowych tradycji Tybetu.

Dodatkowo do głównych tradycji buddyzmu tybetańskiego zalicza się również tradycję dzionang, związaną z przekazem mistrza Tāranātha (Wylie: rje btsun ta ra na tha, 1575-1635)[47][37].

Buddyzm tybetański jest specyficzny w stosunku do innych odłamów buddyzmu, m.in. ze względu na długą historię wzajemnego współoddziaływania jego tradycji z religią bön[74].

Osiem wielkich systemów praktyk

Podział

Thanka przedstawiająca jidama Hewadżra (Wylie: kye'i rdo rje) w otoczeniu ośmiu dakiń związanego z przekazem Marpy Locały Ciökji Lodrö. Jidam Hewadżra związany jest też z przekazem lamdre

„Po tybetańsku buddystów nazywa się nangpa (Wylie: nang pa), co dosłownie znaczy: skierowany do wewnątrz. A więc buddysta to ktoś, kto nie szuka prawdy na zewnątrz, lecz wewnątrz natury umysłu. Wszystkie nauki i praktyki zmierzają do jednego celu: spojrzenia w naturę umysłu”[75]. Tyle może być nauk i praktyk, ile stanów umysłu.

Zgodnie z uczonym Dziamgonem Kongtrulem Wielkim (1813-1899) wyróżnia się osiem wielkich systemów praktyk Tybetu, które stosuje się w zależności od poszczególnych tradycji buddyzmu tybetańskiego[76]:

  1. praktyki tantr wewnętrznych starożytnej tradycji ningma uwzględniające dzogczen pochodzące z 5 linii przekazu kama (Wylie: bka' ma) i linii term
  2. unikatowe praktyki nieistniejącej już oddzielnie tradycji kadam przekazane od Atiśi
  3. praktyki lamdre (Wylie: lam ‘bras) „Ścieżki i Jej Owocu” przekazane od mahasiddhy Virupy (sanskryt: Virūpa, Wylie: bi ru pa)
  4. praktyki przekazane w tradycji kagju przez Marpę Locałę Ciökji Lodrö głównie od mahasiddhów Naropy (sanskryt: Nāropadā) i Maitripy (sanskryt: Maitrīpāda)
  5. praktyki szangpa kagju przekazane od mahasiddhini Nigumy (Wylie: ni gu ma)
  6. praktyki linii sicie (Wylie: zhi byed) „Uspokojenia” (ang.: Pacification) oraz linii czöd (Wylie: gcod) „Odcięcia” (ang.: Cutting), jako unikatowego odłamu linii sicie, przekazane od mahasiddhy Dampa Sangje (Wylie: Dam pa sangs rgyas)
  7. praktyki jordruk (Wylie: sbyor drug), „Sześcioczęściowej Wadżra Jogi”, związanej z tantrą Kalaczakra pochodzące od mahasiddhy Kalaczakrapada (zwanego również Cilupa[77], XI w.)
  8. praktyki „Podejścia i Zrealizowania Trzech Wadżr” (Wylie: rdo rje gsum gyi bsnyen sgrub, ang.: the Approach and Accomplishment of the Three Vajras), które zawierają podejście „Sześcioczęściowej Wadżra Jogi” w nawiązaniu do zrealizowania „Trzech Wadżr” ciała, mowy i umysłu, pochodzące od tybetańskiego mahasiddhy Orgjenpa.

Charakterystyka

 Osobne artykuły: tantry jogi najwyższej, mahamudra i dzogczen.

Wszystkie te systemy praktyk związane są z tantrami jogi najwyższej[78] „nowożytnych przekazów” sarma i tantrami wewnętrznymi[79] „starożytnych przekazów” ningma, które występują obecnie tylko w buddyzmie tybetańskim. Ponadto istnieją pomniejsze tybetańskie praktyki tantr jogi najwyższej (np. Jamantaka) oraz systemy praktyk związane z trzema klasami tantr o pochodzeniu indyjskim: krija, czarja i joga (tłum. tantry czynu, postępowania i jogi[78], zwane również tantrami zewnętrznymi[79]). We wszystkich tych systemach niezbędnym jest otrzymanie odpowiedniej inicjacji[80][81] (zwanej z tybetańskiego łang, Wylie: dbang), bezpośredniego ustnego przekazu (tzw. lung, Wylie: rlung), wyjaśnień (tzw. tri, Wylie: khrid) dla osobistej indywidualnej praktyki od autentycznego duchowego nauczyciela (o tytule lamy[82], Wylie: blama) oraz oddanie i otwartość na jego linię mistrzów przekazu tantr. Indywidualna praktyka wyróżnia się od innych odmian buddyzmu niezwiązanych z wadżrajaną różnorodnością stosowanych technik, ćwiczeń jogicznych i rytuałów wykonywanych w harmonii z ciałem, mową i umysłem. Przykładem mogą być wizualizacje na jidama[83] na podstawie wielobarwnych malowideł (tzw. thanek[84]) i dwuwymiarowych schematów (tzw. mandal[85]), przy wykonywaniu dłońmi gestów (tzw. mudr), trzymaniu rytualnych przedmiotów, takich jak wadżra, dzwonek i damaru, oraz recytowaniu przy różańcu (tzw. mala[86]) rytualnych formuł (tzw. mantr[87]) zawartych w tekstach do praktyk (tzw. sadhan).

Reguły i nakazy

Księgi tybetańskie z biblioteki w Dharamsali

W praktyce tantr buddyjskich przestrzega się nakazów tzw. „indywidualnego wyzwolenia” i ślubowań (sanskryt: samaja, Wylie: dam tshig) bodhisattwy. Nakazy „indywidualnego wyzwolenia” służą wyrzeczeniu się czynów, związanych z tworzeniem splamień umysłu i cierpienia (dukkha), poprzez przestrzeganie pięciu podstawowych nakazów osób świeckich vinai, powstrzymanie się od dziesięciu niewłaściwych czynów, nie poleganie na tzw. ośmiu światowych (doczesnych) troskach (o materialny dobrobyt lub jego brak, uznany społeczny status bądź pogardę, o wyrazy społecznego uznania bądź nagany, posiadanie przyjemności zmysłów bądź ich nieposiadanie). Dodatkowo są ślubowania vinai dla osób wyświęconych. Ślubowania bodhisattwy dzieli się na osiemnaście głównych oraz 46 pomniejszych, gdzie podstawowym nakazem jest nie porzucenie altruistycznej postawy bodhisattwy zwanej bodhićittą[88]. W praktyce tantr jogi, tantr jogi najwyższej i tantr wewnętrznych dochodzą jeszcze ślubowania tantryczne[89]. Wszystkie te ślubowania odnoszą się do tzw. „trzech pojazdów” buddyzmu tybetańskiego, tj. hinajany, mahajany i wadżrajany[90], i związane są z Czwartą Szlachetną Prawdą o Ścieżce Prowadzącej do Ustania Cierpienia. Zawarte są one w kanonach Kangjur i Tengjur.

Wyżej wymienione trzy rodzaje ślubowań można przyjąć podczas każdej pełnej inicjacji (Wylie: dbang) tantr jogi najwyższej i tantr wewnętrznych. Najpierw otrzymuje się schronienie buddyjskie, następnie ślubowania bodhisattwy i potem ślubowania postępowania tantrycznego. Buddyzm nie jest wiarą w istnienie wszechmocnego zbawiciela. Schronienie buddyjskie otrzymuje się w Buddzie – jako nauczycielu, Dharmie – jako nauczaniu o Doskonałym Oświeceniu, Sandze – jako wspólnocie przechowującej nauki. Ślubowania bodhisattwy otrzymuje się, by osiągnąć Doskonałe Oświecenie, również dla dobra wszystkich czujących istot. Ślubowania tantryczne otrzymuje się, by stosować metody tantryczne jako najbardziej efektywne i najszybsze dla osiągnięcia Doskonałego Oświecenia. Lama jest źródłem przekazu tych metod (w nieprzerwanej linii mistrzów przeszłości aż od samego buddy), praktyka jidama zawiera te metody, a tantryczni strażnicy typu dakinie i dharmapalowie, są orszakiem jidama wspomagającym te metody[91]. W celu rozwinięcia postaw indywidualnego wyzwolenia, bodhisattwy i tantrycznych otrzymuje się praktyki wstępne nyndro lub lamrim przygotowujące do właściwej praktyki tantr, np. fazy budującej cierim i fazy spełniającej dzokrim (zobacz też: mahamudra).

Teorie o naturze rzeczywistości

Gesze (Wylie: dge bshes) studiujący buddyjski tekst tybetański

Podstawowe pojęcia

Buddyzm tybetański pochodzi z kulminacyjnego rozwoju buddyzmu jaki docierał z regionów związanych z Indiami i zawiera jako jedyny wszystkie trzy jego główne nurty: hinajanę (Wylie: theg dman gyi bstan pa), mahajanę (Wylie: theg chen gyi bstan pa), wadżrajanę (Wylie: rdo rje theg pa'i bstan pa) z tantrami jogi najwyższej. Podstawowe pojęcia całego zakresu owych nurtów, już od czasów wizyty w Tybecie Atiśy[29] (980-1054) z bengalskiego centrum monastycznego Vikramashila, zwięźle i kompleksowo ujęto jako lamrim, tj. „Stopniową Ścieżkę do Oświecenia”. Tradycyjny układ lamrimu, który kończy się wprowadzeniem do wadżrajany, wygląda następująco[92]:

I. Poleganie na mistrzu dharmy (podstawa „Ścieżki”)
1) Mistrz dharmy
II. Poziom podstawowy (korzystna reinkarnacja)
2) Cenne ludzkie odrodzenie
3) Śmierć i nietrwałość
4) Cierpienia w niższych światach (sansara)
5) Schronienie
6) Karma
III. Poziom pośredni (wyzwolenie od cierpienia)
7) Cierpienia ogólne i cierpienia w wyższych światach (sansary)
8) Splamienia
9) Ścieżka do wyzwolenia
IV. Poziom najwyższy („Doskonałe Oświecenie”)
10) Rozwinięcie i utrzymywanie bodhiczitty
11) Praktyka bodhisattwy (mahajana)
12) Trenowanie w wyciszeniu umysłu (Wylie: zhi gnas, sanskryt: śamatha)
13) Trenowanie we wglądzie w naturę rzeczywistości (Wylie: lhag mthong, sanskryt: vipaśanā)
14) Etapy mahajany
15) Poziomy mahajany (sanskryt: bhūmi)
16) „Doskonałe Oświecenie” (trzy ciała Buddy)
17) Szczególna ścieżka wadżrajany prowadząca do trzech ciał Buddy

Popularne podręczniki do lamrimu to „Klejnotowa Ozdoba Wyzwolenia” Gampopy[93] i „Wielka Wykładnia Stopni na Ścieżce” Congkhapy[94]. Natomiast studia prowadzone są w centrach monastycznych buddyzmu tybetańskiego. Studia oprócz kluczowych tantr buddyjskich obejmują tzw. „pięć dziedzin buddyzmu”: vinaję (etykę), abhidharmę (psychologię), pramanę (epistemologię i logikę), pradżnia-paramitę (filozofię; m.in. „Sutry Serca”), madhjamakę (doktryny tzw. „Środkowej Ścieżki”) i inne dziedziny uzupełniające, np. gramatyka sanskrytu[95]. Dodatkowo mogą obejmować medycynę tybetańską[96], np. na bazie tantr Kalaczakry[97].

Podział

Mnisi tybetańscy debatujący na klasztornym dziedzińcu na temat doktryn buddyjskich. Trzymają różaniec (tzw. mala) w charakterystycznej pozie dla odparcia argumentów oponenta

Buddyzm tybetański oprócz dogłębnych praktyk bezpośrednio prowadzących do doświadczania natury rzeczywistości i natury umysłu zawiera również wiele kompleksowych doktryn na temat świata i umysłu. Doktryny te, przeważnie pochodzenia indyjskiego, rozwinięto w Tybecie na przestrzeni ponad tysiąca lat, tworząc również nowe doktryny, np. szentong i gelug prasangika[98]. W ogólności buddyzm tybetański wyróżnia następujące doktryny nauk o naturze rzeczywistości[99]:

  1. wajbaszika
  2. sautrantika
  3. czittamatra
  4. madhjamaka

Charakterystyka

Doktryny o naturze rzeczywistości można traktować jako kolejne etapy w stopniowych medytacjach na tzw. „pustość” (sanskryt: śūnjatā) oraz odniesienie do nauk o naturze Buddy[100]. Teorie te ponadto wspomagają takie praktyki jak mahamudra, dzogczen i tantry jogi najwyższej. Poszczególne doktryny nie wykluczają siebie nawzajem, ale się uzupełniają. Doktryny wajbaszika i sautrantika odnoszą się do nauk hinajany, a czittamatra i madhjamaka do nauk mahajany[4]. Doktryny te studiowane są w klasztorach tybetańskich. Weryfikuje się ich znajomość w uwzględniających je egzaminach prowadzących do uzyskania akademickich tytułów buddyjskich, np. tytułu khenpo (Wylie: mkhan po) w klasztorach kagju i ningma, czy równoznacznego tytułu gesze (Wylie: dge bshes) w klasztorach sakja i gelug.

Pokaz „tańca lamów” związanego z Tybetańską Księgą Umarłych na dziedzińcu klasztoru Paro w Bhutanie. Na zdjęciu tańczący mnich w przebraniu „Pana Śmierci” (sanskryt: Jama, Wylie: gshin rje)

Wajbaszika m.in. przedstawia pogląd o ostatecznej naturze z trwałych niepodzielnie istniejących jednostek (Wylie: rtag dngos) jako najmniejszych cząsteczek składowych rzeczywistości doświadczanej poprzez świadomość. Sautrantrika m.in. naucza, że to co przejawia się jako „zewnętrzna rzeczywistość” jest niczym innym tylko własną projekcją mentalną, niż faktycznym doświadczaniem „niepodzielnie istniejących cząsteczek” i w ten sposób tłumaczy jak możliwe jest doświadczanie, gdyż świadomość nie jest różna w naturze od jej mentalnego doświadczenia[101]. Czittamatra naucza m.in. że nie ma oddzielnej od świadomości (lub jej projekcji według sautrantiki) „zewnętrznej rzeczywistości”, a wszystko ma ostatecznie naturę umysłu, który „samoświadomy i samorozświetlający się” jest wolny od dualizmu doświadczającego i doświadczanego[102]. Madhjamaka jest tu najbardziej precyzyjną doktryną na temat natury rzeczywistości (siunjaty). Jest „środkową ścieżką” poza wszelkimi „skrajnościami” błędów popadnięcia w omylnie rozumiany stan „pustości” jako nicości (nihilizmu) oraz błędów eternalizmu (inherentnego, wrodzonego i niezależnego istnienia zjawisk). W tej doktrynie wszystko jest opisywane jako współzależne i przejawiające się pod wpływem odpowiednich dla siebie przyczyn i warunków. Na poziomie ostatecznego wglądu nie można w żadnych zjawiskach odnaleźć ich inherentnej, wrodzonej i niezależnej egzystencji, włączając m.in. inherentne istnienie umysłu doświadczającego, jak i doświadczanego (odpowiadającego teorii czittamatry) – co odpowiadało by skrajności eternalizmu, bądź oddziału świadomości od „zewnętrznego świata” (według teorii wajbasziki i sautrantiki) – co odpowiadało popadnięciu w skrajności nihilizmu, w którym mowa o nie podleganiu konsekwencjom własnych czynów[103].

Terminologia praktyk

Podział

W buddyzmie tybetańskim kładzie się nacisk na metody wadżrajany do bezpośredniego doświadczenia natury rzeczywistości, na temat której tylko „wnioskuje się” (według tzw. prawomocnego poznawania, sanskryt: pramana, ang.: logic/valid cognition) za pomocą (powyższej wymienionych) teorii buddyjskich. Istnieje osiem wielkich systemów praktyk buddyzmu tybetańskiego posiadających owe doświadczalne metody[76]. Prowadzą one ostatecznie do zrealizowania Doskonałego Oświecenia mahajany, tj. trzech ciał Buddy. Choć systemy owe zawierają różnorodne specyficzne terminologie praktyk, to w największym skrócie można podzielić je na dwie odrębne kategorie – tantr jogi najwyższej oraz dzogczen.

Terminologia w tantrach jogi najwyższej

Fresk ścienny przedstawiający Palden Lhamo (Wylie: dpal ldan lha mo), strażniczkę nauk tantr jogi najwyższej oraz dzogczen

Tantry jogi najwyższej związane z tantrą Guhjasamadźa, zwaną „Królem Tantr”, można zawrzeć w następującej terminologii:

Tantry jogi najwyższej to szczególne metody, które umożliwiają praktykującemu przebywanie w stanie natury umysłu zwanym „Przejrzyste Światło”. Przebywa się w nim za życia podczas medytacji i podczas procesu snu. Jest wtedy stanem, gdy osiągnie się rozpuszczenie wszystkich subtelnych wiatrów (sanskryt: prana) swego ciała w czasie fazy dzokrim (Wylie: rdzogs rim) i stanem z którego następnie powstaje Ciało Iluzoryczne[104] (Wylie: sgyu lus).

Jeżeli przebywanie w „Przejrzystym Świetle” można będzie kontynuować pod koniec naturalnego procesu własnej śmierci, co po tybetańsku nazywać się będzie tukdam[105][106] (Wylie: thugs dam), to w zamian formowania się stanu przejściowego bardo stawania się (Wylie: Sidpai bardo) nastąpi formowanie się tantrycznego Ciała Iluzorycznego (Wylie: sgyu lus), „ciała” z którego następnie może być wybrane „Ciało Emanacji” (tulku, Wylie: sprul sku). Tantrycznie transformowane jest w ten sposób tworzenie się własnej sansary w tworzenie się „trzech ciał Buddy”[107][108][109] odpowiadających mahajanie, odpowiednio dharmakaji, sambhogakaji i nirmanakaji[110][108]. Powszechnie znanymi postaciami tulku w buddyzmie są dalajlamowie, panczenlamowie, dżawdzandambowie, karmapowie i szamarpowie.

Terminologia w dzogczen

Tybetańskie stupy na tle klasztoru Sakja

Dzogczen w ujęciu „Najbardziej Sekretnego Cyklu”, zwanego nintik (Wylie: snying thig), związanego z kolekcją „Siedemnastu tantr”, można zawrzeć w następującej terminologii:

Zgodnie z procesem reinkarnacji według dwunastu ogniw współzależnego powstawania, każda czująca istota zanim narodzi się w świecie cierpień sansary musi najpierw ulec niewiedzy w czasie śmierci poprzedniego życia oraz w czasie stanu pośredniego bardo przed narodzinami. Według dzogczen ta niewiedza to marigpa – brak wyzwolenia (przeciwieństwo rigpy), która uniemożliwia rozpoznanie pierwotnej czystości (Wylie: ka dak) w czasie śmierci lub nie rozpoznanie spontanicznego zrealizowania (Wylie: lhun grub) zjawisk w czasie stanu bardo dharmaty (Wylie: chos nyid bar do); chodzi o pierwszy, świetlisty stan bardo pomiędzy śmiercią a następnym odrodzeniem. Dopiero po owych nierozpoznaniach manifestuje się stopniowo Umysł (Wylie: sems), który zaczyna doświadczać zjawisk jako dualistycznie oddzielonych od niego. W wyniku tego następuje przekształcenie się zjawisk w sansaryczne formy pięciu żywiołów (przestrzeni, wiatru, ognia, wody, ziemi) w czasie drugiego stanu przejściowego bardo (Wylie: sidpai bardo), aż do odrodzenia po stanie bardo w świecie, a po odrodzeniu życie w świecie cierpień, dualności „ja – inne” i konceptualności, kiedy aktywny jest Umysł[111][112].

W praktyce dzogczen „punktem wyjścia jest inicjacja w stan rigpy zwana rigpé tsäl łang (Wylie: rig pa'i rtsal dbang), poglądem jest bycie obecnym w tym stanie, gdzie trzy ciała Buddy są nierozdzielne, medytacją jest rozpoznanie pierwotnej czystości (Wylie: ka dak) poprzez „przedarcie się” (Wylie: khregs chod) poza Umysł (Wylie: sems) poprzez praktykę trekciö oraz rozpoznanie spontanicznego zrealizowania (Wylie: lhun grub) zjawisk poprzez praktykę tögal (Wylie: thod rgal), właściwym (etycznym) prowadzeniem się jest bycie poza nadzieją i strachem, utrzymywaniem i porzucaniem, rezultatem jest stan Samantabhadry, pierwotnego buddy”[113].

Stan „pierwotnego buddy” nazywany Samantabhadrą (Wylie: kun tu bzang po) jest powrotem do rigpy, która zawiera "trzy ciała Buddy": pier­wot­nie czystą (Wylie: ka dak) Esen­cję (Wylie: ngo bo), spon­tanicz­nie zrealizowaną (Wylie: lhun grub) Naturę (Wylie. Rang bZhin), wszechobecną moc (Wylie: rtsal) Współczucia (Wylie: thugs rje) dla nieprzebranych manifestacji[114].

Do stanu "pierwotnego buddy" powraca się za życia w trekciö poprzez rozpoznanie pierwotnej czystości (Wylie: ka dak) lub w tögal poprzez następujące Cztery Wizje (Wylie: snang ba bzhi) spontanicznego zrealizowania (Wylie: lhun grub) trzech ciał Buddy[115]: 1) Bezpośrednie zrealizowanie dharmaty samej w sobie (Wylie: chos nyid mngon sum) otwiera wrota do czystych krain, tzn. pozostałych wizji; 2) Powiększające się doświadczenie (Wylie: nyams gong ‘phel ba) odsłania wizję nirmanakaji; 3) Rigpa osiąga pełną dojrzałość (Wylie: rig pa tshad phebs) odsłaniając wizję sambhogakaji; 4) Wyczerpanie wszystkich zjawisk dharmaty (Wylie: chos nyid du ‘dzin pa tsam yang zad pa), gdzie rozpuszcza się samo w sobie skupienie na dharmacie, odsłania wizję dharmakaji, aż do stanu „pierwotnego buddy”.

Natomiast możliwości zrealizowania trzech ciał Buddy zgodnie z procesem umierania, bardo i odrodzenia, można opisać następująco: „Ci spo­śród prak­tykujących dzog­czen, którzy nie urzeczywist­nili dhar­makaji dzięki prak­tyce trek­ciö ze stanu procesu umierania, lub nie urzeczywist­nili sam­bhogakaji na drodze prak­tyki tögal ze stanu pośred­niego bardo dhar­maty (Wylie: chos nyid bar do), mają moż­liwość osiągnięcia nir­manakaji ze stanu pośred­niego bardo stawania się[111][116] (Wylie: srid pa'i bar do)”[116].

Stosownie do powyższego, analogicznie do tantr jogi najwyższej, zrealizowanie nir­manakaji również w dzogczen odpowiada odrodzeniu jako tulku. Powszechnie znanymi postaciami tulku w dzogczen są np. w Bhutanie Gangteng Tulku Rinpoczowie[117] oraz w regionie Tybetu Sogjal Rinpoczowie[118] (Wylie: bsod rgyal rin po che).

Święta

Wielobarwna statuetka przedstawiająca Mahakalę Bernakcien (Wylie: gon po ber nag chen), głównego strażnika tantr linii przekazu karmapów

W buddyzmie tybetańskim przestrzega się dni świątecznych na podstawie kalendarza księżycowego[119]. Wyróżnia się tu cztery główne święta buddyjskie związane są z życiem Buddy Siakjamuniego, święta związane z narodzinami bądź „odejściem w nirwanę” wielkich mistrzów tradycji tybetańskich oraz dni specjalne, które sprzyjają wykonywaniu dobroczynnych czynów. Do czterech głównych świąt buddyjskich zalicza się Święto Oświecenia Buddy zwane również Wesak, które wypada w okolicy pełni księżyca w maju lub czerwcu, Święto Pierwszego Obrotu Kołem Dharmy przez Buddę, które wypada w okolicy pełni księżyca w lipcu, Święto Odejścia Buddy w Paranirwanę, które wypada w okolicy pełni księżyca w lutym oraz Święto Sanghi zwane Labab Dücien[120] (Wylie: lha bab dus chen), kiedy Budda powrócił z niebios, gdzie nauczał bogów na prośby Sanghi – jego buddyjskiej wspólnoty, które wypada w okolicy pełni księżyca w listopadzie[121].

Dni specjalne przestrzega się dla praktyk buddyjskich w zależności od faz księżyca i dzielą się przykładowo na Dzień Dakiń, Dzień Strażników, nów księżyca, Dzień Buddy Medycyny, Dzień Założyciela Tradycji, np. Padmasambhavy lub Congkhapy, pełnię księżyca[121]. W Dniu Strażników najlepiej wykonywać praktyki strażników tantr[122], np. Mahakali[123][124]. W Dniu Założyciela Tradycji najlepiej robić ofiarną ucztę zwaną Pudżą Tsog (Wylie: tshogs). Te dwie ceremonie są ważne szczególnie dla praktykujących tantrę w celach ochrony i odnawiania własnej praktyki.

Unikatowym wielkim świętem tybetańskim jest Losar[125] (Wylie: lo gsar), Tybetański Nowy Rok, który zwykle wypada w lutym[126]. Wykonywane są wtedy np. uwielbiane przez turystów festiwale Mönlam (Wylie: smon lam) pełne religijnych występów. Tradycję festiwali Mönlam[127], którą zainicjował założyciel gelug Congkhapa w roku 1409[128], obecnie przestrzegają również pozostałe tradycje buddyzmu tybetańskiego. Wielkim festiwalem buddyjskim jest również festiwal Saga Dawa[129] (Wylie: zlawa) w Lhasie na cześć urodzin, oświecenia (nirwany) i paranirwany (śmierci) Buddy organizowany w 15 dniu czwartego miesiąca księżycowego. Ponadto na dziedzińcach wielu klasztorów w specjalne dni wykonywane są rytualne tańce[130], np. w klasztorze w Samje i Curpu (Wylie: mtshur phu), gdzie wykonuje się „tańce lamów” zwane Czam (Wylie: 'cham)[129]. Na elewacji wielu klasztorów w czasie świąt spektakularnie rozwija się i prezentuje gigantyczne wielobarwne malowidła, tzw. thanki, np. na klasztorze Taszilunpo[129] (Wylie: bkra shis lhun po).

Miejsca kultu

Wisząca na skale świątynia Takcang zwana „Gniazdem Tygrysa” w okolicach Paro, Bhutan

Buddyści tradycji tybetańskich, tak jak w innych tradycjach buddyzmu, czczą cztery główne miejsca kultu związane z życiem Buddy, mianowicie Lumbini, Kushinagar, Bodh Gaya, Sarnath[131]. Są to główne miejsca pielgrzymek. Wielka czcią jako miejsce pielgrzymek również otacza się górę Kajlas, ze względu, że uważa się ją za sekretne święte miejsce Czakrasamwary (Wylie: khor lo sdom bde mchog). Pielgrzymki wykonywane są również do świętego oczyszczającego karmę jeziora Manasarovar (Mapam Yumco). W Tybecie wielką czcią otaczane są stupy, które symbolizują oświecony umysł buddy i które należy okrążać trzykrotnie zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Okazuje się kult wszelkim innym formom buddyjskim, wliczając sakralne dzieła sztuki, święte księgi, miejsca odkrycia term oraz same termy przechowywane w sanktuariach, mantry wyrzeźbione w skałach, czy odciśnięte w nich ślady stóp i dłoni mahasiddhów. Najbardziej znaną tybetańską budowlą jest wielki pałac Potala w Lhasie, siedziba poprzednich dalajlamów.

Przewodniki po świętych miejscach środkowego Tybetu wymieniają posąg Siakjamuniego ze świątyni Ciokang (Wylie: jo khang) w Lhasie zwany jako Cioło Siakjamuni[13] (Wylie: jo bo rin po che), który pochodzi z czasów Buddy z indyjskiego królestwa Magadha i przywieziony został przez królową Wencheng za czasów władcy Songcen Gampo, pierwszy tybetański klasztor Samje (Wylie: bsam yas), Wielką Stupę 1000 Buddów Kumbum (Wylie: sku 'bum) w Gyangzê[132], posąg Maitreji w klasztorze Drepung (Wylie: 'bras spungs) 5 km na zachód od Lhasy. Ponadto kultem otacza się złotą stupę Congkhapy w klasztorze Ganden (Wylie: dga' ldan) położonym 50 km od Lhasy, wiszącą na skale w świętym miejscu Padmasambhawy światynię Takcang (Wylie: stag tshang) 900 metrów ponad Paro (Wylie: spa ro) w Bhutanie zwaną „Gniazdem Tygrysa”[133], relikwie Buddy Siakjamuniego i poprzedniego Buddy Kaśjapy przechowywane w Sikkimie, święte jaskinie Milarepy w Lapci[134], wszystkie samopowstałe (Wylie: rang 'byung) posągi bóstw, np. „Samopowstała Tara”, znana jako „Mówiąca Tara”, z Pamting (Wylie: pham thing) nieopodal Katmandu w Nepalu[135], relikwie wielkich mistrzów tantrycznych samopowstałe po kremacji, które trzymane są m.in. w klasztornych stupach bądź relikwiarzach.

Buddyzm tybetański w Polsce

Gompa w kształcie mandali należąca do Związku Buddyjskiego Khordong w Darnkowie

Buddyzm tybetański funkcjonuje w Polsce za sprawą zapraszanych nauczycieli od lat 70. XX wieku. Jednym z nich był Ole Nydahl z Danii, który pobierał nauki u Karmapy Rangdziung Rigpe Dordże. Dzięki niemu powstało Stowarzyszenie Buddyjskie Karma Kagyu zarejestrowane w 1984 roku z siedzibą w Kucharach. Obecnie działa pod nazwą Buddyjski Związek Diamentowej Drogi Linii Karma Kagyu[136]. W roku 1995 zawiązano Polską Unię Buddyjską, którą objął patronatem Dalajlama XIV w styczniu 1997 roku[137]. W Polsce działają grupy wyznaniowe związane ze szkołami ningma, kagju, gelug oraz z religią bön. Od roku 1996 we wsi Darnków na Dolnym Śląsku funkcjonuje świątynia i centrum odosobnień Związku Buddyjskiego Khordong rozwijająca tradycję ningma, gdzie corocznie odbywa się ceremonia ofiarowania lampek maślanych, podczas której 111 111 lampek płonie w intencji pokoju na świecie[138].

W 2010 roku w Grabniku wybudowane zostało Centrum Kultury Buddyjskiej przeznaczone do promocji kultury i twórczości buddyjskiej, organizacji wizyt, wystaw, wykładów i konferencji. Projekt współfinansowany został ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Związku Buddyjskiego Bencien Karma Kamtsang[139]. W 2012 roku w Grabniku zakończyło się pierwsze trzyletnie odosobnienie w specjalnie do tego celu wybudowanym w 2009 roku budynku o nazwie „Drubkang”. Po odosobnieniu kilkanaście osób z kraju i ze świata otrzymało formalne wykształcenie na wykwalifikowanych nauczycieli buddyzmu tybetańskiego o tytule lamy[140]. Ponadto występują inne grupy praktykujących organizujące przyjazdy nauczycieli buddyzmu tybetańskiego, takie jak grupa tradycji drukpa kagju[141], grupa praktykujących dzogczen pod przewodnictwem Namkhaia Norbu[142], grupa praktykujących tradycję ningma z Bhutanu[111], grupa studentów tradycji taklung kagju[143], grupa praktykujących tradycję gelug w ramach Misji Buddyjskiej Trzy Schronienia[144].

Zobacz też

  1. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 34-35.
  2. ↑ a b Avari 2007 ↓, s. 243.
  3. ↑ Goldstein i Narkyid 1999 ↓, s. 40.
  4. ↑ a b Kongtrul 2012 ↓, s. 83.
  5. ↑ Rinchen i Ruth 1997 ↓, s. 20.
  6. ↑ Sakya Pandita 2002 ↓, s. 23.
  7. ↑ Tsultrim Giamtso 1997 ↓, s. 113.
  8. ↑ Bencien Karma Kamtsangc ↓.
  9. ↑ Shardza i Namdak 2002 ↓, s. 15.
  10. ↑ Kiyota 1978 ↓, s. 17.
  11. ↑ Mckay i Namkhai 2003 ↓, s. 27.
  12. ↑ a b Kalmus 1999 ↓, s. 28.
  13. ↑ a b Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 113.
  14. ↑ Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 103.
  15. ↑ Dudjom 1991 ↓, s. 510.
  16. ↑ Dudjom 1991 ↓, s. 512.
  17. ↑ a b The Office of Tibet ↓.
  18. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 31.
  19. ↑ Palmo 2004 ↓, s. 13.
  20. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 64.
  21. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 29.
  22. ↑ Dudjom 1991 ↓, s. 523.
  23. ↑ a b Kalmus 1999 ↓, s. 204.
  24. ↑ Dudjom 1991 ↓, s. 575.
  25. ↑ Einoo 2009 ↓, s. 124.
  26. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 97.
  27. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 36-37.
  28. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 98.
  29. ↑ a b Rinchen i Ruth 1997 ↓, s. 17.
  30. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 138.
  31. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 233.
  32. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 255.
  33. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 289.
  34. ↑ a b O’Sullivan ↓.
  35. ↑ a b Kalmus 1999 ↓, s. 38.
  36. ↑ Berzin 1967 ↓.
  37. ↑ a b Kalmus 1999 ↓, s. 153.
  38. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 28.
  39. ↑ Harding 2003 ↓, s. X.
  40. ↑ Dudjom 1991 ↓, s. 796.
  41. ↑ Mayhew 2011 ↓, s. 29.
  42. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 44.
  43. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 29.
  44. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 339.
  45. ↑ Mayhew 2011 ↓, s. 30.
  46. ↑ Toumadre i Sangda 2003 ↓, s. 59-60.
  47. ↑ a b Kongtrul 2008a ↓, s. 30.
  48. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 46.
  49. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 190.
  50. ↑ Barraux 1995 ↓, s. 148.
  51. ↑ Dudjom 1991 ↓, s. 835, 849.
  52. ↑ Maksimov 2008 ↓, s. 66.
  53. ↑ Atwood 2004 ↓, s. 261.
  54. ↑ May 2009 ↓, s. 51.
  55. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 27-29.
  56. ↑ Sogjal 1997 ↓, s. 387.
  57. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 48.
  58. ↑ Dongyal 2008 ↓, s. 111.
  59. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 51.
  60. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 230.
  61. ↑ a b Kalmus 1999 ↓, s. 226.
  62. ↑ Central Tibetan Administration ↓.
  63. ↑ Dongyal 2008 ↓, s. 17.
  64. ↑ Fabrice 2004 ↓, s. 11.
  65. ↑ Dongyal 2008 ↓, s. 142.
  66. ↑ Jackson i Dezhung 2003 ↓, s. 9.
  67. ↑ Sogjal 1997 ↓, s. 357.
  68. ↑ BBC 2008 ↓.
  69. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 51-52.
  70. ↑ Hanson 2004 ↓, s. 98.
  71. ↑ Kunsang 2000 ↓.
  72. ↑ Kollmar-Paulenz 2003 ↓.
  73. ↑ Dalai Lama ↓.
  74. ↑ Namkhai 1997 ↓, s. XII.
  75. ↑ Sogjal 1997 ↓, s. 68.
  76. ↑ a b Kongtrul 2008a ↓, s. 27.
  77. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 152.
  78. ↑ a b Kongtrul 2003 ↓, s. 223.
  79. ↑ a b Kongtrul 2003 ↓, s. 344.
  80. ↑ Cozort 2005 ↓, s. 34.
  81. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 149.
  82. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 113.
  83. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 128.
  84. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 138.
  85. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 137.
  86. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 199.
  87. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 143-148.
  88. ↑ Cozort 2005 ↓, s. 29-30.
  89. ↑ Cozort 2005 ↓, s. 37.
  90. ↑ Kongtrul 2003 ↓, s. 79, 161, 215.
  91. ↑ Gyatrul 2005 ↓, s. 30.
  92. ↑ Weishaar-Günter i Leisner 2001 ↓, s. 31-33.
  93. ↑ Gampopa 1995 ↓, s. 9.
  94. ↑ Tsong-kha-pa 2000 ↓, s. 10.
  95. ↑ Kapstein 2013 ↓, s. 67.
  96. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 217.
  97. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 157.
  98. ↑ Brünnholzl 2004 ↓, s. 445, 553.
  99. ↑ Tsultrim Giamtso 1997 ↓, s. 115.
  100. ↑ Tsultrim Giamtso 1997 ↓, s. 20.
  101. ↑ Kongtrul i Kunsang 1999 ↓, s. 197.
  102. ↑ Brünnholzl 2004 ↓, s. 497.
  103. ↑ Tsong-kha-pa 2000 ↓, s. 196.
  104. ↑ Lodoe 2008 ↓, s. 63.
  105. ↑ Rinczena ↓.
  106. ↑ Rinczenb ↓.
  107. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 199-202.
  108. ↑ a b Kongtrul 2008b ↓, s. 137.
  109. ↑ Cozort 2005 ↓, s. 100, 114.
  110. ↑ Lati i Hopkins 1999 ↓, s. 75.
  111. ↑ a b c Yeshekhorlo ↓.
  112. ↑ Longchen i Thondup 2002 ↓, s. 206-210.
  113. ↑ Alak Zenkar ↓.
  114. ↑ Longchen i Thondup 2002 ↓, s. 191.
  115. ↑ Kongtrul 2008a ↓, s. 94.
  116. ↑ a b Sogjal 1997 ↓, s. 362.
  117. ↑ Harding 2003 ↓, s. 139.
  118. ↑ Sogjal 1997 ↓, s. 11.
  119. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 171.
  120. ↑ Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 319.
  121. ↑ a b Bencien Karma Kamtsanga ↓.
  122. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 132.
  123. ↑ Grela 2005 ↓, s. 1.
  124. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 131.
  125. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 176.
  126. ↑ Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 15.
  127. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 177.
  128. ↑ Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 318.
  129. ↑ a b c Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 25.
  130. ↑ Kalmus 1999 ↓, s. 173.
  131. ↑ Singh i Bindloss 2007 ↓, s. 35.
  132. ↑ Mayhew i Kelly 2008 ↓, s. 187.
  133. ↑ Mayhew 2011 ↓, s. 128.
  134. ↑ Lapchi Project ↓.
  135. ↑ Mayhew i Bindloss 2006 ↓, s. 218-219.
  136. ↑ Buddyzm Diamentowej Drogi ↓.
  137. ↑ Unia Buddyjska ↓.
  138. ↑ Khordong ↓.
  139. ↑ Centrum Kultury Buddyjskiej ↓.
  140. ↑ Bencien Karma Kamtsangb ↓.
  141. ↑ Drukpa Polska ↓.
  142. ↑ Wspólnota Dzogczen ↓.
  143. ↑ Studenci Pakcioka Rinpocze ↓.
  144. ↑ Jamchoe Tchoeling ↓.

Bibliografia

  • Marek Kalmus: Tybet. Legenda i rzeczywistość. Warszawa: Wydawnictwo Baran i Suszczyński, 1999. ISBN 83-85109-23-4. (pol.).
  • Burjor Avari: India: The Ancient Past: A History of the Indian Sub-Continent from c. 7000 BC to AD 1200. New York: Routledge, 2007. ISBN 0-415-35616-4. (ang.).
  • Melvyn C. Goldstein, Ngawangthondup Narkyid: English-Tibetan Dictionary of Modern Tibetan. Dharamsala: University of Virginia Libraries, 1999. ISBN 0-520-05157-2. (ang.).
  • Rinpocze Sogjal: Tybetańska księga życia i umierania. Adam Kozieł. Warszawa: Wydawnictwo EM, 1997. ISBN 83-86-396-03-2. (pol.).
  • Nicolas Toumadre, Dorje Sangda: Manual of Standard Tibetan. New York: Snow Lion Publications, 2003. ISBN 1-55939-189-8. Cytat: the five prefixes are usually silent... pha in rare cases produced the sound /p/ ex. /lopsang/ (first name), this may also be pronounced losang. (ang.).
  • Jamgön Lodrö Tayé Kongtrul: The Treasury of knowledge. Frameworks of Buddhist Philosophy. New York: Snow Lion Publications, 2012. ISBN 978-1-55939-277-8. (ang.).
  • Geshe Sonam Rinchen, Sonam Ruth: Atisha’s Lamp for The Path to Enlightenment. New York: Snow Lion Publications, 1997. ISBN 1-55939-082-4. (ang.).
  • Kunga Gyaltshen Sakya Pandita: A Clear Differentiation of the Three Codes: Essential Differentiations Among the Individual Liberation, Great Vehicle, and Tantric Systems. New York: State University of New York Press, 2002. ISBN 0-7914-5286-7. (ang.).
  • Tashi Gyaltsen Tenzin Shardza, Yongdzin Lopon Namdak: Heart Drops of Dharmakaya Dzogchen Practice of the Bon Tradition. New York: Snow Lion Publications, 2002. ISBN 978-1-55939-172-6. (ang.).
  • Bencien Karma Kamtsang: Kangjur i Tengjur w Grabniku, 2013. [dostęp 2014-05-28]. (pol.).
  • Minoru Kiyota: Shingon Buddhism: Theory and Practice. Tokyo: 1978. ISBN 0-914910-09-4. (ang.).
  • Dalai Lama: A letter from H.H. The Dalai Lama. Bon Foundation. [dostęp 2009-10-13]. (ang.).
  • The Office of Tibet: Five Principal Spiritual Traditions of Tibet. [dostęp 2012-03-07]. Cytat: Song Tsen Gampo invited Acharya Kumara and Brahmin Shankara from India and the Nepalese Acharya Shilmanju, who began the propagation and translation of the Buddha's teachings... In the following pages, we present a historical introduction to Tibet's five spiritual traditions in chronological order... Tibet's oldest spiritual tradition is Bon (ang.).
  • Norbu Namkhai: Drung, Deu and Bön. Library of Tibetan Works and Archives, 1997. ISBN 81-85102-93-7. (ang.).
  • Alex McKay, Norbu Namkhai: History of Tibet. Volume 1. 2003. ISBN 0-7007-1508-8. Cytat: Eighteen generations after Podekungyal, a son of the royal line, named Tho-tho-ri Nyantsen, was born ca. A.D. 173. Tibetan histories state that Tho-tho-ri was sixty years old when he received the Nyenpo Sangwa (The Secret), which marked the initial introduction of Buddhism into Tibet. This event was of such importance that Tibetan currency notes are dated from the year of that introduction, which is given as A.D. 233. Assuming that date to be correct and if Tho-tho-ri was sixty years old at the time, then he was born ca. A.D. 173. (ang.).
  • Ani Jinba Palmo: The Great Image. The Life Story of Vairochana the Translator. Shambhala Publications, 2004. ISBN 978-1-59030-069-5. (ang.).
  • Rinpoche Dudjom: The Nyingma School of Tibetan Buddhism: Its Fundamentals and History. Boston: Wisdom Publications, 1991. ISBN 0-86171-199-8. (ang.).
  • The Development of Tantric Buddhism Through the Adoption and Adaptation of Śaiva and Śakta Śaiva Models. W: Shingo Einoo: Genesis and development of Tantrism. Tokyo: Univesity of Tokyo, 2009. ISBN 978-4-903235-08-0. (ang.).
  • Adrian O’Sullivan: Held by the Mother of the Buddhas: The Life of Shakyashribhadra. Dechen Resources. [dostęp 2012-11-21]. (ang.).
  • Alexander Berzin: A Survey of Tibetan History. Yale University Press, 1967. [dostęp 2009-10-13]. (ang.).
  • Sarah Harding: The life and Revelations of Pema Lingpa. New York: Snow Lion Publiczations, 2003. ISBN 1-55939-194-4. (ang.).
  • Jamgön Lodrö Tayé Kongtrul: The treasury of knowledge. Esoteric Instructions, A Detailed Presentation of the Process of Meditation in Vajrayana. New York: Snow Lion Publications, 2008. ISBN 1-55939-284-3. (ang.).
  • Roland Barraux: Die Geschichte der Dalai Lamas: göttliches Mitleid und irdische Politik. Düsseldorf: Walter, 1995. ISBN 3-530-50001-1. (ang.).
  • Konstantin N. Maksimov: Kalmykia in Russia’s Past and Present National Policies and Administrative System. New York: Central European University, 2008. ISBN 978-963-9776-17-3. (ang.).
  • Christopher P. Atwood: Encyclopedia of Mongolia and the Mongol Empire. New York: Facts On File, Inc, 2004. ISBN 978-1-4381-2922-8. (ang.).
  • Timothy Michael May: Culture and Customs of Mongolia, Culture and Customs of Asia. London: Greenwood Press, 2009. ISBN 978-0-313-33983-7. (ang.).
  • BBC: Tibetan monks: A controlled life. 2008. [dostęp 2014-05-28]. Cytat: Less than a decade later, Mao's Cultural Revolution wrought havoc in the region and the Red Guards destroyed more than 6,000 monasteries and convents - just a handful survived... But almost every aspect of the lives of Buddhist monks and nuns is monitored and controlled by the government (ang.).
  • Midal Fabrice: Chögyam Trungpa: His Life and Vision. Shambhala Publications, 2004. ISBN ISBN 1-59030-098-X. (ang.).
  • Khenpo Tsewang Dongyal: Light of Fearless Indestructible Wisdom. The Life and Legacy of His Holiness Dudjom Rinpoche. New York: Snow Lion Publications, 2008. ISBN 978-1-55939-304-1. (ang.).
  • David Jackson, Rinpoche Dezhung: Saint in Seattle: The Life of the Tibetan Mystic Dezhung Rinpoche. Boston: Wisdom Publications, 2003. ISBN 0-86171-396-6. (ang.).
  • Jennifer L. Hanson: Nations in Transition: Mongolia, Facts On File. New York: Wisdom Publications, 2004. ISBN 0-8160-5221-2. (ang.).
  • Roger Kunsang. The Reawakening of Buddhadharma in Mongolia. „Mandala Magazine”, 2000. Mandala Publications. (ang.). 
  • Karénina Kollmar-Paulenz. Buddhism in Mongolia After 1990. „Journal of Global Buddhism”, 2003. (ang.). 
  • Central Tibetan Administration: Central Tibetan Administration. [dostęp 2013-03-18]. (ang.).
  • Jamgön Lodrö Tayé Kongtrul: The treasury of knowledge. Buddhist Ethics. New York: Snow Lion Publications, 2003. ISBN 1-55939-066-2. (ang.).
  • Rinpoche Gyatrul: The Generation Stage In Buddhist Tantra. New York: Snow Lion Publications, 2005. ISBN 1-55939-229-0. (ang.).
  • Cornelia Weishaar-Günter, Regine Leisner: Die Struktur des Lamrim. Fürth: Chödzong, 2001. ISBN 978-3-931442-07-1. (ang.).
  • Je Gampopa: Gems of Dharma, Jewels of Freedom. Ken Holmes. Altea Publishing, 1995. ISBN 978-0-9524555-0-9. (ang.).
  • Tsong-kha-pa: The Great Treatise On The Stages Of The Path To Enlightenment. Volume One. New York: Snow Lion Publications, 2000. ISBN 1-55939-152-9. (ang.).
  • Matthew T. Kapstein: Tibetan Buddhism: A Very Short Introduction. Oxford: Oxford University Press, 2013. ISBN 978-0-19-973512-9. (ang.).
  • Khenpo Rinpocze Tsultrim Giamtso: Stopnie Medytacji Pustki. Joanna Grela. Szczecin: Marpa Translation Committee Poland, 1997. (pol.).
  • Karl Brünnholzl: The Center of the Sunlit Sky: Madhyamaka in the Kagyu Tradition. New York: Snow Lion Publications, 2004. ISBN 1-55939-218-5. (ang.).
  • Jamgön Kongtrul, Erik Pema Kunsang: The Light of Wisdom Vol. I. Nepal: Rangjung Yeshe Publications, 1999. ISBN 962-7341-37-1. (ang.).
  • Yangchen Gawai Lodoe: Paths and Grounds of Guhyasamaja According to Arya Nagarjuna. Dharamsala: 2008. ISBN 81-85102-94-5. (ang.).
  • Rinczen: Niezwykła śmierć Lamy Rabsala. [dostęp 2010-01-15]. (ang.).
  • Rinczen: Parinirwana Kjabdzie Tengi Rinpoczego. [dostęp 2014-05-24]. (pol.).
  • Jamgön Lodrö Tayé Kongtrul: The treasury of knowledge. The Elements of Tantric Practice. New York: Snow Lion Publications, 2008. ISBN 1-55939-305-X. (ang.).
  • Daniel Cozort: Highest Yoga Tantra. New York: Snow Lion Publications, 2005. ISBN 1-55939-235-5. (ang.).
  • Rinpocze Lati, Jeffrey Hopkins: Śmierć, stan pośredni i odrodzenie w buddyzmie tybetańskim. Wydawnictwo A, 1999. ISBN 83-905347-5-4. (pol.).
  • Yeshekhorlo: Terminologia używana w dzogczen. [dostęp 2009-12-10]. (pol.).
  • Rabjam Longchen, Tulku Thondup: The Practice of Dzogchen. New York: Snow Lion Publications, 2002. ISBN ISBN 1-55939-179-0. (ang.).
  • Rinpoche Alak Zenkar: A Brief Presentation of the Nine Yanas. [dostęp 2013-03-18]. (ang.).
  • Bencien Karma Kamtsang: Buddyjskie święta i dni specjalne według kalendarza księżycowego. [dostęp 2014-05-28]. (pol.).
  • Joanna Grela: Mahakala. Sześcioręki strażnik w buddyzmie tybetańskim. Universitas, 2005. ISBN 83-242-0453-9. (pol.).
  • Bradley Mayhew, Robert Kelly: Lonely Planet Tibet. Lonely Planet Publication, 2008. ISBN 978-1-74104-569-7. (ang.).
  • Bradley Mayhew: Lonely Planet Bhutan. Lonely Planet Publication, 2011. ISBN 978-1-74104-919-0. (ang.).
  • Bradley Mayhew, Joe Bindloss: Lonely Planet Nepal. Lonely Planet Publication, 2006. ISBN 1-74059-699-4. (ang.).
  • Sarina Singh, Joe Bindloss: Lonely Planet India. Lonely Planet Publication, 2007. ISBN 1-74104-308-5. (ang.).
  • Lapchi Project: Lapchi Restoration Project. History. [dostęp 2014-06-02]. (ang.).
  • Buddyzm Diamentowej Drogi: Kuchary. Buddyjski Ośrodek Odosobnieniowy. [dostęp 2014-06-02]. (pol.).
  • Unia Buddyjska: Polska Unia Buddyjska pod patronatem Jego Świątobliwości Dalajlamy. [dostęp 2014-06-02]. (pol.).
  • Khordong: Związek Buddyjski Khordong w Polsce. [dostęp 2008-07-24]. (pol.).
  • Centrum Kultury Buddyjskiej: Centrum Kultury Buddyjskiej. [dostęp 2010-06-22]. (pol.).
  • Bencien Karma Kamtsang: Ceremonia otwarcia bram drubkangu, wrzesień 2012 r.. [dostęp 2014-05-28]. (pol.).
  • Drukpa Polska: Drukpa kagju w Polsce pod przewodnictwem J. Ś. XII Gyalwang Drukpy. [dostęp 2013-03-18]. (pol.).
  • Wspólnota Dzogczen: Wspólnota Dzogczen w Polsce. [dostęp 2013-03-18]. (pol.).
  • Studenci Pakcioka Rinpocze: Grupa studentów Kjabgona Pakcioka Rinpocze. [dostęp 2013-03-18]. (pol.).
  • Jamchoe Tchoeling: JE Desi Rinpocze w Polsce. [dostęp 2014-02-19]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Alexander Berzin: Buddyjskie archiwa dr. Alexandra Berzina. [dostęp 2014-05-27]. (pol.).

Literatura

  • Dalajlama Tenzin Gjaco, Gesze Thubten Dzinpa: Świat buddyzmu tybetańskiego. Zarys filozofii i praktyki. Krzysztof Jakubczak. Warszawa: Wydawnictwo MUDRA, 2002. ISBN 83-87387-07-X. (pol.).
  • John Powers: Wprowadzenie do buddyzmu tybetańskiego. Joanna Janiszewska. Kraków: Wydawnictwo A, 2008. ISBN 83-89978-20-2. (pol.).


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Buddyzm_tybetański&oldid=39696945”