Przejdź do zawartości

Zdzisław Studziński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Studziński
Ilustracja
wiceadmirał wiceadmirał
Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1922
Łódź

Data i miejsce śmierci

7 marca 1976
Gdynia

Przebieg służby
Lata służby

1945–1976

Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (PRL)

Jednostki

ORP „Błyskawica”
ORP „Mors"

Stanowiska

zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego

Główne wojny i bitwy

nie brał udziału

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Order Lenina
Tablica umieszczona na budynku przy ul. 6 sierpnia 26 w Łodzi (budynek obecnie jest pustostanem)

Zdzisław Studziński (ur. 14 sierpnia 1922 w Łodzi, zm. 7 marca 1976 w Gdyni) – polski wiceadmirał, morski oficer pokładowy oraz oficer polityczny; dowódca Marynarki Wojennej, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego, instruktor OH ZMP. Poseł na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie wojskowe

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1945–1949 ukończył studia na Oficerskiej Szkole Politycznej oraz Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. Był również absolwentem Wyższego Kursu Akademickiego w Akademii Marynarki Wojennej w Leningradzie (1958).

Służba wojskowa

[edytuj | edytuj kod]

Po promocji oficerskiej został wyznaczony dowódcą okrętu – trałowca bazowego ORP „Mors”. Od 1950 do 1952 dowodził niszczycielem ORP „Błyskawica”. Od 1952 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. Początkowo zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. liniowych, a w latach 1955–1969 pełnił funkcję dowódcy Marynarki Wojennej. Na czas jego pobytu w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR (1956–styczeń 1958) czasowo pełniącym obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej został wyznaczony szef Sztabu Głównego – zastępca dowódcy kontradmirał Jan Wiśniewski[1]. Od 1969 wiceadmirał Zdzisław Studziński był zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego.

Należał do pokolenia tzw. szybkich admirałów. Byli to oficerowie pierwszej powojennej promocji w Marynarce Wojennej, którzy mieli przejąć najwyższe stanowiska po oficerach przedwojennych i radzieckich. Szybko obejmowali kolejne funkcje, a awanse na następne stopnie wojskowe otrzymywali nawet po kilka razy w roku. Zdzisław Studziński jest jak do tej pory najwcześniej awansowanym na kontradmirała i najmłodszym dowódcą w powojennej historii.

Kariera państwowa

[edytuj | edytuj kod]

Od 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a po zjeździe zjednoczeniowym w 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1952 został wybrany po raz pierwszy na posła na Sejm PRL i zasiadał w nim jego I, III, IV i V kadencji. W czasie IV (1964) i V (1968) Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej był wybierany na zastępcę członka Komitetu Centralnego PZPR.

Działalność w OH ZMP

[edytuj | edytuj kod]

Po objęciu służby w Gdyni został zaproszony do współpracy środowisk harcerskich z Dowództwem Marynarki Wojennej. Był jednym z prekursorów wychowania wodnego w Organizacji Harcerskiej Związku Młodzieży Polskiej. Był obserwatorem VIII Plenum Zarządu Głównego Związku Młodzieży Polskiej w 1952, podczas którego uchwalono program wychowania młodego pokolenia. Po powrocie z Leningradu w 1958 nie wrócił do działalności harcerskiej.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Gdyni. Od 1946 żonaty z Zofią z domu Szczublewska (1922–2015). Małżeństwo miało córkę i syna[2].

Śmierć i pochówek

[edytuj | edytuj kod]
Grób wiceadm. Zdzisława Studzińskiego na cmentarzu Witomińskim

Zmarł nagle 7 marca 1976 w Gdyni. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu Witomińskim, w starej alei zasłużonych (kwatera 77-15-1)[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Do 1999 imię Zdzisława Studzińskiego nosiła Szkoła Podstawowa nr 8 w Rumi. 18 marca 1985 została odsłonięta tablica pamiątkowa na domu przy ul. 6 Sierpnia 26 w Łodzi, w którym urodził się wiceadmirał.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Maciej Pasek. U-Booty zamiast Whiskey. Kulisy tajnej operacji, która miała doprowadzić do wcielenia pod koniec lat 50. U-bootów do polskiej Marynarki Wojennej. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2013. XX (117). s. 75–76. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  2. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 552.
  3. Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2019-05-22].
  4. M.P. z 1947 r. nr 80, poz. 534.
  5. Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
  6. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10 lutego 1961, s. 6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • „Przegląd Morski” nr 3, Gdynia 1976
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 549–552