Andrea Riccardi

Andrea Riccardi
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1950 ; Rzym
	Minister współpracy społecznej krajowej i międzynarodowej Włoch
Okres	od 16 listopada 2011; do 28 kwietnia 2013
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Andrea Riccardi (ur. 16 stycznia 1950 w Rzymie^[1]) – włoski historyk, wykładowca akademicki, założyciel Wspólnoty Sant’Egidio. Od 2011 do 2013 minister współpracy społecznej krajowej i międzynarodowej w rządzie Mario Montiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie nauki w szkole średniej w 1968 założył w jednym z rzymskich kościołów katolicką Wspólnotę św. Idziego, której członkowie spotykali się na wspólnych modlitwach i organizowali pomoc potrzebującym^[2]. Organizacja stopniowo zaczęła się rozrastać, w 2012 według własnych danych liczyła około 50 tys. wolontariuszy działających w ponad 70 krajach na czterech kontynentach^[3], zajmuje się wdrażaniem międzynarodowych projektów na rzecz pokoju i pojednania. Z jej ramienia Andrea Riccardi brał udział w różnych negocjacjach pokojowych w trakcie wojen domowych m.in. w Mozambiku^[2].

Z wykształcenia jest historykiem, specjalizującym się w historii nowożytnej. Został profesorem na Università degli Studi Roma Tre i La Sapienza oraz na Uniwersytecie w Bari. W 2003 znalazł się na liście 36 „współczesnych bohaterów Europy” tygodnika „Time”.

16 listopada 2011 objął stanowisko ministra współpracy społecznej krajowej i międzynarodowej w rządzie, na czele którego stanął Mario Monti^[4]. Urząd ten sprawował do 28 kwietnia 2013.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Andrea Riccardi jest autorem publikacji naukowych z zakresu historii i religii (w tym poświęconych Piusowi XII). Spośród jego książek na język polski przełożone zostały:

Stulecie męczenników. Świadkowie wiary XX wieku (Klub dla Ciebie, Warszawa 2001),
Bóg się nie boi. Moc Ewangelii w zmieniającym się świecie (Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2006),
Jan Paweł II. Biografia (Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2014).

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (2003)^[5]
Oficer Legii Honorowej (2002)^[6]
Nagroda Karola Wielkiego (2009)^[7]
tytuł doktora honoris causa nadany m.in. przez Katolicki Uniwersytet Lubelski (2008)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Andrea Riccardi na stronie Senatu XVI kadencji. [dostęp 2012-09-09]. (wł.).
↑ ^a ^b Andrea Riccardi. time.com, 3 kwietnia 2008. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).
↑ Come è nata. santegidio.org. [dostęp 2014-04-24]. (wł.).
↑ Skład rządu Mario Montiego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2012-09-09]. (wł.).
↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2 lipca 2003. [dostęp 2012-09-09]. (wł.).
↑ Nomination Mgr Jean-Claude Hertzog, évêque auxiliaire de Bordeaux Distinction Andrea Riccardi officier de la Légion d’honneur. la-croix.com, 25 października 2002. [dostęp 2012-09-09]. (fr.).
↑ Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2023-12-27]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Andrea Riccardi: Jan Paweł II. Biografia. Częstochowa: Edycja Świętego Pawła, 2014, s. 537–538. ISBN 978-83-7424-999-7.

[1] Andrea Riccardi na stronie Senatu XVI kadencji. [dostęp 2012-09-09]. (wł.).

[time-2] Andrea Riccardi. time.com, 3 kwietnia 2008. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).

[3] Come è nata. santegidio.org. [dostęp 2014-04-24]. (wł.).

[4] Skład rządu Mario Montiego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2012-09-09]. (wł.).

[5] Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2 lipca 2003. [dostęp 2012-09-09]. (wł.).

[6] Nomination Mgr Jean-Claude Hertzog, évêque auxiliaire de Bordeaux Distinction Andrea Riccardi officier de la Légion d’honneur. la-croix.com, 25 października 2002. [dostęp 2012-09-09]. (fr.).

[7] Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2023-12-27]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

W dniu powstania	Mario Monti Giulio Terzi di Sant’Agata Annamaria Cancellieri Paola Severino Giampaolo Di Paola Elsa Fornero Renato Balduzzi Corrado Passera Francesco Profumo Corrado Clini Mario Catania Lorenzo Ornaghi Enzo Moavero Milanesi Dino Piero Giarda Fabrizio Barca Andrea Riccardi Piero Gnudi
Późniejsi członkowie rządu	Vittorio Grilli Filippo Patroni Griffi