At-Tall (Palestyna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
At-Tall
‏التلّ‎
Państwo

 Mandat Palestyny

Populacja (1945)
• liczba ludności


300

Data zniszczenia

20 maja 1948

Powód zniszczenia

atak Sił Obronnych Izraela

Obecnie

stanowisko archeologiczne

Położenie na mapie Mandatu Palestyny
Mapa konturowa Mandatu Palestyny, u góry znajduje się punkt z opisem „At-Tall”
Ziemia33°00′31″N 35°08′19″E/33,008611 35,138611
Strona internetowa

At-Tall (arab. ‏التلّ‎) – dawna palestyńska wieś położona 14 km na północny wschód od Akki w Dystrykcie Akki w Mandacie Palestyny. Wyludniona w wyniku izraelskiego ataku wojskowego podczas wojny w latach 1947–1948 przez brygadę Karmeli Sił Obronnych Izraela.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Bliźniacze wioski Al-Tall i pobliskie An-Nahr były miejscami starożytnych osad na szczycie Tel Kabri[1]. Ostatnie wykopaliska wskazują na zamieszkanie tych ziem już w XVIII wieku p.n.e.[2]

Lista ludności z około 1887 roku wykazała, że wieś zamieszkiwało 275 mieszkańców, wszyscy byli muzułmanami.[3]

W 1945 populacja Al-Tall wynosiła 300 osób.[4]

Współcześnie[edytuj | edytuj kod]

Al-Tall zostało zajęte i wyludnione przez Brygadę Karmeli podczas wojny w latach 1947–1948. Obszar został włączony do państwa Izrael, ale teren wsi nie został przejęty przez żadną gminę[5].

Palestyński historyk Walid Chalidi tak opisał pozostałości wsi w 1992[5]:

Teren jest pokryty gruzem kamiennych domów i porasta go dzika trawa. Jeden kamienny dom nadal stoi, ale brakuje jego elewacji i wkrótce się rozpadnie. Kaktusy i drzewa figowe rosną na południowych stokach terenu. Na cmentarzu znajdują się cztery możliwe do zidentyfikowania rzymskie i bizantyjskie grobowce, które leżą na północnych zboczach, pośród nich rośnie krzew cierniowy. Ostatnie wykopaliska odkryły kilka starożytnych grobów, a miejsce to zamieniono w stanowisko archeologiczne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stern, Lewinson-Gilboa, Avriam, 1993, str. 839–841
  2. Chalidi 1992 ↓, s. 27-28.
  3. Schumacher, 1888, s. 172
  4. Makhul, 1977, s. 117. Cytowane w Khalidi, 1992, s. 32.
  5. a b Chalidi 1992 ↓, s. 32.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]