Hittin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hittin
‏حطّين‎
Ilustracja
Widok na wieś Hittin, 1934
Państwo

 Mandat Palestyny

Dystrykt

Dystrykt Tyberiady

Wysokość

125 m n.p.m.

Populacja (1945)
• liczba ludności


1190

Data zniszczenia

17 lipca 1948

Powód zniszczenia

atak Sił Obronnych Izraela

Obecnie

Arbel, Kefar Zetim

Położenie na mapie Mandatu Palestyny
Mapa konturowa Mandatu Palestyny, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Hittin”
Ziemia32°48′25″N 35°27′13″E/32,806944 35,453611
Strona internetowa

Hittin (arab. حطّين) – nieistniejąca już arabska wieś, która była położona w Dystrykcie Tyberiady w Mandacie Palestyny. Wieś została wyludniona i zniszczona podczas I wojny izraelsko-arabskiej, po ataku Sił Obronnych Izraela 17 lipca 1948.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Hittin leżała w Dolnej Galilei, w odległości ok. 6 km na północny zachód od miasta Tyberiada. Według danych z 1945 do wsi należały ziemie o powierzchni 22 764 ha. We wsi mieszkało wówczas 1190 osób[1].

własność gruntów powierzchnia gruntów (hektary)
Arabowie 22 086
Żydzi 147
publiczne 531
Razem 22 764
Rodzaj użytkowanych gruntów Arabowie (hektary) Żydzi (hektary)
uprawy oliwek 200 0
uprawy nawadniane 1 936 28
uprawy zbóż 10 439 23
nieużytki 10 172 96
zabudowane 70 0

Historia[edytuj | edytuj kod]

Bitwa pod Hittin, 1187

Miejsce to jest uznawane za lokalizację starożytnego miasta kananejskiego Siddim lub Ziddim, które następnie Żydzi nazwali Kefar Hattin. W czasach panowania rzymskiego było nazywane Kfar Hittaja[2].

W 1187 w pobliżu wioski doszło do bitwy pod Hittin, w której muzułmańskie siły Saladyna pokonały wojska krzyżowców. W 1596 Hittin była niewielką wsią, której mieszkańcy płacili podatki z upraw pszenicy, jęczmienia, oliwek, oraz hodowli kóz i uli[3]. Na początku XX wieku mieszkańcy wsi odsprzedali część gruntów żydowskim fundacjom syjonistycznym. Dzięki temu w 1908 powstał sąsiedni moszaw Micpa

W okresie panowania Brytyjczyków Hittin była średniej wielkości wsią. We wsi znajdował się jeden meczet oraz szkoła podstawowa dla chłopców[1].

Już w latach 20. XX wieku w rejonie wioski nastąpiła eskalacja konfliktu żydowsko-arabskiego. W 1925 w pobliżu wioski powstał moszaw Kefar Chittim. Podczas arabskich rozruchów w 1929 moszaw był celem napaści, a gdy w 1933 z powodów ekonomicznych został opuszczony, Arabowie doszczętnie zniszczyli jego pozostałości (został on odbudowany jako osiedle obronne w grudniu 1936). Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny we wsi stacjonowały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w całym rejonie. Na początku I wojny izraelsko-arabskiej starszyzna wioski usiłowała zawrzeć porozumienie o nieagresji z sąsiednim moszawem Kefar Chittim. W rejonie wioski toczyły się walki podczas bitew w moszaw Ilanijję. W trakcie operacji Dekel w dniu 17 lipca 1948 wieś Hittin zajęły siły izraelskie. Wysiedlono wówczas jej mieszkańców, a większość domów wyburzono[1].

Miejsce obecnie[edytuj | edytuj kod]

Tereny uprawne wioski Hittin zajął utworzony w 1949 moszaw Arbel i w 1950 moszaw Kefar Zetim.

Palestyński historyk Walid Chalidi tak opisał pozostałości wioski Hittin: „W terenie znajdują się rozrzucone zwały kamieni porośnięte trawą. Płytki strumień jest zarośnięty roślinami. Meczet jest opuszczony, a jego minaret nienaruszony, jednak jego łuki kruszą się. Wokół rosną kaktusy, drzewa figowe i eukaliptusowe. Okoliczne równinne tereny są uprawiane lub wykorzystywane jako pastwiska. Na zboczu wzgórza stoi święte miejsce Druzów, sanktuarium al-Nabi Shu’ajb”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Welcome To Hittin. [w:] Palestine Remembered [on-line]. [dostęp 2011-09-22]. (ang.).
  2. Walid Chalidi: All That Remains: The Palestinian Villages Occupied and Depopulated by Israel in 1948. Washington D.C.: Institute for Palestine Studies, 1992, s. 521. ISBN 0-88728-224-5.
  3. Wolf-Dieter Hütteroth, Kamal Abdulfattah: Historical Geography of Palestine, Transjordan and Southern Syria in the Late 16th Century. Erlanger Geographische Arbeiten. Erlangen: Vorstand der Fränkischen Geographischen Gesellschaft, 1977, s. 190.