Carlo Maria Martini
| Kardynał prezbiter | |||
| |||
| |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||
| Miejsce pochówku | |||
| arcybiskup senior mediolański | |||
| Okres sprawowania |
1980 - 2002 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Prezbiterat | |||
| Nominacja biskupia |
29 grudnia 1979 | ||
| Sakra biskupia | |||
| Kreacja kardynalska | |||
| Kościół tytularny |
S. Cecilia | ||
| |||
| Data konsekracji | |||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejsce | |||||||||||||||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Carlo Maria Martini SJ (ur. 15 lutego 1927 w Turynie), włoski duchowny katolicki, jezuita, arcybiskup Mediolanu (1979-2002), kardynał.
Wstąpił do zakonu jezuitów w 1944, kształcił się w nowicjacie zakonnym w Cuneo, następnie studiował teologię w Gallarate, Chieri i Rzymie (na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim obronił doktorat teologii). Został również doktorem egzegezy Pisma Świętego po studiach w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie.
13 lipca 1952 przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat pozostawał związany z Papieskim Instytutem Biblijnym, wykładał tam oraz był dziekanem i rektorem (1969). W 1978 pełnił funkcję rektora Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego. Wieczyste śluby zakonne złożył 2 lutego 1962. Profesor Wydziału Teologicznego w Chieri, był jedynym reprezentantem katolicyzmu w Komitecie Ekumenicznym pracującym nad grecką edycją Nowego Testamentu. W 1978 głosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie.
29 grudnia 1979 został mianowany arcybiskupem Mediolanu, a 6 stycznia 1980 przyjął w Watykanie sakrę biskupią z rąk papieża Jana Pawła II. Ten sam papież wyniósł go do godności kardynalskiej 2 lutego 1983, nadając tytuł prezbitera S. Cecilia. Kardynał Martini wielokrotnie brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów, od 1980 wchodząc w skład sekretariatu generalnego Synodu. Wziął również udział w IV Konferencji Generalnej Episkopatów Latynoamerykańskich w Santo Domingo (Dominikana, 1992). W latach 1987-1993 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy. Był specjalnym wysłannikiem papieża Jana Pawła II na obchody 100-lecia ewangelizacji Zambii (1991) oraz 900-lecia śmierci (2001) św. Brunona (założyciela zakonu kartuzów).
Doktor honoris causa Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie (1989), w 2000 został uhonorowany Nagrodą Księcia Asturii w dziedzinie nauk społecznych oraz mianowany członkiem honorowym Papieskiej Akademii Nauk. Po osiągnięciu wieku emerytalnego zrezygnował z rządów archidiecezją mediolańską 11 lipca 2002. Następnie przeniósł się do Ziemi Świętej, domu zakonnego jezuitów w Jerozolimie. Ze względu na postępującą chorobę Parkinsona, musiał jednak powrócić do Włoch[1].
Konklawe 2005
Kardynał Martini brał udział w Konklawe w 2005 roku po śmierci papieża Jana Pawła II. Był kandydatem frakcji umiarkowanie postępowych kardynałów (liberałów)[2][3].
- ↑ Adam Boniecki: Karol, który nie został papieżem. [dostęp 13 stycznia 2009].
- ↑ http://en.wikipedia.org/wiki/Papabile
- ↑ CNS STORY: Article based on diary says German cardinal became pope with 84 votes
<ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.
