Giennadij Aleksandrow (lotnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giennadij Aleksandrow
Геннадий Александров
starszy porucznik lotnictwa starszy porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1922
Moskwa

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1945
okolice Katowic

Przebieg służby
Lata służby

1940–1945

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

673 pułk lotnictwa szturmowego 266 Dywizji Lotnictwa Szturmowego 1 Korpusu Lotnictwa Szturmowego 5 Armii Powietrznej

Stanowiska

dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy

Giennadij Pietrowicz Aleksandrow (ros. Геннадий Петрович Александров, ur. 22 listopada 1922 w Moskwie, zm. 25 stycznia 1945 w rejonie Katowic) – radziecki lotnik wojskowy, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Skończył szkołę średnią nr 327 w Moskwie i aeroklub, od 1940 służył w Armii Czerwonej. W 1941 ukończył wojskową lotniczą szkołę pilotów w Woroszyłowgradzie (obecnie Ługańsk), od 28 grudnia 1941 brał udział w walkach na froncie wojny z Niemcami. Walczył na Froncie Wołchowskim, Stalingradzkim, Kalinińskim, Północno-Zachodnim, ponownie Kalinińskim, Woroneskim, Stepowym, 2 i 1 Ukraińskim. Brał udział m.in. w operacji wielkołuckiej, diemjanskiej, rżewsko-wiaziemskiej, biełgorodzko-charkowskiej, wyzwalaniu Biełgorodu i Charkowa oraz Lewobrzeżnej Ukrainy i bitwie o Dniepr. Do 10 września 1943 jako dowódca eskadry 673 pułku lotnictwa szturmowego 266 Dywizji Lotnictwa Szturmowego 1 Korpusu Lotnictwa Szturmowego 5 Armii Powietrznej w stopniu starszego porucznika wykonał 88 lotów bojowych samolotem Ił-2, atakując siłę żywą i technikę wroga, pozycje artyleryjskie, punkty oporu i lotniska, zadając wrogowi duże straty. Został za to odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Później uczestniczył w operacji humańsko-botoszańskiej, w tym w wyzwalaniu Humania, później w walkach na terytorium Mołdawii i Rumunii, operacji lwowsko-sandomierskiej (w tym w walkach o Lwów), walkach o Sandomierz (18 sierpnia 1944) i inne polskie miejscowości, walkach na przyczółku sandomierskim na zachodnim brzegu Wisły i atakowaniu niemieckich wojsk w rejonach Baranowa i Magnuszewa. Od 12 stycznia 1945 brał udział w operacji sandomiersko-śląskiej, podczas której zginął w rejonie Katowic. Został pochowany w Częstochowie[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]