Grupa wschodnia języków południowosłowiańskich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grupa wschodnia języków południowosłowiańskich
Liczba mówiących

ok. 9,2 mln

Klasyfikacja genetyczna

języki indoeuropejskie

Podział

język bułgarski
język macedoński
staro-cerkiewno-słowiański

Kody rodziny językowej
Glottolog east2269
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Grupa wschodnia języków południowosłowiańskich lub grupa bułgarsko-macedońska – grupa dwóch blisko spokrewnionych ze sobą języków południowosłowiańskich, którą stanowią język bułgarski i macedoński. Stoi ona w opozycji do grupy zachodniej, którą stanowią język serbsko-chorwacki i język słoweński. Grupa ta posiada nie tylko swoiste cechy słowiańskie, ale też takie, które powstały pod wpływem języków niesłowiańskich, co tłumaczone jest sąsiedztwem tych języków również z niesłowiańskimi językami Bałkanów, należą zatem do tzw. bałkańskiej ligi językowej.

Cechy wyróżniające bułgarski i macedoński na tle innych języków południowosłowiańskich[edytuj | edytuj kod]

  • akcent wydechowy połączony z brakiem rozróżnienia iloczasu i intonacji samogłosek
  • rozróżnianie pierwotnych jerów – twardego i miękkiego
  • brak wstawnego l
  • końcówka deklinacji zaimkowo-przymiotnikowej -go

Cechy wspólne bułgarskiego i macedońskiego z językami bałkańskimi[edytuj | edytuj kod]

  • zanik deklinacji
  • powstanie rodzajnika postpozytywnego
  • zanik bezokolicznika

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Franciszek Sławski, Języki Słowiańskie, [w:] Języki indoeuropejskie. Tom II, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1988, s. 977–979