Karol III (książę Parmy i Piacenzy)

Karol III Burbon-Parmeński, wł. Carlo III (ur. 14 stycznia 1823 we Florencji, zm. 27 marca 1854 w Parmie) – książę Parmy w latach 1849-1854. Jedyny syn Karola II, księcia Parmy i Marii Teresy, księżniczki sabaudzkiej (córki króla Wiktora Emanuela I).

Został ochrzczony jako Ferdinando Carlo Vittorio Giuseppe Maria Baldassarre. Do roku 17 maja 1849, kiedy został księciem Parmy, znany był jako Ferdinando Carlo lub Ferdinando. Rodzina nazywała go Danduccio. Od 13 marca 1824 nosił tytuł księcia Lukki. Większość swojego dzieciństwa spędził w Niemczech i Wiedniu. Kiedy skończył 4 lata, jego edukacją zajął się węgierski ksiądz – Zsigmond Deáki. Włoskiej historii i języka włoskiego uczył go Lazzaro Papi, dyrektor Biblioteki w Lukce. Książę nauczył się języka francuskiego, węgierskiego, niemieckiego, angielskiego i hiszpańskiego. W 1841 został wysłany do Turynu, aby przejść tam szkolenie wojskowe i otrzymał rangę kapitana kawalerii w armii piemonckiej.

Małżeństwo i potomstwo

10 listopada 1845 poślubił Ludwikę d’Artois (1819-1864) – jedyną córkę Karoliny Burbon, księżniczki Obojga Sycylii, i Karola Ferdynanda, księcia de Berry (młodszego syna króla Francji – Karola X Burbona). Ceremonia odbyła się w zamku Frohsdorf, niedaleko Lanzenkirchen w Austrii. Para udała się w podróż poślubną do Üchendorff, a następnie do Anglii.

Para ta miała 4 dzieci:

• Margherita Maria Theresa Enrichetta (1847-1893)

∞ Don Carlos, książę Madrytu, pretendent do tronu Hiszpanii

• Roberto Carlo Luigi Maria (1848-1907)

∞ Maria Pia, księżniczka Obojga Sycylii, córka króla Ferdynanda II

∞ Maria Antonina, infantka Portugalii, córka króla Michała I

• Alicia Maria Carolina Ferdinanda Rachael Giovanna Filomena (1849-1935)

∞ Ferdynand IV, wielki książę Toskanii

• Enrico Carlo Luigi Giorgio (1851-1905), hrabia Bardi

∞ Maria Immaculata, księżniczka Obojga Sycylii, córka króla Ferdynanda II

∞ Adelgunda, infantka Portugalii, księżna Guimarães, córka króla Michała I

Dalsze życie

Ferdynanda Karol wiele podróżował, a poza Włochami często używał tytułu Marchese di Castiglione, we Włoszech zaś – Conte di Mulazzo. 17 grudnia 1847 zmarła cesarzowa Maria Ludwika, a ojciec Ferdynanda Karola został księciem Karolem II. Księstwo Lukki zostało włączone do Wielkiego Księstwa Toskanii, Ferdynanda Karol zamiast tytułu księcia Lukki otrzymał tytuł księcia Parmy. Karol II rządził Parmą tylko kilka miesięcy. W marcu 1848 w Parmie wybuchła rewolucja wspierana przez króla Sardynii – Karola Alberta. Ferdynand Karol uciekł z Parmy, ale w Cremonie został pojmany. Więziono go w Mediolanie przez kilka miesięcy aż rząd brytyjski wynegocjował jego uwolnienie. Po krótkim pobycie na Malcie, Ferdynand Karol udał się do Neapolu i następnie Livorno, gdzie dołączył do swojej żony Ludwiki, która niedawno urodziła im pierwszego syna. Cała rodzina pojechała do Anglii, potem przeniosła się do Szkocji.

W sierpniu 1848 do Parmy wkroczyła armia austriacka i oficjalnie przywróciła na tron Karola II. Ferdynand Karol ze swoją rodziną pozostał w Anglii, ponieważ we Włoszech zaczął nasilać się konflikt austriacko-piemoncki. Karol II długo rozważał abdykację na rzecz syna, ale odkładał ją w czasie, aż sytuacja we Włoszech się uspokoi. Jego abdykację ogłoszono 24 marca 1849. Ferdynand Karol został Karolem III. 18 maja 1849 przybył do Parmy z Anglii, ale opuścił ją już dwa dni później. Nie przejął faktycznych rządów w księstwie do 25 sierpnia.

26 marca 1854 wieczorem, Karol III spacerował ulicami Parmy i został pchnięty nożem przez nieznanego napastnika, któremu udało się uciec. Został zabrany do Palazzo di Riserva, gdzie zmarł następnego wieczora. Jego ciało pochowano w Cappella della Macchia niedaleko Viareggio, a serce w urnie złożono w krypcie Sanktuarnium Santa Maria della Steccata w Parmie. Następcą Karola został najstarszy syn – Robert I.

Ordery

Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) nadany w 1842 r. przez Karola Alberta króla Sardynii.