Mięsień policzkowy
Mięsień policzkowy (łac. musculus buccinator) – w anatomii człowieka jeden z mięśni wyrazowych, należący do grupy mięśni otoczenia szpary ust[1]. Służy do wydmuchiwania powietrza z przedsionka jamy ustnej, przyciska policzki do zębów, ale chroni błonę śluzową przed przygryzieniem, a także poszerza szparę ust. Nazywany jest też mięśniem trębaczy[1].
Mięsień policzkowy leży w ścianie policzka, między szczęką a żuchwą[1]. Przyczepia się na wyrostku zębodołowym szczęki, od pierwszego lub drugiego trzonowca do tyłu, do guza szczęki, następnie biegnie wzdłuż szwu skrzydłowo-żuchwowego, przechodzi na zewnętrzną powierzchnię żuchwy, na podstawę wyrostka zębodołowego, wzdłuż którego powraca do wysokości pierwszego lub drugiego trzonowca. Kończy się w błonie śluzowej warg i kącika ust. Linia przyczepu tego mięśnia ma kształt podkowy[1].
Mięsień policzkowy jest unerwiony przez gałęzie policzkowe ze splotu przyuszniczego nerwu twarzowego[1].
Na wysokości drugiego górnego trzonowca mięsień ten jest przebity przez przewód przyuszniczy[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Bochenek, M. Reicher: Anatomia człowieka. tom II. PZWL, Warszawa 1989. ISBN 83-200-1556-1
- W. Łasiński: Anatomia głowy dla stomatologów, PZWL, Warszawa 1974
