Władysław Gołąbek

Władysław Adam Gołąbek

Stefan, Boryna

generał brygady w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1920 Kroczów Mniejszy
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1994 Błonie
Przebieg służby
Lata służby	1941–1950
Siły zbrojne	Bataliony Chłopskie
Formacja	Milicja Obywatelska
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa rozbicie obozu karnego w Solcu nad Wisłą
Odznaczenia

Grób Władysława Adama Gołąbka na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Władysław Adam Gołąbek, ps. Stefan, Boryna (ur. 1 stycznia 1920 w Kroczowie Mniejszym, zm. 22 sierpnia 1994 w Błoniu) – żołnierz Batalionów Chłopskich, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, generał brygady w stanie spoczynku ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Wojciecha, rolnika zamordowanego przez Niemców w 1942 roku i Marii z Wulczyńskich. Przed wojną ukończył 7 klas szkoły powszechnej w Kazanowie, a następnie 6 klas Gimnazjum Ogólnokształcącego w Łodzi. W latach 1941–1942 był żołnierzem Batalionów Chłopskich w rejonie radomskim i kieleckim. Od 1942 do 1944 był zastępcą dowódcy zgrupowania partyzanckiego Jana Sońty. Osobiście dowodził walkami z oddziałami SS i żandarmerii niemieckiej koło Zwolenia. Żołnierze jego zgrupowania przeprowadzili wiele udanych akcji przeciwko okupantowi. W 1944 wstąpił do Stronnictwa Ludowego, jesienią przebił się przez linię frontu pod Chotczą wraz z oddziałami Armii Ludowej na tereny opanowane przez oddziały Armii Czerwonej. Po wojnie działał w ZMW RP „Wici”.

Od października 1944 był funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej, gdzie został przyjęty w stopniu majora i wyznaczony na komendanta Kursów Przeszkolenia Kierowników Jednostek MO w Lublinie. W lutym 1945 został komendantem Szkoły Oficerów Liniowych MO w Łodzi, a w maju 1945, po reorganizacji - komendantem Szkoły Oficerów Liniowych - Kursów Przeszkolenia Kierowników Jednostek MO. Stanowisko to pełnił do marca 1949 awansując we wrześniu 1947 do stopnia podpułkownika MO. W latach 1946–1949 studiował w Wyższej Szkole Nauk Administracyjnych w Łodzi.

W lutym 1950 decyzją komendanta głównego MO został zwolniony ze służby. Decyzja ta została zatwierdzona przez ministra bezpieczeństwa publicznego gen. Stanisława Radkiewicza rozkazem z 11 lutego 1950. Zwolnienie było motywowane utratą zaufania do jego osoby z przyczyn politycznych (przynależność do BCh i Stronnictwa Ludowego w czasie wojny, utrzymywanie kontaktów z byłymi członkami BCh grupy „Ośki” ). W 1953 zarzucono mu również, że ukrył fakt przynależności do ZWZ i Armii Krajowej, do których należał równolegle od 1942 roku.

Po zwolnieniu z MO pracował w Ministerstwie Kontroli Państwowej w Warszawie jako naczelnik wydziału, potem dyrektor departamentu. Po przekształceniu ministerstwa w Najwyższą Izbę Kontroli (w 1957) kontynuował pracę w Izbie aż do przejścia na emeryturę w 1985 roku. W sierpniu 1968 został awansowany do stopnia pułkownika w rezerwie, w korpusie oficerów kwatermistrzostwa. Był działaczem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, wchodził m.in. w skład Głównego Sądu Partyjnego ZSL.

Od marca 1985 na emeryturze. W 1985 został wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich. Działał w wielu organizacjach kombatanckich. Od maja 1972 członek Prezydium Zarządu Głównego, a następnie wiceprezes Zarządu Głównego ZBoWiD. 15 września 1988, z okazji jubileuszu 45-lecia LWP znalazł się w grupie kombatantów mianowanych do stopnia generała brygady w stanie spoczynku; nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1988 przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.

Był współautorem (wspólnie ze Stanisławą Młodożeniec-Warowną i Rochem Sulimą) książki: Partyzanckie twierdze. O współdziałaniu ludności wiejskiej z ruchem oporu (Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1974), a także książek o charakterze wspomnieniowym: W oddziałach Batalionów Chłopskich na Kielecczyźnie (LSW, Warszawa 1958), Bez rozkazu (LSW, Warszawa 1968), Nie wiedział co to lęk : opowieść o Tadeuszu Wojtyniaku „Bacy” (LSW, Warszawa 1972).

Zmarł nagle 22 sierpnia 1994 w miejscowości Błonie. Jest pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje-2-26).

Awanse

W trakcie służby w Batalionach Chłopskich i w Milicji Obywatelskiej oraz w rezerwie otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe:

• podporucznik BCh – 1940
• porucznik BCh – 1941
• kapitan BCh – 1942
• major Milicji Obywatelskiej – 6 listopada 1944
• podpułkownik Milicji Obywatelskiej – 29 września 1947
• pułkownik rezerwy WP – 17 sierpnia 1968
• generał brygady WP w stanie spoczynku – 15 września 1988

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1975)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1969)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Złoty Krzyż Zasługi (4 października 1946)
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Partyzancki (1948)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal "Bojownikom przeciwko faszyzmowi 1933-1945" (Niemiecka Republika Demokratyczna, 1970)

Życie prywatne

W czerwcu 1965 zmienił kolejność imion z Władysław Adam na Adam Władysław. Był żonaty z Barbarą z domu Oleksiewicz, jedna córka.

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 449–451.

Linki zewnętrzne

• Ośka – partyzancka legenda BCh