Przejdź do zawartości

Antoni Miszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Paulin Lubicz Miszewski
„Lubicz”, „Pług”, „Orski”
Ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1891
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 października 1957
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1930,
1939–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
1 Pułk Piechoty
27 Pułk Piechoty
9 Pułk Piechoty Legionów
68 Pułk Piechoty
Wojskowe Biuro Historyczne

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Wojska Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Order Zasługi Cywilnej (Bułgaria) Order Lwa Białego IV klasy (Czechy) Krzyż Kawalerski Orderu Węgierskiego Zasługi (wojskowy) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Francji i Niemiec (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Antoni Paulin Lubicz Miszewski, ps. „Lubicz”, „Pług”, „Orski” (ur. 22 czerwca 1891 w Warszawie, zm. 5 października 1957 w Londynie) – polski architekt i artysta rzeźbiarz, chorąży Legionów Polskich, oficer wywiadu, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Antoni Paulin Lubicz Miszewski urodził się 22 czerwca 1891 w Warszawie. Uczęszczał do szkół w Warszawie i Częstochowie. Wstąpił do PPS i w 1906 wziął udział w jednej z ich akcji. Ostrzeżony przed aresztowaniem wyjechał do Paryża gdzie ukończył szkołę. Później wstąpił do Academie des Beaux-Arts i równocześnie studiował antropologię.

I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 1914 opuścił Francję i przez Wiedeń wrócił do Polski. W Krakowie wstąpił do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Następnie walczył w szeregach 4 kompanii III baonu i I baonie 1 pułku piechoty. Wziął udział w walkach pod Miechówkiem, Konarami, Kielcami, Chęcinami i pod Łowczówkiem, gdzie został ranny. W 1917 pełnił służbę w Krajowym Inspektoracie Zaciągu, pozostając na ewidencji 5 pułku piechoty. 1 stycznia 1917 awansował na chorążego[1]. W lipcu tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozach Szczypiorno, Rastatt i Werl. W 1918 po opuszczeniu obozu wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego.

Wojna polsko-bolszewicka

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 brał udział w ofensywie kijowskiej. W czasie odwrotu dowodził tylną strażą 1 pułku piechoty Legionów. W sierpniu 1920, po reorganizacji wojska został kapitanem w 27 pułku piechoty, a potem 9 pułku piechoty Legionów i wziął udział w ofensywie znad Wieprza. Pod Brzostowicą k. Grodna, poprowadził atak na bagnety i przełamał pozycje wroga za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Dwudziestolecie międzywojenne

[edytuj | edytuj kod]
Antoni Miszewski w pracowni rzeźbiarskiej.

W 1921 został oficerem do zleceń przy Belwederze, następnie adiutantem generała Kajetana Olszewskiego. W latach 1921–1923 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 305. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 68 pułku piechoty we Wrześni[2]. W 1924 pełnił służbę w Oddziale Ogólnym Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 69 pułku piechoty w Gnieźnie[3]. W kwietniu 1925 został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko referenta[4]. Następnie pełnił służbę w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie oraz w Oddziale II Sztabu Generalnego. 3 maja 1926 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Zajmował się również tłumaczeniami z języka francuskiego, pisaniem dla Bellony i rzeźbiarstwem. W 1927 jego pierwsze rzeźby zdobyły nagrodę w Zachęcie. W 1928 nadal pełnił służbę w Oddziale IV SG. Z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan nieczynny na dwanaście miesięcy[6]. Z dniem 31 maja 1929 stan nieczynny, bez prawa do poborów, został mu przedłużony o kolejnych sześć miesięcy[7]. Z dniem 1 kwietnia 1930 został powołany ze stanu nieczynnego i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[8]. Z dniem 30 listopada 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[9].

Po zakończeniu służby wojskowej poświęcił się pracy rzeźbiarskiej. Wykonał między innymi płaskorzeźbę na gmach poczty w Gdyni, zaprojektował wnętrze sali Ministerstwa Spraw Wojskowych, płaskorzeźby na Powszechną Wystawę Krajową w Poznaniu, lwy z piaskowca dla Komendy Miasta w Warszawie, pomnik Legionów w Stanisławowie, Chrystusa na Krzyżu oraz Mauzoleum Warneńczyka w Warnie, oraz liczne posągi, popiersia i głowy marszałka Józefa Piłsudskiego oraz innych prominentnych postaci. Wraz z Julianem Putermanem-Sadłowskim założył spółkę architektoniczną.

W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[10]. W sierpniu 1939 został wyznaczony na attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Sofii.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

W marcu 1940 wyjechał do Francji i w Paryżu przekazał polskiemu rządowi archiwa z Muzeum Belwederskiego, które przywiózł z Warszawy. Z polecenia generała Sosnkowskiego pozostał na południu Francji. Tam pracował w wywiadzie dla Polskiego Rządu w Londynie i w dalszym ciągu zajmował się rzeźbą. Wykonał między innymi głowy Marszałka Pétain i Ignacego Paderewskiego. W 1944 został aresztowany przez Gestapo.

Okres powojenny

[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1945 przyjechał do Londynu i zdecydował się pozostać w Wielkiej Brytanii. Zorganizował tam swoją pracownię i zajął się rzeźbą. Zmarł 5 października 1957. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury (sekcja D3, grób 316).

Żonaty z Heleną Wegner, miał synów Krzysztofa i Tomasza.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 33.
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 149, 407, 1500.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 41, 286, 353.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 23 kwietnia 1925 roku, s. 217.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 234.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 212.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 224.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 396.
  10. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 842.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 990.
  12. M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. a b c d e f g h i j k l m Krzysztof Miszewski: Antoni Lubicz Miszewski. Portrait sculptures. 2010. s. 10. [dostęp 2015-09-28].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]