Na mapach:
49°23′33″N 22°37′11″E/49,392500 22,619722

Hoszowczyk
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Artykuł |
49°23′33″N 22°37′11″E |
---|---|
- błąd |
39 m |
WD |
49°24'N, 22°37'E |
- błąd |
2336 m |
Odległość |
912 m |
wieś | |
![]() Cerkiew w Hoszowczyku, obecnie kościół filialny | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
13 |
Kod pocztowy |
38-700[3] |
Tablice rejestracyjne |
RBI |
SIMC |
0361548[4] |
Położenie na mapie gminy Ustrzyki Dolne ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego ![]() | |
![]() |
Hoszowczyk (ukr. Гошівчик; w latach 1977–1981 Stoczek) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Ustrzyki Dolne[4][5].
Wieś szlachecka Hussowiecz, własność Tarłów, położona była w 1589 roku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[6]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
We wsi stoi zabytkowa drewniana była cerkiew greckokatolicka z 1926 roku. Świątynia pełni obecnie rolę kościoła filialnego pw. Narodzenia NMP w rzymskokatolickiej Parafii Matki Bożej Bieszczadzkiej w Jasieniu-Ustrzykach Dolnych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wieś Hoszowczyk w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2018-03-06] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2018-03-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 352 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Hoszowczyk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 169 .