Izabela Jaruga-Nowacka

Izabela Jaruga-Nowacka

Ilustracja
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1950 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 pod Smoleńskiem
Przewodnicząca Unii Pracy
Okres	od 24 kwietnia 2004 do 19 kwietnia 2005
Przynależność polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Marek Pol
Następca	Andrzej Spychalski
Wicepremier
Okres	od 2 maja 2004 do 31 października 2005
Przynależność polityczna	Unia Pracy, Unia Lewicy
Minister Polityki Społecznej
Okres	od 24 listopada 2004 do 31 października 2005
Przynależność polityczna	Unia Pracy, Unia Lewicy
Poprzednik	Krzysztof Pater
Następca	Krzysztof Michałkiewicz
Poseł VI kadencji Sejmu
Okres	od 5 listopada 2007 do 10 kwietnia 2010
Przynależność polityczna	KP Lewica

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Kwiaty i znicze przed biurem poselskim Izabeli Jarugi-Nowackiej w Gdyni

Izabela Walentyna Jaruga-Nowacka (ur. 23 sierpnia 1950 w Gdańsku, zm. 10 kwietnia 2010 pod Smoleńskiem) – polska polityk, posłanka na Sejm II, IV, V i VI kadencji, była przewodnicząca Unii Pracy i Unii Lewicy, wicepremier w rządach Marka Belki.

Życiorys

Ukończyła studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim, później pracowała w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego (1974–1976) i Polskiej Akademii Nauk (Instytut Krajów Socjalistycznych, 1976–1986).

Kariera polityczna

W okresie PRL nie należała do organizacji politycznych. Aktywność polityczną rozpoczęła od działań związanych z obroną praw człowieka, w tym szczególnie praw kobiet. Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich. Przez dwie kadencje pełniła funkcję przewodniczącej zarządu głównego tej organizacji. W 1991 przystąpiła do Ruchu-Demokratyczno Społecznego, z którego listy wyborczej w tym samym roku bezskutecznie kandydowała w wyborach parlamentarnych.

W 1993 z listy Unii Pracy została posłem II kadencji. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Postępu Technicznego. Była jedną z dwóch posłanek wchodzących w skład delegacji Sejmu RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Przewodniczyła też polsko-mongolskiej grupie parlamentarnej (Mongolią zajmowała się naukowo pracując w Polskiej Akademii Nauk).

Do Sejmu ponownie została wybrana w 2001, uzyskała mandat w okręgu gdyńsko-słupskim z listy SLD-UP liczbą 23 666 głosów. Przez dwa miesiące była członkiem Komisji Kultury i Środków Przekazu. 29 listopada 2001 została sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, miesiąc później objęła stanowisko Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn. Pracowała nad przyjęciem przez rząd w 2002 II Krajowego Programu Działań na Rzecz Kobiet.

W rządzie Marka Belki została tzw. ministrem bez teki oraz drugim, obok Jerzego Hausnera, wicepremierem (ds. komunikacji społecznej). Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 11 maja 2004 do jej zadań należała m.in. koordynacja prac Rady Ministrów w zakresie polityki społecznej, równego statusu kobiet i mężczyzn oraz przeciwdziałania dyskryminacji, sprawowanie nadzoru, w zakresie wyznaczonym przez Prezesa Rady Ministrów, nad działalnością Rządowego Centrum Studiów Strategicznych oraz Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.

Z Unii Pracy odeszła 19 kwietnia 2005, przystępując do założonej przez siebie partii o nazwie Unia Lewicy. Była członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w 2005. W wyborach do Sejmu w tym samym roku po raz trzeci została posłem, kandydując z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W grudniu 2005 wystąpiła z Unii Lewicy.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskała mandat poselski, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci i otrzymując 14 827 głosy. Od 22 kwietnia 2008 zasiadała w klubie Lewica.

Zginęła w katastrofie samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010.

Działalność i poglądy

Działała na rzecz równego statusu kobiet i mężczyzn, państwa neutralnego światopoglądowo oraz zapewnienia równych szans startu życiowego młodzieży poprzez dostępność edukacji. Deklarowała poglądy feministyczne. Wraz ze Zbigniewem Bujakiem prowadziła w 1991 akcję na rzecz referendum w sprawie karalności przerywania ciąży. W 1996 zaproponowała projekt ustawy liberalizujący przepisy o planowaniu rodziny, przerywaniu ciąży, ochronie płodu ludzkiego. Uczestniczyła w demonstracjach osób LGBT.

W 2001 uhonorowana nagrodą Tęczowego Lauru "za odwagę w głoszonych poglądach i wsparcie udzielane inicjatywom służącym przełamywaniu nietolerancji i ograniczoności społeczeństwa".

Życie prywatne

Była matką dwóch córek Barbary i Katarzyny oraz żoną profesora Jerzego Nowackiego, rektora Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych w Warszawie.

Źródła

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 10 kwietnia 2010].