Przejdź do zawartości

Jean-Éric Vergne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Eric Vergne
Ilustracja
Jean-Éric Vergne podczas Festival Automobile International 2012
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1990
Pontoise

Sezon 2014
Seria

Formuła 1

Zespół

Scuderia Toro Rosso

Samochód

STR9

Nr startowy

25

Partnerzy

Daniił Kwiat

Sukcesy

2007: Francuska Formuła Renault Campus (mistrz)
2008: Francuska Formuła Renault (mistrz nieoficjalny)
2009: Formuła Renault Eurocup (wicemistrz)
2009: Formuła Renault 2.0 WEC (wicemistrz)
2010: Brytyjska Formuła 3 (mistrz)
2011: Formuła Renault 3.5 (wicemistrz)
2017/2018: Formuła E (mistrz)
2018: European Le Mans Series (wicemistrz)
2018/2019: Formuła E (mistrz)
2019/2020: Formuła E (II wicemistrz)

Strona internetowa

Jean-Éric Vergne (ur. 25 kwietnia 1990 w Pontoise) – francuski kierowca wyścigowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Formuła Renault

[edytuj | edytuj kod]

Francuz rozpoczął karierę w 2001 roku, od startów w kartingu. W sezonie 2007 zadebiutował we Francuskiej Formule Renault Campus. W pierwszym roku startów zdobył tytuł mistrzowski.

W latach 2008–2009 łączył starty pomiędzy europejskim, a zachodnioeuropejskim Pucharem Formuły Renault, we francuskiej ekipie SG Formula. W pierwszym podejściu zmagania w nich zakończył odpowiednio na 6. i 4. miejscu w końcowej klasyfikacji (został nieoficjalnym mistrzem Francuskiej Formuły Renault). W drugim został dwukrotnie wicemistrzem (w obu przypadkach uległ Hiszpanowi, Albertowi Coście).

Formuła 3

[edytuj | edytuj kod]

Na sezon 2010 Francuz podpisał kontrakt z mistrzowskim zespołem Carlin Motorsport, na starty w Brytyjskiej Formule 3. Vergne zdominował rywalizację w brytyjskiej serii, zwyciężając w 13 z 29 wyścigów, w tym 11 razy startował z pole position. Tytuł zapewnił sobie na rundę przed zakończeniem sezonu. Z brytyjskim zespołem wziął udział również w prestiżowym wyścigu Masters of Formula 3 (zajął w nim 4. pozycję).

Oprócz regularnych startów w tej serii, Vergne wystąpił również w dwóch rundach nowo-utworzonej serii GP3, we francuskiej ekipie Tech 1 Racing. W ciągu czterech wyścigów dwukrotnie dojechał na punktowanej pozycji, zajmując czwarte i piąte miejsce. W klasyfikacji generalnej został sklasyfikowany na 17. pozycji. Z tą samą ekipą wziął też udział w trzech ostatnich rundach sezonu World Series by Renault. Podczas sześciu wyścigów, Jean-Éric Vergne czterokrotnie stanął na podium (w tym raz zwyciężył, na brytyjskim torze Silverstone, po dyskwalifikacji Argentyńczyka Estebana Guerrieri). Ostatecznie w klasyfikacji generalnej zajął 8. miejsce.

W sezonie 2011 Vergne został etatowym zawodnikiem zespołu Carlin. Francuz do ostatniego wyścigu walczył o tytuł mistrzowski ze swoim partnerem Robertem Wickensem, jednak ostatecznie przegrał z nim rywalizację o dziewięć punktów. W trakcie zmagań Vergne dziewięciokrotnie znalazł się na podium, w tym odnosząc pięć zwycięstw (z czego dwa na węgierskim torze Hungaroring).

Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]

14 grudnia 2011 został potwierdzony jako kierowca wyścigowy Scuderia Toro Rosso w Formule 1. W pierwszym sezonie startów czterokrotnie kończył wyścigi na ósmym miejscu (w Malezji, Belgii, Korei Południowej i Brazylii). Ostatecznie uzbierane szesnaście punktów dało mu siedemnaste miejsce w końcowej klasyfikacji kierowców. Rok później walka pomiędzy Vergne a Danielem Ricciardo o posadę kierowcy w Red Bull Racing rozgorzała na dobre, ponieważ Mark Webber ogłosił zakończenie kariery. W pierwszej części sezonu lepiej spisywał się Francuz, który Grand Prix Kanady ukończył na szóstej pozycji. Jednak w drugiej połowie sezonu Vergne w ogóle nie zdobywał punktów, a Ricciardo niejednokrotnie plasował się w pierwszej dziesiątce. Ostatecznie to Australijczyk przeszedł do zespołu mistrzowskiego, jednak Francuzowi udało się wynegocjować przedłużenie kontraktu.

Jean-Éric Vergne na podium ePrix Berlinu 2018

Przed sezonem 2014 Francuz był świadomy, że będzie to najprawdopodobniej jego ostatni sezon w Toro Rosso, który odgrywał rolę juniorskiego zespołu Red Bulla. Toteż wiedział, że jedyną rzeczą, która może przedłużyć jego przyszłość w Formule 1 mogą być regularne, dobre wyniki w nowym sezonie. Jego sytuację pogorszyły jednak nowe przepisy dotyczące wagi bolidu, podjął więc próby zrzucenia kilogramów, które spowodowały nawet, że przez krótki okres musiał przebywać w szpitalu. Sezon 2014 rozpoczął od ósmej pozycji w wyścigu o Grand Prix Malezji. Jednak bardziej zwrócono uwagę na debiutującego partnera Francuza – Daniiła Kwiata, który zdobył swoje pierwsze punktu. W kolejnych wyścigach Francuz zdobywał punkty dwukrotnie częściej niż Rosjanin. Jednak ku jego niezadowoleniu, gdy ogłoszono odejście Vettela z Red Bull Racing, to Rosjanin został zatrudniony jako etatowy kierowca austriackiej ekipy. Dzięki tej sytuacji znowu liczył się jako kandydat do przyszłorocznego bolidu Toro Rosso, a zakontraktowany Max Verstappen popierał jego kandydaturę, ze względu na duże doświadczenie Vergne’a. Ponadto zdobyte 22 punkty w sezonie były najlepszym wynikiem Francuza w karierze. Gdy sprawa nowego kontraktu Francuza wydawała się tylko kwestią czasu, 28 listopada włoska ekipa ogłosiła zatrudnienie Carlosa Sainza Jr, co oznaczało pożegnanie Francuza z posadą kierowcy w Toro Rosso.

Pod koniec 2014 roku francuski kierowca został kierowcą testowym Scuderia Ferrari[1].

Formuła E

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2014/2015 Francuz podpisał kontrakt z amerykańską ekipą Andretti Autosport na starty w Formule E. W ciągu dziewięciu wyścigów, w których wystartował, dwukrotnie stawał na podium. Nie wygrał żadnego wyścigu, mimo że trzykrotnie startował z pole position. Z dorobkiem 70 punktów został sklasyfikowany na siódmej pozycji w końcowej klasyfikacji kierowców. W sezonie 2015/2016 reprezentował brytyjską ekipę DS Virgin Racing Formula E Team[2]. W następnym sezonach (2016/2017[3], 2017/2018[4], 2018/2019[5], 2019/2020[6], 2020/2021[7] i 2021/2022) reprezentował chińską ekipę Techeetah[3] (od sezonu 2018/2019 DS Teecheetah[8]); w sezonie 2017/2018 (zdobył wtedy 198 punktów)[9] i sezonie 2018/2019 (zdobył wtedy 136 punktów)[9] wygrał klasyfikacje kierowców Formuły E.

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]

Stan: 23 listopada 2014

Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Samochód Silnik Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2012 Scuderia Toro Rosso Toro Rosso STR7 Ferrari V8 Type 056 Australia
AUS
Malezja
MAL

CHN
Bahrajn
BHR
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Kanada
KAN
Unia Europejska
EUR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Singapur
SIN
Japonia
JPN
Korea Południowa
KOR
Indie
IND

ABU
Stany Zjednoczone
USA
Brazylia
BRA
16 17
11 8 16 14 12 12 15 NU 14 14 16 8 NU NU 13 8 15 12 NU 8
2013 Scuderia Toro Rosso Toro Rosso STR8 Ferrari V8 Type 056 Australia
AUS
Malezja
MAL

CHN
Bahrajn
BHR
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Kanada
KAN
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Singapur
SIN
Korea Południowa
KOR
Japonia
JPN
Indie
IND

ABU
Stany Zjednoczone
USA
Brazylia
BRA
13 15
12 10 12 NU NU 8 6 NU NU 12 12 NU 14 18 12 13 17 16 15
2014 Scuderia Toro Rosso Toro Rosso STR9 Renault Energy F1-2014 1.6T V6 Australia
AUS
Malezja
MAL
Bahrajn
BHR

CHN
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Kanada
KAN
Austria
AUT
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Singapur
SIN
Japonia
JPN
Rosja
RUS
Stany Zjednoczone
USA
Brazylia
BRA

ABU
22 13
8 NU NU 12 NU NU 8 NU 10 13 9 11 13 6 9 13 10 13 12
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2010 Tech 1 Racing Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
9 17
5 21 4 17

Formuła Renault 3.5

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2010 Tech 1 Racing Hiszpania
ARA
Hiszpania
ARA
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Monako
MON
Czechy
CZE
Czechy
CZE
Francja
FRA
Francja
FRA
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Hiszpania
CAT
Hiszpania
CAT
53 8
11 5 1 3 3 2
2011 Carlin Hiszpania
ARA
Hiszpania
ARA
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Monako
MON
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Francja
FRA
Francja
FRA
Hiszpania
CAT
Hiszpania
CAT
232 2
6 7 2 1 2 3 12 NU 4 1 1 12 4 1 3 2 NU

Podsumowanie

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Seria Zespół Wyścigi Zwycięstwa PP NO Podium Punkty Pozycja
2007 Formuła Renault Campus Formule Campus 13 6 5 ? 10 189 1
2008 Europejska Formuła Renault SG Formula 14 0 0 0 1 58 6
Zachodnioeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0 15 0 0 0 3 95 4
2009 Europejska Formuła Renault SG Formula 14 4 5 2 9 128 2
Zachodnioeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0 14 3 2 0 10 143 2
2010 Brytyjska Formuła 3 Carlin 30 13 11 13 20 392 1
Masters of Formula 3 1 0 0 1 0 N/A 4
Grand Prix Makau 1 0 0 0 0 N/A 7
Seria GP3 Tech 1 Racing 4 0 0 0 0 9 17
Formuła Renault 3.5 6 1 0 0 4 53 8
2011 Formuła Renault 3.5 Carlin 17 5 4 1 9 232 2
Formuła 1 Scuderia Toro Rosso Kierowca testowy
2012 Formuła 1 Scuderia Toro Rosso 20 0 0 0 0 16 17
2013 Formuła 1 Scuderia Toro Rosso 19 0 0 0 0 13 15
2014 Formuła 1 Scuderia Toro Rosso 19 0 0 0 0 22 13
2014/2015 Formuła E Andretti Autosport 9 0 3 1 2 70 7

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mateusz Szymkiewicz: Jean-Eric Vergne kolejnym kierowcą testowym Ferrari. f1wm.pl, 2014-12-19. [dostęp 2014-12-19]. (pol.).
  2. DS-Virgin: Ein Ex-Red-Bull-Junior ersetzt den anderen [online], Motorsport-Total.com [dostęp 2021-04-13] (niem.).
  3. a b Vergne set for Techeetah move after DS Virgin split [online], www.motorsport.com [dostęp 2021-04-13] (ang.).
  4. Lotterer and Vergne complete TECHEETAH line-up [online], FIA Formula E [dostęp 2021-04-13] (ang.).
  5. Exklusiv: Andre Lotterer bestätigt Techeetah-Vertrag für 5. Formel-E-Saison - e-Formel.de [online], e-formel.de [dostęp 2021-04-13].
  6. Formula E champion Jean-Eric Vergne's Techeetah contract extended [online], www.autosport.com [dostęp 2021-04-13] (ang.).
  7. Formel E: DS Techeetah zeigt neue Lackierung & bestätigt Felix da Costa/Vergne für 2021 - e-Formel.de [online], e-formel.de [dostęp 2021-04-13].
  8. Formuła E: Zespół mistrza staje się fabrycznym teamem DS [online], www.motorsport.v10.pl [dostęp 2021-04-13].
  9. a b Driver Standings [online], FIA Formula E [dostęp 2021-04-13] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]