Hancha: Różnice pomiędzy wersjami

|transkrypcja polska = chanćciahancza

|IPA = [hɐːnt͈͡ɕɐ] <!-- [h] jest głuchy -->

|wymowa = chanćciahandzia

'''Hancha''', '''hanja''' (한자, 漢字; ''dosł.'' „znaki Han”)<!-- lub Hanmun (한문; 漢文) Nie, hanmun jest językiem literaturowym -->, czasami tłumaczone jako „znaki sinokoreańskie” to koreańska nazwa dla [[pismo chińskie|znaków chińskich]]. Dokładnie rzecz biorąc, nazwa ta tyczy się tylko tych znaków, które zostały zapożyczone do [[język koreański|języka koreańskiego]] a ich wymowa dopasowana do wymowy koreańskiej. W przeciwieństwie do japońskich [[kanji]], znaki hancha nie były modyfikowane i zachowały wygląd podobny do tradycyjnych znaków chińskich.

Hancha zyskała wielką popularność w [[Korea|Korei]] dzięki szybko rozprzestrzeniającemu się [[buddyzm]]owi. Jednakże to nie teksty religijne były głównym źródłem wiedzy o znakach, ale [[Cheonjamun]] (''Księga tysiąca znaków''). Hancha była jedynym systemem pisma aż do czasu kiedy król [[Sejong Wielki]] wprowadził w XV wieku [[hangul]]. Jednakże wraz z wprowadzeniem hangula nie zaprzestano nauczania starego systemu. Przed zaprojektowaniem hangula próbowano bezskutecznie wprowadzać systemy Hyangchal (향찰 ; 鄕札 pl: chiangcchal), Gugyeol (口訣 pl: kugiol) i Idu (이두 ; 吏讀).

Wymowa znaków hancha nie jest identyczna z ich [[język chiński|chińskim]] odpowiednikiem. Przykładowo, 印刷 „druk, drukowanie” w dialekcie [[standardowy język mandaryński|mandaryńskim]] języka chińskiego wymawia się ''yìnshuā'' (pl: inszła), zaś w języku koreańskim ''inswae'' (인쇄 pl: insłe). 女 ("kobieta") w mandaryńskim to ''nǚ'', w koreańskim ''nyeo'' (녀) (w dialektach południowokoreańskich 女 wymawia się jako ''yeo'' (여), na początku zdania, ze względu na zanik początkowego „n” poprzedzającego „i” lub „y”). W innych przypadkach wymowa jest ta sama. Inny przykład znaku mającego zmienna wymowę jest 龍 용 ''yong'', który wymawiany jest jako 룡 ''ryong'', jeśli nie występuje nie na pozycji początkowej.