Wikipedysta:Maria Nowak/brudnopis

Lista szynobusów

Seria pojazdu	Układ osi	Producent	Lata budowy	Liczba	Zakończenie ekspl.	Zdjęcie
SAx	1A'A1'	Austro-Daimler	1933-1935	1	1954
Y-tog		Düwag	1965-1984	1	-
MR/MRD	2′B’+B’2′	Scandia , Düwag	1978-1985	8	-
SN51		różni	1930-1939	12	1966
SN52	B'2'	Ganz	1954-1955	50	1986
SN60	B'2'	Ganz	1956	4	1982
SN61	B'2'	Ganz-MÁVAG	1960-1975	250	-
SD80	(1A)'(A1)'	OM	1949	3	1967
SN80	B'2'	HCP	1961-1964	13	1981
SR51	A1	Waggonbau-Görlitz	1954-1955	8	1996
SR52	(1A)'(A1)'	Waggonbau-Görlitz	1957	4	1991
SR53	A1	ZNTK Lubań	1965-1973	5	-
SR61	B'2'	ZNTK *	1976, 1985	2	1996
SR70	(1A)'(A1)'	ZNTK *	1967	3	1974
SR71	1A	ZNTK Lubań	1974-1982	23	-
SN81	1'A'+1'1'	Kolzam Racibórz	1988-1990	6	-
SA1012	1'A'+1'1'	ZNTK Poznań	1990-1992	3	-
SA1022	1'A'+1'1'+A'1'	ZNTK Poznań	1993-1996	3	-
SA1042	A'A'+1'1'	Kolzam Racibórz	1995	1	-
VT627	2'B'	MAN, DUEWAG	1974-1981		-
VT628	2'B'+2'2'	MAN AG, DUEWAG	1974-1981		-

Rozstaw osi

Pojazd	Rozstaw	Zdjęcie	Pojazd	Rozstaw	Zdjęcie	Pojazd	Rozstaw	Zdjęcie	Pojazd	Rozstaw	Zdjęcie
Vespa 400	1694 mm		Fiat 500	1840 mm		GAZ-67	2100 mm		Citroën AX	2285 mm
FSO Syrena	2300 mm		Daewoo Tico	2335 mm		Kübelwagen 82	2400 mm		Citroën Ami	2413 mm
Škoda Forman	2450 mm		Fiat Grande Punto	2510 mm		Daewoo Lanos	2520 mm		Saab 9-2X	2525 mm
Opel Calibra	2600 mm		Ferrari Enzo	2650 mm		FSO Warszawa	2700 mm		Fiat 130	2720 mm
Ford Mondeo	2754 mm		Citroën XM	2850 mm		Porsche Cayenne	2855 mm		BMW E65	2990 mm
ZiŁ-117	3300 mm		Hummer H1	3302 mm		Maybach 62	3830 mm		Mercedes Benz W220 Pullman	4085 mm

Usunięte

„Bara Bara”

Gatunek	film dokumentalny
Rok produkcji	1996
Data premiery	1996
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	65 min
Reżyseria	Maria Zmarz-Koczanowicz, Michał Arabudzki
Scenariusz	Maria Zmarz-Koczanowicz, Michał Arabudzki
Zdjęcia	Andrzej Adamczak
Montaż	Grażyna Gradoń
Produkcja	Filmcontract Ltd., Telewizja Polska, Agencja Produkcji Filmowej

{{Film infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | przychody brutto = | alt grafiki = | commons = | opis grafiki = | wikicytaty = Nieznane pola: "podpis grafiki". Nieoczekiwana grafika: "kraj produkcji".

Bara Bara – polski film dokumentalny w reżyserii Marii Zmarz-Koczanowicz i Michała Arabudzkiego z 1996 roku, traktujący o tematyce disco polo. Tytuł został zaczerpnięty z utworu grupy muzycznej Milano. W filmie udział wzięli m.in. Sławomir Skręta właściciel firmy fonograficznej Blue Star, Sławomir Świerzyński lider zespołu muzycznego Bayer Full, Magdalena Pańkowska (Shazza), Tomasz Samborski twórca programu Disco Relax, Waldemar Pawlak i inni (Marek Sierocki, grupy Fanatic, Toy Boys). Film po raz pierwszy był emitowany na antenie TVP1 w 1996 roku, a powtarzany był w 2007 roku na antenie TVP Polonia (w niedzielę 12 sierpnia 2007).

Emisje telewizyjne

• TVP Kultura, czwartek, 21 kwietnia 2011, godz. 9:15
• TVP Polonia, niedziela, 12 sierpnia 2007
• TVP Kultura, wtorek, 13 marca 2007, godz. 17:55
• TVP Kultura, piątek, 24.06.2005, godz. 18:55

Ciekawostki

• W filmie można zobaczyć fragmenty wesela Leszka Nowakowskiego z zespołu Fanatic
• Film jest pierwszym dokumentem filmowym traktującym o nurcie muzyki disco polo

Zrzut ekranu przedstawiający przypisy w artykule Wikipedii

Przypisy – wydzielone fragmenty tekstu w publikacji, powiązane z tekstem głównym za pomocą odsyłaczy. Odnoszą się do poszczególnych wyrazów, zwrotów i fragmentów tekstu głównego. Stanowią uboczny lub pomocniczy nurt rozważań albo wskazują dodatkowe informacje o danym fragmencie utworu.

W pracach akademickich oraz naukowych dyscyplin z dominującym systemem przypisów harwardzkich lub vancouverskim funkcję przypisów bibliograficznych spełnia bibliografia załącznikowa. Umieszczane są w niej wyłącznie te pozycje, do których istnieją odwołania w tekście. Odwołania te mogą być realizowane w systemie autor-numer (Vancouver system) albo autor-rok (Harvard system).

Przeznaczenie przypisów

W przypisach zawarte są zazwyczaj komentarze, dygresje, objaśnienia terminów fachowych, dane biograficzne, informacje o mniej istotnych zjawiskach, wydarzeniach, poglądach czy problemach, często też informacje o innych pracach. Umieszczane są przede wszystkim przez autora tekstu, ale też przez jego redaktorów, tłumaczy i wydawców.

Mają na celu ułatwienie korzystania z publikacji przez czytelników, zachowanie klarowności tekstu podstawowego, a także umożliwienie i czytelnikom i badaczom sprawdzenie stanowiska autora pracy wobec przedmiotu publikacji oraz literatury przedmiotu.

Przypisy są stosowane wszędzie tam, gdzie podaje się cytaty lub dane pochodzące z badań. Brak przypisu w takiej sytuacji traktuje się jako plagiat.

Tworzenie przypisów

Przypisy są oznaczane w tekście głównym odsyłaczem, zwykle numerem z cyfr arabskich lub znacznie rzadziej rzymskich (występuje też oznaczanie za pomocą gwiazdek lub innych znaków), do tekstu przypisu, a sam przypis jest oznaczony tym samym symbolem. Numerowanie może być ciągłe (każdy kolejny przypis zyskuje następny numer, niezależnie od tego, na której stronie się pojawia) lub numeracja jest wznawiana na każdej stronie lub w każdym rozdziale od początku. Zgodnie z polską praktyką typograficzną odsyłacz w tekście głównym jest umieszczany przed znakiem interpunkcyjnym lub spacją.

W edytorach tekstu, programach DTP przypisy są automatycznie przenumerowywane za każdym razem, gdy zmieni się zawartość dokumentu. Pozwala to bez zbędnego nakładu pracy zachować aktualność numeracji.

W opisie bibliograficznym występującym w przypisach podaje się dokładnie nazwiska autorów, tytuły publikacji, daty i miejsca ich wydania, a także strony w publikacji, skąd pochodzi dana myśl lub konkretny cytat.

Zgodnie z zaleceniem z literatury przedmiotu (np. Adama Wolańskiego) nie należy tworzyć przypisu do przypisu (czyli stosować zagnieżdżania), a ewentualną treść umieścić w nawiasie po tekście komentowanym.

Rodzaje przypisów

Ze względu na miejsce ich umieszczenia wyróżnia się:

• przypis dolny – najczęściej spotykana forma przypisu pojawiającego się na tej samej stronie publikacji co treść, do której się odnosi, poniżej pola tekstu ograniczonego separatorem mającym zwykle postać cienkiej, poziomej linii,
• przypis końcowy – tworzony i numerowany niezależnie od przypisów dolnych, mający zazwyczaj charakter dygresji, nieco luźniej związanych z dokumentem niż przypisy dolne i umieszczany na końcu rozdziału, sekcji lub całego dokumentu (publikacji).

Na stronach internetowych przypisy umieszcza się na dole strony, co w zależności od struktury takiej publikacji pozwala na traktowanie ich jako przypisów dolnych lub końcowych. Początkowo (w rękopisach i starodrukach) przypisy umieszczane były na zewnętrznych marginesach przy tekście głównym, którego dotyczyły. W epoce maszyny do pisania umieszczanie przypisów na dole strony było bardzo niewygodne – trudno było odgadnąć, kiedy przestać pisać tekst główny i zacząć przypisy. Wtedy wymyślono prostszy w wykonaniu sposób – zbierano wszystkie przypisy i umieszczano je na końcu tekstu. Jednak przypisy końcowe są trudno dostępne dla czytelnika, stąd większość czytelników je pomija. Znacznie łatwiejsze w czytaniu są przypisy dolne.

Ze względu na treść i pełnioną funkcję wyróżnia się przypisy:

• rzeczowe – pozwalające na objaśnianie, komentowanie i poszerzanie odnośnego tekstu,
• terminologiczne (słownikowe) – ujmujące interpretacje i tłumaczenia użytych zwrotów w językach obcych oraz terminów specjalistycznych, przy czym mogą takie przypisy mieć postać słownikowych prostych lub rozwiniętych, ponadto w publikacjach zawierających słownik takich przypisów nie stosuje się,
• bibliograficzne – podające praktycznie zgodny z odpowiednimi normami bibliograficzny opis źródeł, a więc dokumentów piśmienniczych (w postaci papierowej i elektronicznej), z których są zaczerpnięte cytaty lub inne dane umieszczone w tekście publikacji, przy czym każda taka pozycja może być poszerzona o komentarz,
• informacyjne – zawierające wskazówki ułatwiające czytelnikowi korzystanie z publikacji, jak np. przez podanie, że zawiera słownik, dodatki, rozwiązania zadań itd.

Podana klasyfikacja jest zaczerpnięta z pracy Barbary Osuchowskiej (przy czym znaczeniowo i funkcjonalnie przypisy rzeczowe i informacyjne są zbliżone), taką samą podaje Adam Wolański (choć wymienia przypisy słownikowe, a nie terminologiczne), natomiast Robert Chwałowski wymienia trzy rodzaje: rzeczowe, słownikowe (czyli powyższe terminologiczne) oraz bibliograficzne, a nie wskazuje informacyjnych.

Za starszą literaturą można rozróżniać kilka typów przypisów rzeczowych, jak to:

• źródłowe zwykłe – wskazujące, skąd pochodzi informacja lub gdzie jest zawarty dany pogląd,
• źródłowe rozszerzone – zawierające obok wskazania źródła także poglądy autora, najczęściej w postaci cytatu,
• odsyłające – informujące o danej kwestii i miejscach, gdzie można porównać sąd autora z opiniami innych,
• polemiczne – odnoszące się do polemiki z omówionymi poglądami, gdy wyjaśnia się, dlaczego jeden z wielu sądów na dany temat został wybrany,
• dygresyjne – podające uwagi niezwiązane bezpośrednio z tematem i nasuwające się na marginesie zagadnienia.

Zobacz też

• cytowanie piśmiennictwa

Bibliografia

• Wolański A., Edycja tekstów. Praktyczny poradnik: książka • prasa • www, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011
• AdamA. Wolański AdamA., Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, LidiaL. Wiśniakowska (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, ISBN 978-83-01-15623-7, OCLC 297662405 .brak strony (książka)
• Chwałowski R., Typografia typowej książki, Helion, Gliwice 2002.
• Orczyk J., Zarys metodyki pracy umysłowej, PWN, Warszawa 1984.
• Osuchowska B., Poradnik autora, tłumacza i redaktora, Inicjał, Warszawa 2005.

Linki zewnętrzne

• „Bara Bara” w bazie Filmweb
• „Bara Bara” w bazie filmpolski.pl

Kategoria:Polskie filmy dokumentalne Kategoria:Polskie filmy krótkometrażowe Kategoria:Filmy z 1996 roku

Youtuber

Youtuber rodz. żeński youtuberka, l.mn. youtuberzy, youtubersi, youtubowcy, – termin odnoszący się do osoby lub osób często występujących w środkach masowego przekazu i wzbudzających zainteresowanie, bez względu na pełniony przez nich zawód (choć najczęściej nie są to aktorzy, piosenkarze, uczestnicy reality show, sportowcy czy dziennikarze). Słowo youtuber nie jest dokładnym synonimem gwiazdy, sławy, idola, autorytetu, osoby popularnej i znanej. Youtuber to osoba, która prowadzi rodzaj vloga na serwisie YouTube. Filmy kręcone przez vlogowiczów są na przeróżne tematy, np: gier komputerowych, fotografii, makijażu, itp.

Polscy Youtuberzy

Przykłady wideoblogowiczów, którzy uzyskali oglądalność ponad 6000 w ciągu dwóch dni:

• Kamil Scheicht
• Bartłomiej Ratoń (Tivolt)
• Patryk Rojewski (Rojo13)
• Remigiusz Maciaszek (RockAlone2k)
• Damianero

średnia oglądalność:

• KinaCzewa
• GabuVlog
• 10kunegunda
• Dudsonowable
• Ciasteczko25
• DamianGeek

oraz wideoblogi, które mają słabą oglądalność:

• Metalowa Gosia
• SpitFire6029

Źródła

• Jacy są najpopularniejsi polscy youtuberzy?

Kategoria:Socjologia kultury Kategoria:Zawody Kategoria:Web 2.0 Kategoria:Społeczność internetowa Kategoria:Blogi