Alice in Chains (album)

Alice in Chains
	Wykonawca albumu studyjnego
	Alice in Chains
Wydany	7 listopada 1995
Nagrywany	kwiecień–sierpień 1995 w Bad Animals Studio, Seattle
Gatunek	metal alternatywny • grunge • doom metal • sludge metal
Długość	64:51
Wydawnictwo	Columbia
Producent	Toby Wright
	Album po albumie
	Single z albumu Alice in Chains
	„Grind”; Wydany: 6 października 1995; „Heaven Beside You”; Wydany: 29 stycznia 1996; „Again”; Wydany: 2 lipca 1996;

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 1 kwi 2018, była oparta na tej wersji.

Alice in Chains – trzeci album studyjny amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, wydany 7 listopada 1995 nakładem wytwórni Columbia. Procesem produkcji zajął się Toby Wright. Nagrania zrealizowano od kwietnia do sierpnia 1995 w Bad Animals Studio na terenie Seattle. Promowany był przez trzy single – „Grind”, „Heaven Beside You” i „Again”.

25 listopada album zadebiutował na najwyższej pozycji Billboard 200^[5]. 4 marca 1997 uzyskał od Recording Industry Association of America certyfikat 2-krotnej platyny w Stanach Zjednoczonych, po przekroczeniu progu sprzedaży 2 milionów egzemplarzy^[6]. 18 stycznia 1996 otrzymał status platynowej płyty w Kanadzie, za sprzedaż 100 tys. kopii. Certyfikat został przyznany przez organizację Music Canada^[7].

Kontekst

Po wydaniu minialbumu Jar of Flies w styczniu 1994, Staley udał się na leczenie odwykowe do Hazelton Clinic w Minnesocie, spowodowane uzależnieniem od heroiny^[8]. W lipcu zespół planował ruszyć w trasę koncertową Shit Hits the Sheds Tour wraz z Danzig, Fight i Suicidal Tendencies, występując jako support przed grupą Metallica^[8] oraz zagrać w sierpniu na festiwalu w Woodstock^[9], jednak gdy Staley przyszedł na jedną z prób będąc pod wpływem narkotyków, Kinney odmówił dalszej chęci grania z wokalistą. „Byliśmy jak cztery rośliny, próbujące rosnąć w tej samej doniczce” – relacjonował Cantrell na łamach dwutygodnika „Rolling Stone”^[10]. Jeden dzień przed rozpoczęciem wspólnego tournée, zespół odwołał swój udział, będąc zastąpionym przez Candlebox^[8]. Kinney: „Nie byliśmy wtedy ze sobą szczerzy. Gdybyśmy dalej to ciągnęli, byłoby spore prawdopodobieństwo, że pożarlibyśmy się na trasie, a zdecydowanie nie chcieliśmy, by coś takiego wydarzyło się publicznie”^[10]. Muzycy zrezygnowali z uczestnictwa w ceremonii Rock and Roll Hall of Fame^[11]. Z uwagi na narastające wewnątrz zespołu napięcie i konflikty, podjęli decyzję o przerwie w działalności. Za pośrednictwem swojego rzecznika, wystosowali oświadczenie do prasy^[12]. W rozmowie z „Hit Parader” rzecznik grupy przyznał, że członkowie zespołu potrzebują czasu na uporanie się z własnymi problemami. „Alice in Chains to zespół posiadający tyle talentu, że będzie prawdziwą tragedią, jeśli nie będzie miał szansy realizacji swojego potencjału”^[13].

Osobny artykuł: Mad Season.

W trakcie przerwy w działalności, Cantrell rozpoczął przygotowania do nagrań solowego albumu^[11]. W październiku 1994 Staley dołączył do supergrupy Mad Season, powstałej z inicjatywy gitarzysty Pearl Jam, Mike’a McCready’ego^[14]. Skład uzupełnili perkusista Screaming Trees, Barrett Martin i basista John Baker Saunders^[15]. Muzycy zrealizowali album studyjny Above^[8], i zagrali krótką trasę, składającą się z ośmiu koncertów w Seattle, w trakcie której zarejestrowali koncertowe wideo Live at The Moore^[16]. Cantrell: „Myślę, że album ten jest cholernie dobry. Kiedy po raz pierwszy go usłyszałem, byłem zazdrosny jak cholera. To było tak, jakby ktoś podprowadził ci twoją dziewczynę. Ale po tej reakcji początkowej, zobaczyłem ich na żywo w Moore Theatre, i byłem z nich tak dumny, że prawie się rozpłakałem, kiedy widziałem jak grali, a potem się wkurzyłem, bo nie grałem z nimi (…) Rozmawiałem z Layne’em wiele na temat tej płyty. Była to dla niego bardzo dobra sprawa, bo dzięki temu pozbył się wielu złych rzeczy ze swojej głowy (…) Żywię do niego najwyższy szacunek za to co zrobił. Layne w najpiękniejszy sposób wśród ludzi jakich znam, mówi o strasznych rzeczach”^[11].

Inez zrealizował z zespołem Slash’s Snakepit album It’s Five O’Clock Somewhere, i odbył trasę promującą^[10]. Na przełomie 1994 i 1995 Cantrell odbywał próby przygotowujące do nagrania solowego albumu. Pracował przy pomocy perkusisty Gruntruck, Scotta McCulluma^[1]. Materiał rejestrowany był przez technicznego Cantrella, Darrella Petersa^[1]. Następnie trafił on do Ineza i Kinneya^[11]. Muzyk zarezerwował trzy miesiące w Bad Animals Studio^[11]. Wiosną do zespołu został zaproszony Layne Staley. W jednym z późniejszych wywiadów wokalista przyznał, że „wszyscy czuliśmy się rozbici i mieliśmy poczucie jakbyśmy się nawzajem zdradzili”^[10].

Nagrywanie

Przed rozpoczęciem procesu nagrań, Cantrell zadzwonił do producenta Toby’ego Wrighta z propozycją współpracy^[1]. „Chciał iść do studia by nagrać album, ale inni członkowie zespołu nie byli tym zainteresowani. Mike, basista, zawsze wyrażał chęć, ale Layne i Sean w tym czasie nie chcieli, więc Jerry zadzwonił do mnie i zaprosił do swojego domu, abyśmy mogli popracować nad materiałem na jego solowy album. Powiedziałem: «świetnie, zróbmy to». Kiedy tam dotarłem, miał napisany już numer «Grind» i kilka innych rzeczy, zarejestrowanych na magnetofonie ADAT. Więc zaczęliśmy prace nad albumem”^[17]. Roboczy tytuł planowanej solowej płyty brzmiał Jerry’s Kids^[1]. W owym czasie Staley współpracował przy projekcie Mad Season^[14]. Wiosną za namową Wrighta, wokalista wraz z Kinneyem dołączyli do Cantrella na etapie wczesnych prac^[17]. Członkowie zespołu wynajęli Bear Creek Studio w miejscowości Woodinville w stanie Waszyngton, gdzie przez tydzień pracowali nad wersjami demo^[1]. W trakcie sesji powstał utwór „Frogs”. Cantrell: „Nad jeziorem były naprawdę fajne, głośne pieprzone żaby, więc wystawialiśmy nasze mikrofony na zewnątrz i nagrywaliśmy je. Kosztowało nas to 10 tys. dolarów”^[1]. Wright: „Layne miał kilka utworów i Jerry posiadał dużą ilość, więc udaliśmy się wszyscy razem do studia Heart, Bad Animals, i podobnie jak w przypadku Jar of Flies, zaczęliśmy jammować. Nie było żadnej preprodukcji, wszystko powstawało w studiu”^[17]. Sesja rozpoczęła się w kwietniu^[1]. Muzycy nagrywali w systemie zmianowym. Cantrell i Inez swoje partie rejestrowali rano, następnie Staley a na końcu Kinney^[12]. Prace trwały po 12 godzin dziennie^[1]. Z uwagi na częstą nieobecność Staleya w studiu, prezes wytwórni Columbia Don Ienner, w rozmowie z Wrightem zagroził, że proces zostanie wstrzymany^[18].

Przy rejestrowaniu partii perkusji, Wright, pełniący także obowiązki inżyniera dźwięku, korzystał z modeli mikrofonów Sennheiser MD 421 i AKG D-12, zamontowanych na dużym bębnie, D-12 na tom-tomach i 414s nad zestawem. Na górnej części bębna małego zastosowano 451 i 57, na dole 441^[17]. W przeciwieństwie do wielu perkusistów nagrywających swoje partie z metronomem, w celu zachowania odpowiedniego tempa, Kinney zrezygnował z tej techniki^[17]. Według Wrighta grał „w wolnym stylu”^[17]. Cantrell w trakcie sesji korzystał ze sprawdzonych modeli wzmacniaczy Bogner i Marshall, a także Peavey 5150^[11], gitar G&L (G&L Rampage), Gibson Les Paul (52 Goldtop), Fender Stratocaster i Telecaster. Wright: „Gdy Jerry nagrywał swoje partie, nabyliśmy wiele szalonych modeli gitar od różnych osób, mianowicie od Nancy Wilson z Heart, która jest kolekcjonerką. Miała tego małego Gibsona Lesa Paula Juniora, który jest fenomenalną gitarą, i był jednym z niewielu niegrzecznych chłopców, których użyliśmy na tej płycie. Więc była to tylko kwestia uzyskania różnych dźwięków z różnych gitar w razie potrzeby”^[17].

Przy nagrywaniu partii wokalnych, Staley korzystał z mikrofonu pojemnościowego Soundelux U95^[17]. Wright: „Kiedy Layne był w studiu nagrań, muzycznie był twórczy i świetnie się bawił. Pod względem liczby wokalnych zabiegów wymaganych na ścieżkę, zazwyczaj zależało to od danego utworu, ale na ogół było to jedno lub dwa podejścia”^[17]. Cantrell przyznał: „Layne jest niesamowity. Poszliśmy na zewnątrz i graliśmy w piłkę, kiedy on nagrywał partie wokalne. Po powrocie okazało się, że ma już gotowych pięć rewelacyjnych numerów. Toby posłuchał tego i powiedział: «nie mogę ci powiedzieć, żebyś cokolwiek zrobił w inny sposób»”^[11]. Producent podkreślił, że harmonie wokalne Staleya i Cantrella były „wyróżniające się”^[17]. „Mieli pewne zaufanie muzyczne między sobą, absolutnie. W mojej opinii byli jak Lennon/McCartney”^[17]. Swoje partie, muzycy nagrywali osobno^[17]. Staley dużo czasu spędzał na eksperymentowaniu z pomysłami na partie wokalne i harmonijne^[19].

W trakcie sesji powstało dwadzieścia pięć utworów, z czego kilka w wersjach instrumentalnych^[18]. Wright proces miksowania wykonał w Electric Lady Studios w Nowym Jorku. Stephen Marcussen zajął się masteringiem w Marcussen Mastering Studio w Hollywood^[20]. Sesja zakończyła się w sierpniu^[17]. Inez stwierdził, że „był to bardzo mroczny i smutny okres (…) To była zdecydowanie jedna z najtrudniejszych sesji nagraniowych w jakiej brałem udział”^[21]. Sam Hofstedt, pełniący obowiązki asystenta inżyniera dźwięku przyznał, że cała sesja trwała dłużej niż pierwotnie zakładano. „Zespół przeszedł przez około siedemdziesiąt rolek na taśmę dwukolumnową. Prawdopodobnie budżet samych tylko taśm był większy niż dzisiejsze koszty związane z nagraniem całej płyty”^[19]. Zarządzająca grupą Susan Silver, opisała proces nagrań jako „naprawdę bolesny”^[19].

Kompozycje

Muzyka

Jako intro do „Over Now”, wykorzystany został fragment „Good Night” z repertuaru Teda Lewisa^[22]

Większość materiału została skomponowana przez Cantrella, Ineza i Kinneya w czasie, gdy odbywali próbne sesje poprzedzające wejście do studia^[1]. Ze względu na mroczny i przygnębiający klimat, album często uważany jest za kontynuację nastroju panującego na Dirt z 1992^[23]. Na płycie dominują kompozycje oparte na niskim schemacie strojenia^[24], kierując się bardziej w stronę doom metalu^[3]. Cechą dominującą są wolne i toporne gitarowe riffy, osadzone w „brudnym” grunge’owym brzmieniu^[25], z elementami bluesa^[22] i rocka psychodelicznego^[23]. Warstwa muzyczna w porównaniu do poprzednich wydawnictw zespołu, w mniejszym stopniu odwołuje się do tradycyjnego metalu. Alice in Chains charakteryzuje się większą ilością różnorodnych rozwiązań względem tekstury, niejednokrotnie przypominając delikatniejsze, akustyczne brzmienia, kojarzone z minialbumów Sap i Jar of Flies^[2].

Cantrell w wywiadzie dla magazynu „Guitar” odniósł się do poszczególnych kompozycji. Do zagrania charakterystycznego intra w „Brush Away” muzyk użył modelu Fender Stratocaster^[26], korzystając przy tym z efektu sprężenia i techniki gry slappingiem^[26]. Odnosząc się do „Sludge Factory” podkreślił, że utwór został skomponowany wcześniej. „Jest to kolejny riff, który wyszedł podczas sesji demo. Faktycznie jest on dość stary, ma może siedem lat, powstał gdy dopiero formowaliśmy zespół. Pochodzi z tego samego okresu co «Love, Hate, Love» (…) Prawdopodobnie dlatego brzmi tak brutalnie, ponieważ czekał siedem lat, aby trafić na płytę”^[26]. Na temat „Head Creeps” powiedział: „Layne to wymyślił, i jest to dobry pieprzony riff, który okazał się bardziej brutalny niż się spodziewałem”^[26]. Odnosząc się do „Shame in You” wspomniał: „Pracowaliśmy razem z Mikiem i Seanem nad tym riffem na próbach od stycznia do marca (…) Jest tu otwarte stronie i występują fajne sekwencje akordów”^[26]. „So Close” podsumował: „Ostatni utwór który nagraliśmy. Nie dostał się on gdy dotarliśmy do końca procesu, byliśmy wypaleni i wykończeni. Ale słuchaliśmy go przez około tydzień i stwierdziliśmy, że powinniśmy to dodać. To był utwór, który czekał na tekst”^[26]. „Nothin’ Song” skomentował: „Jeden z utworów o otwartym strojeniu, który ma realny riff w stylu Page’a. Jedną z wielkich rzeczy na tej płycie dla mnie jest to, że duża ilość moich wpływów i inspiracji, wyszła na tym albumie w bardziej widoczny sposób niż kiedykolwiek wcześniej (…) Kiedy skończyliśmy nagrywać ten numer, wszyscy wykrzykiwali: «Brian May!»”^[26]. „Over Now” został skomponowany przez Cantrella, Ineza i Kinney podczas wczesnych prób^[26].

Jon Wiederhorn z „Rolling Stone” odnosząc się do warstwy muzycznej napisał: „Brzmi jak złowieszczy wynik eksperymentu chemicznego obejmującego zarówno narkotyki, jak i psychodelikę. Śpiew Alice nadal zanurzany jest w mroku gwałtownych gitar i pulsującym basie, z tą różnicą, że tym razem to wszystko jest splecione warstwowymi, fluorescencyjnymi lizawkami i rosnącymi harmonijnymi wokalami”^[23]. Autor zaznacza, że „Heaven Beside You”, „Shame in You”, „Frogs” i „Over Now”, ze względu na „folkowo-akustyczny segment, stanowią nawiązanie do Jar of Flies, łącząc przy tym klasyczne style rockowe pokroju Cream, Crosby, Stills and Nash i The Allman Brothers Band”^[23]. Krzysztof Celiński z miesięcznika „Tylko Rock” podkreśla: „Otwierający płytę, obrazowo zatytułowany utwór «Grind», to niejako powrót do metalowych korzeni. Potężne brzmienie, oparte na super prostym riffie, zderza się z chaotyczną «kaczkowatą» gitarą”^[25]. „«Brush Away» jest aranżacyjnym połączeniem flangerowego brzmienia z niemal kotłującym się tłem, które charakteryzują „arabskie” zawirowania melodii. Solo gitary, niemal amatorskie w brzmieniu i wykonaniu, na żywo przypomina styl George’a Harrisona z odległych, beatlesowskich czasów”^[25]. „Over Now” autor opisuje jako „bardziej typowy rock w gitarowym stylu Rolling Stonesów, a wokalnym… znowu Crosby, Stills and Nash. Rzecz brzmi najbardziej melodyjnie ze wszystkich utworów na płycie”^[25].

Teksty

Warstwa liryczna będąca w głównej mierze autorstwa Staleya^[20], ma charakter depresyjny^[10]. Teksty napisane przez Cantrella, koncentrują się na relacjach interpersonalnych, czego przykładem mogą być „Heaven Beside You” i „Over Now”^[23]. Jeden z dziennikarzy napisał: „Jeśli Dirt było dziennikiem cierpienia i złości spowodowanych nałogiem, zdradą i obłudą, to Alice in Chains dokumentuje przykre następstwa konfliktu, usiłowanie poskładania rozbitych kawałków”^[10]. Staley na łamach „Rolling Stone” odniósł się do ogólnej interpretacji: „Napisałem po prostu to co było w mojej głowie, te teksty są luźne. Pieprzyć to. Potrafię napisać dobrą muzykę, a jeśli czuję się dobrze i chce mi się śmiać, to się śmieję. W tych utworach nie ma jakiejś głębokiej podświadomości. To po prostu obraz tego co się dzieje w mojej głowie. Mieliśmy takie momenty kiedy było dobrze, ale mieliśmy też takie chwile kiedy było źle. Napisaliśmy po prostu o byciu człowiekiem przez kilka miesięcy”^[10]. Cantrell: „Pozwoliliśmy temu całemu gównu wyjść na tym albumie. Było to często przygnębiające, a robienie tego było jak wyrywanie włosów, lecz była to najfajniejsza pieprzona rzecz i cieszę się, że przez to przeszedłem. Będę pielęgnować to wspomnienie na zawsze”^[10]. Niektóre teksty Staley pisał w studiu w trakcie trwania sesji^[19]. Steve Huey z AllMusic w swojej ocenie przyznaje, że warstwa liryczna skupia się wokół takich tematów jak rozpacz, nieszczęście, samotność i rozczarowanie^[2]. Autor podkreśla, że „zostały one przedstawione w jeszcze bardziej przygnębiający sposób niż miało to miejsce wcześniej”^[2]. Jon Pareles z „The New York Times” napisał: „Na poprzednich wydawnictwach, Layne Staley i Jerry Cantrell, gitarzyści i główni kompozytorzy, specjalizowali się w socjopatologicznym nieszczęściu, pisaniu o rozpaczy, izolacji i narkomanii. Alice in Chains przenosi się z męki w nienawiść”^[27]. Autor podkreśla, że w tekście „Shame in You” narrator „akceptuje część winy”, natomiast liryka „God Am” i „Nothin’ Song” koncentruje się wokół anomii nawiedzanej przez śmierć^[27]. Jon Wiederhorn z „Rolling Stone” zwraca uwagę, że album od strony tekstowej nie koncentruje się jedynie na narkomanii, lecz odnosi się także do bólu i bezradności, czego przykładem mogą być „Sludge Factory” i „Head Creeps”^[23]. Wiederhorn podkreśla, że „reszta utworów płynie bardziej wyraźnie, koncentrując się wokół obsesji, relacji interpersonalnych i śmierci”^[23]. Liryka „Grind” odnosi się do środowiska dziennikarzy, którzy tworzyli na temat zespołu różnego rodzaju plotki, pisząc m.in. o przedwczesnej śmierci Staleya i Cantrella^[19]. Tekst do „Sludge Factory”, opisuje sytuację, w której Don Ienner i Michele Anthony z wytwórni Columbia, naciskali na Staleya tłumacząc, że „ma dziewięć dni na skończenie płyty”^[19]. W rozmowie z „Guitar World” Cantrell przyznał: „Tak, ten album jest również lirycznie trudny. Nie mogę powiedzieć, że jest lepszy od poprzedniego, ale ten jest bardziej kąśliwy. Ma dużo więcej ironii”^[11].

Oprawa graficzna

Okładka albumu przedstawia suczkę na trzech łapach imieniem Sunshine^[22]. Zdjęcie zostało zrobione przez Rocky’ego Schencka w dniu 23 sierpnia na placu zabaw nieopodal centrum Los Angeles^[18]. „Wykonałem casting dla trzech trójnogich psów, a zespół zakończył wybieranie faksu jednego ze zgłoszonych zdjęć jako okładki. Ostatecznie zdjęcia które realizowaliśmy na placu zabaw, pojawiły się w pudełku box setu Music Bank”^[18]. Zdjęcie trójnogiego psa jest nawiązaniem do wydarzeń z młodzieńczych lat Kinneya^[18]. „Jako dzieciak roznosiłem gazety. I bez przerwy ganiał mnie pies z trzema nogami. Wołano na niego Tripod. Był naprawdę wredny. Chciałem nazwać płytę Tripod, ale koledzy się nie zgodzili”^[12].

Na tylnej stronie opakowania płyty, zamieszczono fotografię amerykańskiego artysty cyrkowego pochodzenia włoskiego Franka Lentiniego, który z powodu choroby posiadał trzy nogi^[20].

Wydanie

Premiera albumu o eponimicznej nazwie nastąpiła 7 listopada nakładem Columbia^[17], choć znany jest także jako Tripod^[1]. 25 listopada Alice in Chains zadebiutował na 1. miejscu Billboard 200^[5]. W Australii i Kanadzie album uplasował się w pierwszej dziesiątce, zajmując lokatę 5. notowań przygotowywanych przez ARIA Charts^[28] i magazyn RPM^[7]. Płyta w formacie CD wydana była w różnych kolorach – fioletowym, żółto-zielonym i szarym^[17]. Album w formacie kasety opublikowano w dwóch kolorach^[17]. Promowany był przez trzy single – „Grind”, „Heaven Beside You” i „Again”^[17], które uplasowały się w pierwszej dziesiątce Album Rock Tracks^[29]. Do wszystkich zrealizowane zostały teledyski. Magazyn „Spin” napisał: „Klipy Alice to takie mini podróże przez życie ćpuna, heroinowe uzależnienie i walka z nim to obraz poetyki, jaką buduje Layne, coś na podobieństwo syreniego śpiewu”^[11]. 12 grudnia w celach promocyjnych opublikowany został mockument The Nona Tapes w reżyserii Schencka, przedstawiający losy początkującej dziennikarki Nony Weisbaum (granej przez Jerry’ego Cantrella)^[18]. 21 listopada 1996 za pośrednictwem Sony Music wydano w Japonii specjalną edycję albumu, wzbogaconą o dwa remiksy utworu „Again”^[30].

Odbiór

Krytyka

Recenzje
Wydawca	Ocena
AllMusic	^[2]
„Billboard”	korzystne^[31]
Encyclopedia of Popular Music	^[32]
„Entertainment Weekly”	C^[33]
„Kerrang!”	^[3]
„Metal Hammer”	^[34]
„The New York Times”	korzystne^[27]
„Q”	^[35]
„Rolling Stone”	^[23]
Rolling Stone Album Guide	^[36]
„Spin”	^[4]
„Tylko Rock”	^[37]

Album otrzymał pochlebne jak i bardziej krytyczne opinie. Steve Huey z AllMusic w swojej recenzji podkreśla, że jest to „najbardziej dojrzała płyta zespołu”^[2]. Autor zwraca uwagę, że Alice in Chains charakteryzuje się mniejszą ilością metalowych riffów, a większą różnorodnością rozwiązań względem tekstury, przypominających momentami te, charakteryzujące minialbumy Sap i Jar of Flies^[2]. Paul Verna z tygodnika „Billboard” napisał: „Fani wczesnego Alice in Chains będą zachwyceni, aby dowiedzieć się, że zespół z Seattle powrócił do swojego znaku towarowego, czyli «brudnego» brzmienia, po bardziej melodyjnym terenie jakim był minialbum Jar of Flies”^[31]. Autor zaznacza, że utwory takie jak „Grind”, „Brush Away”, „Sludge Factory” i „Shame in You”, charakteryzują „stary nowy” dźwięk^[31]. Verna podkreśla również, że momentami brzmienie albumu przypomina styl akustycznej gitary spod znaku grupy R.E.M. („Heaven Beside You”)^[31]. Nisid Hajari z amerykańskiego tygodnika „Entertainment Weekly” wyraził krytyczną opinię pisząc, że poza utworem „Head Creeps” (który określa jako „złowieszczy”), album nie wyróżnia się niczym szczególnym^[33]. Jason Arnopp z brytyjskiego „Kerrang!” napisał: „Jest to zapewne najmroczniejszy, najbardziej posępny album ze wszystkich trzech, wymagający kilku powtórnych przesłuchań, jeżeli chce się uzyskać jakąkolwiek perspektywę”^[3]. Jon Pareles z „The New York Times” zauważa, że album w przeciwieństwie do surowych zakłóceń charakterystycznych dla muzyki grunge’owej, prezentuje wytyczone staranne warstwy^[27]. Brytyjski magazyn „Q” zwraca uwagę na „gęste, szlifowane partie gitar i harmonie wokalne, przypominające późne lata 60.”^[35] Jon Wiederhorn z „Rolling Stone” napisał: „Alice in Chains w porównaniu do poprzednich wydawnictw, które wydawały się nieco usidlone w formule grunge-metalu, wynalazł nową, ten album jest wyzwalający i pouczający. Jeśli Jar of Flies był kluczem, który otworzył potencjał twórczy grupy, to nowa płyta jest muzycznym odrodzeniem. Co tak naprawdę sprawia, że Alice in Chains poprzez swoje przejmujące wypowiedzi artystyczne są zespołem niezachwianym jeśli chodzi o szczerość (…) Alice in Chains doszli do następującego wniosku: Podczas gdy przeżycie jest lepsze od zapomnienia, to ból i istnienie pozostają nierozłączni”^[23]. Gina Arnold z magazynu „Spin” przyznaje: „Alice in Chains zaprzecza mrokowi i wygładzonej melodii, która w przeszłości przyniosła spore melodyjne przeboje takie jak «Rooster» czy «No Excuses». Zamiast tego, utwory «Grind», «Head Creeps» i «God Am», polegają w całości na surowych, jednowymiarowych riffach, średnich tempach i głośnym śpiewie Staleya. W samym sobie, brzmienie albumu to mieszanka Dirt z Jar of Flies, ale żaden z utworów nie przemierza w centrum energii słuchacza jak «Them Bones»”^[4]. Krzysztof Celiński z „Tylko Rock” w swojej recenzji napisał: „Ostatnia studyjna płyta Alice to dalsza „destylacja” charakterystycznych brzmień i aranżacji. Nie jest to jednak tylko cyzelowanie własnej stylistycznej niszy. Alice in Chains jest też wyraźnym krokiem ku upoetycznieniu ciągle mrocznych tekstów grupy”^[25].

Nagrody i nominacje

Kompozycje „Grind” i „Again” otrzymały kolejno w roku 1996 i 1997 wyróżnienia w postaci nominacji do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance^[38]. Podczas gali MTV Video Music Award która odbyła się 4 września w Radio City Music Hall, teledysk do „Again” uzyskał nominację w kategorii Best Hard Rock Video^[39].

Sprzedaż

Album w pierwszym tygodniu od momentu premiery, uzyskał nakład sprzedaży na poziomie 189 tys. egzemplarzy^[40]. 30 listopada 1995 pokrył się złotem w Kanadzie^[7]. 2 stycznia 1996 uzyskał status platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych^[6]. 18 stycznia otrzymał certyfikat platyny w Kanadzie, po przekroczeniu progu 100 tys. sprzedanych kopii^[7]. 2 marca 1997 pokrył się 2-krotną platyną w Stanach, za sprzedaż ponad 2 milionów egzemplarzy. Certyfikat został przyznany przez Recording Industry Association of America^[6].

Wyróżnienia

Publikacja	Kraj	Wyróżnienie	Rok	Pozycja
„Kerrang!”	Wielka Brytania	„25 najlepszych albumów 1995 roku”^[41]	1995	14
„Rolling Stone”	Stany Zjednoczone	„najlepsze albumy 1995 roku”^[42]	1995	4
„Guitar World”		„10 najlepszych albumów 1995 roku”^[43]	2011	2
Loudwire		„10 najlepszych hardrockowych albumów 1995 roku”^[44]	2015	2

Trasa koncertowa

Kemper Arena, miejsce ostatniego koncertu zespołu ze Staleyem^[21]

Mimo pochlebnych recenzji, zespół zrezygnował z trasy promującej album. Powodem takiej decyzji był zły stan zdrowia wokalisty Layne’a Staleya^[45], silnie uzależnionego od heroiny^[21]. 10 kwietnia 1996 członkowie zespołu zagrali pierwszy koncert od 7 stycznia 1994. Występ odbył się w Majestic Theatre w Brooklyn Academy of Music w ramach cyklu MTV Unplugged^[46]. Zapis koncertu wydany został 30 lipca na albumie Unplugged^[46].

Osobny artykuł: Alice in Chains 1996 North America Tour.

20 kwietnia muzycy wykonali „Again” w programie telewizyjnym Saturday Night Special^[47]. 10 maja zespół zagrał w programie Late Show with David Letterman, prezentując skrócone wersje „Again” i „We Die Young”^[48]. 20 maja muzycy rozpoczęli w Moore Theatre próby mające na celu przygotowanie się do wspólnej trasy koncertowej z zespołem Kiss^[49]. Staley początkowo nie był przychylny powrotowi na scenę i odmówił, jednak ostatecznie zgodził się na udział w trasie^[21]. Rozpoczęła się ona 28 czerwca i objęła cztery występy. Miało to związek ze złym stanem zdrowia wokalisty, który w owym czasie był silnie uzależniony od heroiny. Na scenie występował w czarnych okularach i rękawiczkach, które zakrywały nakłucia po igłach^[17]. Po ostatnim koncercie, który odbył się 3 lipca w Kemper Arena w Kansas City^[21], trafił do miejscowego szpitala, w związku z problemami zdrowotnymi powstałymi na skutek długoletniego uzależnienia. Silver: „Wyszłam z hotelu i miałam rano lecieć do Seattle z Kansas. Chłopaki jechali na lotnisko autobusem. Kiedy wylądowałam, dostałam informację, że nie mogą ocucić Layne’a. Skończyło się na wizycie w szpitalu w Kansas”^[21].

Lista utworów

Edycja podstawowa^[20]

Nr

Tytuł utworu

Autorzy

Długość

1.

„Grind”

Jerry Cantrell