Jan Prot

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 19:01, 2 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Jan Prot
Jan Berlinerblau
Prot
Ilustracja
Jan Prot w mundurze wojskowym w 1920
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 września 1891
Warszawa

Data i miejsce śmierci

19 lipca 1957
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1910–1911,
1914–1928,
1940–1948

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego,
Legiony Polskie,
Wojsko Polskie (II RP),
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

32 Kremenczucki Pułk Piechoty,
1 Pułk Piechoty,
7 Pułk Piechoty,
2 Dywizja Piechoty Legionów,
14 Wielkopolska Dywizja Piechoty,
4 Pułk Piechoty Legionów

Stanowiska

dowódca plutonu,
dowódca okm,
instruktor,
dowódca szkoły,
redaktor pism,
szef sztabu,
wykładowca

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Późniejsza praca

naczelny dyrektor Państwowej Wytwórni Prochu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka Oficerska Związków Strzeleckich „Parasol” Krzyż Polskiej Organizacji Wojskowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Prot, pierwotnie Jan Berlinerblau, ps. „Prot” (ur. 29 września 1891 w Warszawie, zm. 19 lipca 1957 w Londynie) – polski inżynier chemii fizycznej, major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, kawaler Orderu Virtuti Militari, od 1927 do 1939 naczelny dyrektor Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach, wykładowca.

Życiorys

Pomnik legionistów polskich, poległych w bitwie pod Laskami w 1914, ustanowiony w Pionkach. Przed monumentem widoczni Członkowie Związku Legionistów, w tym starosta powiatu kazimierskiego Czesław Kowalski (x) i Jan Prot (xx)

Urodził się 29 września 1891[1] w Warszawie w rodzinie żydowskiej, jako syn Nikodema (Natana) Berlinerblaua (zm. 1933)[2] i Jadwigi z domu Chwat (zm. 1936[3]; daleka krewna Aleksandra Wata). Miał siostrę Halinę (1910–2000; późniejsza żona historyka, bibliofila i antykwariusza Hieronima Wildera) i brata Kazimierza; był bratankiem chemika, Józefa Berlinerblaua. Uczył się w warszawskim IV Rządowym Gimnazjum Męskim (w 1905 relegowany za uczestnictwo w strajku szkolnym), następnie w Gimnazjum im. Jana Kreczmara, które ukończył w 1909. Pracował w charakterze praktykanta w fabryce Ursus. Od 1910 do 1911 był jednorocznym ochotnikiem w 32 Kremenczuckim Pułku Piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, w ramach której ukończył szkołę podoficerską karabinów maszynowych. Od 1911 przez rok studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie, kształcenie kontynuował przez 1,5 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a w semestrze letnim 1914 na Uniwersytecie Technicznym w Monachium. Do 1914 działał w organizacjach konspiracyjnych i niepodległościowych: od 1908 w Organizacja Bojowa PPS, w Związku Walki Czynnej i w Związku Strzeleckim, w ramach którego w marcu 1914 ukończył kurs oficerski.

Po wybuchu I wojny światowej 1914 przybył do Krakowa i wstąpił do Legionów Polskich. Krótkotrwale służył jako adiutant Józefa Piłsudskiego, a od 8 sierpnia 1914 był dowódcą plutonu w 2 kompanii V batalionu grupy strzeleckiej Komendanta, wkrótce skierowany do VI batalionu. Został mianowany podporucznikiem 9 października 1914. Na przełomie 1914/1915 odbył kurs karabinów maszynowych w austriackim Bruck. W lutym i od końca marca 1915 był dowódcą oddziału karabinów maszynowych w 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. Jednocześnie szkolił legionistów w zakresie obsługi karabinów maszynowych, prowadzone w Bełku i Osieku. Od 10 maja 1915 był dowódcą oddziału karabinów maszynowych 7 pułku piechoty w składzie III Brygady. Od końca 1916 działał w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej. Funkcjonował jako dowódca szkoły podchorążych, zastępca dowódcy szkoły oficerskiej, szef wyszkolenia Komendy Naczelnej POW, ponadto wydawał pisma „Strzelec” i „Wiadomości Wojskowe”. Po tzw. kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie od sierpnia 1917 do 21 marca 1918.

U kresu wojny w listopadzie 1918 w Lublinie wstąpił do Wojska Polskiego. Tam został dowódcą Centralnej Szkoły Karabinów Maszynowych. Od lutego 1919 służył w sztabie Grupy Operacyjnej gen. E. Śmigłego-Rydza. Na początku 1920 był słuchaczem Szkoły Sztabu Generalnego, po czym został skierowany do sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu kapitana sprawując funkcję szefa sztabu 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Ukończył II Kurs Normalny w Wyższej Szkole Wojennej od 1920 do 1921. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia stopnia majora piechoty Sztabu Generalnego piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. Został odkomenderowany na studia przerwane w 1914, które ukończył w 1922 na Politechnice Lwowskiej uzyskując tytuł inżyniera chemii fizycznej. Podczas działalności w Związku Strzeleckim oraz służby w Legionach Polskich posługiwał się pseudonimem „Prot”, który 30 czerwca 1921 przyjął jako swoje nazwisko (zgodę wyraził Naczelny Wódz Józef Piłsudski). Po studiach był pracownikiem naukowym, funkcjonując w charakterze starszego asystenta prof. Ignacego Mościckiego, wraz z którym pracował przy ponownym uruchomieniu fabryki azotowej w Królewskiej Hucie w połowie 1922. W 1923 był oficerem zawodowym 4 pułku piechoty Legionów w garnizonie Kielce[5]. W 1924 uzyskał tytuł naukowy doktora w dziedzinie chemii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie pod kierunkiem prof. Stanisława Tołłoczki. Od 1 lutego 1924 był zatrudniony przez trzy lata w Fabryce Materiałów Wybuchowych „Lignoza” SA w Krywałdzie – na stanowisku inżyniera, następnie zastępcy dyrektora spółki. W związku z tym jako oficer Wojska Polskiego 2 lutego 1924 przeszedł w stan nieczynny[6], z dniem 1 lutego 1925 został przeniesiony do rezerwy.

Od 1 kwietnia 1927 sprawował stanowisko naczelnego dyrektora Państwowej Wytwórni Prochu i Materiałów Kruszących w Pionkach (później przemianowana na Państwową Wytwórnię Prochu; do 1932 miasto Pionki istniało pod nazwą Zagożdżon)[7]. Dyrektorem technicznym w PWP był Stanisław Dunin-Markiewicz. W czasie kierowania wytwórni przez Jana Prota zakład został zmodernizowany i rozbudowany[8], po czym rozwinął się w jedną z największych tego typu fabryk w Europie, przyczynił się do powiększenia samego miasteczka. Powstały filie w Krajowcach i Sarzynie. W wyniku badań nad produkcją celulozy w 1937 Jan Prot otworzył filię PWP pod nazwą Fabryka Celulozy w Niedomicach koło Tarnowa. W Pionkach działał także społecznie, jako że kierowana przez niego wytwórnia wspierała życie kulturalne, klub sportowy Proch Pionki, budowę domów na spłaty[9], budowę tamtejszego kościoła św. Barbary (na cześć kierowników fabryki nazwano w nim dzwony „Jan”, „Stanisław” – S. Dunin-Markiewicz i „Zygmunt” – Zygmunt Rakowicz). Funkcję dyrektora Państwowej Wytwórni Prochu pełnił do końca II Rzeczypospolitej w 1939. Ponadto od 1927 do 1939 pełnił funkcję prezesa oddziału Związku Legionistów Polskich. Był autorem przekładu książki pt. „Zasady chemii nieorganicznej” Wilhelma Ostwalda, wydanego w 1932. Został członkiem zarządu Związku Przemysłu Chemicznego.

Jan Prot wniósł znaczący wkład w rozwój polskiej technologii chemicznej i inżynierii procesowej[10]. 11 listopada 1937 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za zasługi na polu przemysłu wojennego”[11].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej ewakuował się z załogą PWP na wschód, skąd po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 przybył do Warszawy. Następnie przedostał się na Węgry, a następnie do Francji na przełomie 1939/1940. W Paryżu został współpracownikiem Laboratorium Chemii Nuklearnej w Collège de France, którym kierował Frédéric Joliot-Curie i prowadził tam badania dotyczące materiałów wybuchowych. Po przegranej kampanii francuskiej i porażce Francji, przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Tam był oficerem Polskich Sił Zbrojnych oraz został zatrudniony jako zastępca kierownika działu / superintendent w fabryce amunicji w Grantham. Od 1943 Wojskowy Instytut w Londynie skierował go do brytyjskiej Głównej Kontroli Chemicznej (Chief Chemical Inspection) w Ministerstwie Zaopatrzenia i w tym charakterze funkcjonował w ramach kontroli jakości i odbioru prochów, wytwarzanych w Powfoot.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Został pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Edynburskim delegowanym tam przez Wojskowy Instytut Techniczny celem prowadzenia wykładów na kursach chemicznych organizowanych do demobilizacji w 1948 dla polskich wojskowych. W tym samym roku na tej uczelni uzyskał tytuł doktora (PhD) filozofii. Był współautorem przekładu na język polski podręcznika chemii fizycznej autorstwa A. Findlay’a. Od stycznia 1949 był wykładowcą chemii fizycznej na Wydziale Chemii Polish University College w Londynie. Na tej uczelni został docentem w 1950. Był wykładowcą fizyki, chemii i matematyki od 1950 do 1956 w St Michael’s Catholic High School w Herts, od 1956 w College w Woolwich. Należał do sekcji chemicznej Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii i działał w londyńskim Instytucie Józefa Piłsudskiego.

Zmarł 19 lipca 1957 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

W młodości dokonał konwersji na katolicyzm i przyjął chrzest. Jego pierwszą żoną była Zofia z domu Deiches (1894-1994), z którą miał syna Jana Andrzeja (1924-1927), córkę Janinę (po mężu Wald, 1926-2011) i syna Tomasza (ur. 1930[12], od 1987 do 1990 prorektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu). Drugą żoną została Halina z domu Freund (1902-2005), z którą udał się na emigrację.

Upamiętnienie

W 2004, z inicjatywy jego syna, prof. dra hab. Tomasza Prota, w budynku Urzędu Miasta Pionki została ustanowiona tablica pamiątkowa honorująca Jana Prota.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 31 marca 2015].
  2. ↑ Grób Nikodema Berlinerblaua w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
  3. ↑ Grób Jadwigi Berlinerblau w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 400.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 134.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 345.
  7. ↑ Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879-1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, s. 9, Zeszyt 7-A z 2008. 
  8. ↑ Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879-1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, s. 39, Zeszyt 7-A / 2008. 
  9. ↑ Bogusław Blum. Eugeniusz Czyż 1879-1953. Architekt i Konstruktor. „Czasopismo Techniczne”, s. 27, Zeszyt 7-A / 2008. 
  10. ↑ Jan Prot (1891–1957). [w:] Kalendarium Chemików Polskich i Europejskich [on-line]. www.miesiecznikchemik.pl. [dostęp 2011-09-10]. (pol.).
  11. ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410
  12. ↑ Tomasz Prot: Ocalałem dzięki milczeniu Polaków. fakt.pl, 8 czerwca 2012. [dostęp 3 kwietnia 2015].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Prot&oldid=53056122”