Juliusz Zulauf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 17:28, 15 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Juliusz Zulauf
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1891
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

21 maja 1943
Murnau am Staffelsee, III Rzesza

Przebieg służby
Lata służby

1913-1943

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

5 Dywizja Piechoty
2 Dywizja Piechoty Legionów
5 Dywizja Piechoty
Grupa Operacyjna Zulaufa

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty
dowódca grupy operacyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Jako kapitan Legionów

Juliusz Zulauf (ur. 20 sierpnia 1891 we Lwowie, zm. 21 maja 1943 w Murnau) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Józefa i Marii z Małuszyńskich. W 1910 ukończył siedmioklasową szkołę realną we Lwowie. W latach 1910–1913[1] studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1913–1914 odbył jednoroczną służbę w cesarskiej i królewskiej armii.

W czasie studiów działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim.

W sierpniu 1914 w stopniu podporucznika wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią w 2 pułku piechoty. W lipcu jako porucznik dowodził kompanią w 5 pułku piechoty. 6 sierpnia 1916[2] w walkach pod Opłową został ranny granatem[2] w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku. W 1917 roku pełnił służbę w 4 pułku piechoty. 15 września 1917 roku na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskim Korpusie Posiłkowym i wcielony do cesarskiej i królewskiej armii[3].

W odrodzonym Wojsku Polskim został najpierw wysłany do dywizji gen. Żeligowskiego na Kubań, a po powrocie do kraju[2] walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 - styczeń 1919), a od 11 maja 1919 dowodził 4 pułkiem piechoty Legionów. Poważnie ranny w sierpniu 1919. Kolejno dowodził: od 1 października 1919 garnizonem w Radomiu, od 23 marca 1921 28 pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28 września 1921 19 pułkiem pechoty. W latach 1926–1927 był dowódcą 3 pułku piechoty Legionów, przeniesiony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie, pozostał na nim do 1930. W kwietniu 1930 mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach.

10 grudnia 1931 prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie generałów oraz zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932[4]. Od 1937 dowódca 5 Lwowskiej Dywizji Piechoty.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie łuckim[5].

Podczas kampanii wrześniowej dowódca tejże dywizji i Grupy Operacyjnej swojego imienia. Od 14 września do 28 września w oblężonej stolicy dowodził odcinkiem obrony „Warszawa-Wschód” (Praga).

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach VIIA Murnau i X A Itzehoe, gdzie był przez pewien czas komendantem ruchu oporu w oflagu[6]. Zmarł w Oflagu VII A Murnau[7] 21 maja 1943.

Rodzina

Juliusz Zulauf był żonaty z Zofią ze Stesłowiczów (13 maja 1901 – 30 sierpnia 1942). Z tego związku miał dwoje dzieci: syna Mariana Adama i córkę Irenę. 13 czerwca 1940 roku rodzina generała została deportowana ze Lwowa do Kazachstanu. W roku 1942 z ZSRR do Pahlevi w Iranie oddziały Armii Polskiej gen. Władysława Andersa oraz towarzysząca im ludność cywilna[8]. Zofia Zulauf zmarła na Morzu Kaspijskim w drodze z Krasnowodska do Iranu. W czasie transportu przez Morze Kaspijskie ciała zmarłych były chowane w morzu[9], lub na cmentarzu ormiańskim w Pahlawi, na którym wydzielono kwaterę polską[10].
Rodzeństwo pełniło służbę w Armii Polskiej na Wschodzie. W 1948 roku Irena zawarła związek małżeński z Marianem Ney-Bigo (1925–2000), uczestnikiem Powstania Warszawskiego, a następnie żołnierzem Brygady Świętokrzyskiej NSZ i 1 Dywizji Pancernej. Po zakończeniu służby w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia Irena Ney-Bigo razem z mężem wyemigrowała do Kanady, a w 1953 roku do Stanów Zjednoczonych. Marian Adam Zulauf walczył w bitwie o Monte Cassino[11]. 15 grudnia 1944 roku podchorąży Marian Adam Zulauf został mianowany przez prezydenta RP podporucznikiem. Pełnił wówczas służbę w 10 Wołyńskim Batalionie Strzelców.

Awanse

Tablica upamiętniająca gen. Juliusza Zulaufa oraz tablica upamiętniająca jego żonę Zofię na ścianie zewnętrznej kościoła św. Karola Boromeusza na warszawskich Powązkach będąca częścią Sanktuarium „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Generałowie II Rzeczypospolitej s. 348
  2. ↑ a b c Generałowie II Rzeczypospolitej s. 349
  3. ↑ Rozkaz Nr 360 dowódcy Polskiego Korpusu Posiłkowego z 15 września 1917 roku, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I. 120.1.563, s. 305 [1].
  4. ↑ Zarządzenie Prezydenta RP z dnia 10.12.1931 r. w: Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 10 z 11.12.1931 r., s. 395
  5. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 239. [dostęp 10 kwietnia 2015].
  6. ↑ Generałowie II Rzeczypospolitej s. 351
  7. ↑ Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 129.
  8. ↑ W.Anders: Bez ostatniego rozdziału, Londyn 1959, s.138–140.
  9. ↑ Żołnierze Armii Polskiej zmarli w ZSRR w okresie IX 1941 r. do IX 1942 r.
  10. ↑ Anna Kubajak, Wywózki Polaków na Sybir w czasie II wojny światowej, Cz. IV. Polska Armia w ZSRS
  11. ↑ Muzeum Narodowe w Kielcach, Książki emigracyjne [2].
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11.11.1928

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 189,
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 368-369,
  • Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia, s. 347-352. ISBN 83-7021-096-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juliusz_Zulauf&oldid=53219691”