Juliusz Zulauf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliusz Zulauf
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1891
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

21 maja 1943
Murnau am Staffelsee, III Rzesza

Przebieg służby
Lata służby

1913–1943

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Grupa Operacyjna Zulaufa

Stanowiska

dowódca grupy operacyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Jako kapitan Legionów

Juliusz Zulauf (ur. 20 sierpnia 1891 we Lwowie, zm. 21 maja 1943 w Murnau am Staffelsee) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 sierpnia 1891 we Lwowie, w rodzinie Józefa i Marii z Małuszyńskich[1]. W czerwcu 1910 złożył maturę w c. k. I Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[2]. W latach 1910–1913 studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1913–1914 odbył obowiązkową służbę w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze jednorocznego ochotnika[3]. W czasie studiów działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim[4].

W sierpniu 1914 w stopniu podporucznika wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią w 2 pułku piechoty. W lipcu jako porucznik dowodził kompanią w 5 pułku piechoty. 6 sierpnia 1916 w walkach pod Optową został ranny granatem w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku. W 1917 roku pełnił służbę w 4 pułku piechoty. 15 września 1917 roku na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskim Korpusie Posiłkowym i wcielony do cesarskiej i królewskiej armii[5].

W odrodzonym Wojsku Polskim został najpierw wysłany do dywizji gen. Żeligowskiego na Kubań, a po powrocie do kraju walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 – styczeń 1919), a od 11 maja 1919 dowodził 4 pułkiem piechoty Legionów. Poważnie ranny w sierpniu 1919. 25 listopada 1920 został przydzielony do baonu zapasowego 3 pułku piechoty Legionów w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu z jednoczesnym pełnieniem obowiązków dowódcy garnizonu Radom[6].

Od 23 marca 1921 dowodził 28 pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28 września 1921 19 pułkiem piechoty we Lwowie. W marcu 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[7]. 24 maja 1930 został mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach[8]. 10 grudnia 1931 prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie generałów oraz zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932[9]. 15 czerwca 1938 został uroczyście pożegnany przez oddziały kieleckiej dywizji[10], po czym objął dowództwo 5 Dywizji Piechoty we Lwowie.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie łuckim[11]. W maju 1939 został wybrany zastępcą prezesa Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie[12].

Podczas kampanii wrześniowej dowódca tejże dywizji i Grupy Operacyjnej swojego imienia. Od 14 września do 28 września w oblężonej stolicy dowodził odcinkiem obrony „Warszawa-Wschód” (Praga).

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach VII A Murnau i X A/Z Itzehoe, gdzie był przez pewien czas komendantem ruchu oporu w oflagu. Zmarł w Oflagu VII A Murnau[13] 21 maja 1943.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Juliusz Zulauf był żonaty z Zofią ze Stesłowiczów (ur. 13 maja 1901, zm. 30 sierpnia 1942). Z tego związku miał dwoje dzieci: syna Mariana Adama i córkę Irenę. 13 czerwca 1940 rodzina generała została deportowana ze Lwowa do ZSRR (pod koniec 1941 jego żona, dwoje dzieci i teściowa przebywali w Semipałatyńsku[14]. W 1942 z ZSRR do Pahlawi w Iranie ewakuowały się oddziały Armii Polskiej gen. Władysława Andersa oraz towarzysząca im ludność cywilna[15].

Zofia Zulauf zmarła na Morzu Kaspijskim w drodze z Krasnowodska do Iranu. W czasie transportu przez Morze Kaspijskie ciała zmarłych były chowane w morzu[16], lub na cmentarzu ormiańskim w Pahlawi, na którym wydzielono kwaterę polską[17].
Rodzeństwo pełniło służbę w Armii Polskiej na Wschodzie.
W 1948 roku Irena zawarła związek małżeński z Marianem Ney-Bigo (1925–2000), uczestnikiem powstania warszawskiego, a następnie żołnierzem Brygady Świętokrzyskiej NSZ i 1 Dywizji Pancernej. Po zakończeniu służby w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia Irena Ney-Bigo razem z mężem wyemigrowała do Kanady, a w 1953 roku do Stanów Zjednoczonych.
Marian Adam Zulauf walczył w bitwie o Monte Cassino[18]. 15 grudnia 1944 roku podchorąży Marian Adam Zulauf został mianowany przez prezydenta RP podporucznikiem. Pełnił wówczas służbę w 10 Wołyńskim Batalionie Strzelców.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Tablica upamiętniająca gen. Juliusza Zulaufa oraz tablica upamiętniająca jego żonę Zofię na ścianie zewnętrznej kościoła św. Karola Boromeusza na warszawskich Powązkach będąca częścią Sanktuarium „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 167.
  2. ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 73.
  3. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 368.
  4. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 369.
  5. ↑ Rozkaz Nr 360 dowódcy Polskiego Korpusu Posiłkowego z 15 września 1917 roku, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I. 120.1.563, s. 305 [1].
  6. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 123 z 25 listopada 1920 roku, pkt 2.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 71.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931 roku, s. 395-396.
  10. ↑ Pożegnanie gen. Zulaufa w Kielcach. „Polska Zbrojna”. 166, s. 3, 1938-06-18. Warszawa. .
  11. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 239. [dostęp 2015-04-10].
  12. ↑ Straż Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie. „Wschód”. Nr 132, s. 3, 28 maja 1939. 
  13. ↑ Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 129.
  14. ↑ Adresy rodzin wojskowych w Z.S.R.R.. „Polska Walcząca - Żołnierz Polski na Obczyźnie”. Nr 9, s. 8, 28 lutego 1942. 
  15. ↑ W.Anders: Bez ostatniego rozdziału, Londyn 1959, s.138–140.
  16. ↑ Żołnierze Armii Polskiej zmarli w ZSRR w okresie IX 1941 r. do IX 1942 r.
  17. ↑ Anna Kubajak, Wywózki Polaków na Sybir w czasie II wojny światowej, Cz. IV. Polska Armia w ZSRS
  18. ↑ Muzeum Narodowe w Kielcach, Książki emigracyjne [2].
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacii administracji i wyszkolenia wojska”.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 402.
  22. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  23. ↑ Lwowski Korpus Kadetów na przestrzeni dwudziestu lat. „Wschód”. Nr 133, s. 7, 4 czerwca 1939. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juliusz_Zulauf&oldid=69559083”