Mięguszowiecki Szczyt Pośredni

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni

Państwo	Polska Słowacja
Położenie	Kraj preszowski
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2389 m n.p.m.
Wybitność	66 m
Pierwsze wejście	1903 Włodzimierz Boldireff, Stanisław Porębski
Położenie na mapie Tatr Mięguszowiecki Szczyt Pośredni
Położenie na mapie Karpat Mięguszowiecki Szczyt Pośredni
49°11′05,3″N 20°03′43,3″E

Widok z Doliny Hińczowej

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (niem. Mittlere Mengsdorfer Spitze, słow. Prostredný Mengusovský štít, węg. Középső-Menguszfalvi-csúcs, 2389 m) – szczyt na granicy polsko-słowackiej, znajdujący się w grani głównej Tatr na południowy wschód od Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia) i na północny zachód od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem).

Szczyt ma trzy wierzchołki, o wysokościach 2389, 2383 i 2388 m. Najwyższy (północno-zachodni) znajduje się najbliżej Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej, najniższy jest środkowy. W grani do Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej wyróżniają się dwie turniczki: Igła Milówki i Cienka Igła rozdzielone Szczerbiną między Igłami. Oprócz nich w grani Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego jest jeszcze wiele innych wierzchołków.

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest najniższy w grupie Mięguszowieckich Szczytów. Wyróżnia się na nim dwie ściany:

Ściana północno-wschodnia

Opada do kotła polodowcowego o nazwie Bańdzioch (Mięguszowiecki Kocioł). Ma wysokość około 370 m, jest częściowo lita, częściowo trawiasta i krucha. Z lewej strony ogranicza ją żleb (w dolnej części przechodzący w komin) opadający z Przełęczy pod Chłopkiem, z prawej strony żleb Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Przecięta jest trzema poziomymi formacjami skalnymi. W kolejności od dołu są to: Dolny Zachód Świerza, Zachód Ratowników, Górny Zachód Świerza. Wyróżnia się w niej również kilka formacji pionowych:

• Prawy filar opadający z Igły Milówki. Jego dolna ostroga uchodzi tuz przy wylocie żlebu Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej;
• Prawa depresja zwana Rynną Komarnickich;
• Pas ścian między Górnym Zachodem Świerza a Zachodem Ratowników. Znajdują się w nim dwie wypukłe formacje skalne: Depresja Mączki i Prawa Ściekwa;
• Środkowy filar, czyli Filar Orłowskiego;
• Lewa depresja składająca się z trzech części: Lewa Ściekwa, Wieża Świerza i depresji nad Górnym Zachodem Świerza;
• Lewy filar, czyli Filar Świerza.

Ściana południowo-zachodnia

Ma wysokość około 300 m i opada nad Wielki Hińczowy Staw w Dolinie Hińczowej. Ciągnie się od depresji Przełęczy pod Chłopkiem po żleb opadający z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. Jej górną część skośnie przecina wielki zachód – Pośrednia Mięguszowiecka Ławka w dolnej części przechodząca w żleb opadający na piargi.

Szczególnie okazała jest ściana polska, opadająca do Bańdziocha, ściana słowacka jest mniejsza. Władysław Cywiński kwituje ją jednym zdaniem: nie ta klasa. Obydwie nie są jednak wśród taterników popularne. Częściej niż tymi ścianami chodzą oni granią Mięguszowieckich Szczytów. Zazwyczaj za jednym przejściem pokonują dwa Mięguszowieckie Szczyty; Pośredni i Wielki.

Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: skalnica odgiętolistna i rogownica jednokwiatowa.

Historia

Pierwsze wejście:

• latem – Włodzimierz Boldireff i Stanisław Porębski, 15 sierpnia 1903 r.;
• zimą – Walter Delmár i Gyula Komarnicki, 23 marca 1916 r.

Dawniej był zwany Środkowym Mięguszowieckim Szczytem.

• 
  Mięguszowiecki Szczyt Pośredni i Przełęcz pod Chłopkiem
• 
• 
• 
  Przejście granią

Drogi wspinaczkowe

Z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej

1. Północno-zachodnią granią; III w skali tatrzańskiej, czas wejścia na szczyt 1 godz.

Z Przełęczy pod Chłopkiem

1. Południowo-wschodnią granią; I, 45 min
2. Obchodząc grań Drogą Po Głazach; I, 30 min

Ściana północno-wschodnia

1. Prawym żebrem; III, 3 godz.
2. Droga Ciesielskiego (prawą depresją); II, w górnej części III lub V, 3 godz. 30 min
3. Droga Komarnickich; II, dołem strome trawki, góra lita skała, 2 godz.
4. Droga Machnik-Kazio; IV-V, 2miejsca V+, 3 godz. 30 min
5. Droga Machnik-Kiedrowski; IV-V, 3 miejsca V+, 7 godz.
6. Depresją Mączki; V-, 4 godz.
7. Droga Heinricha (środkiem ściany na środkowy wierzchołek); IV+, 3 godz. 30 min
8. Droga Machnika i Zakrzewskiego (środkiem ściany); IV-V, miejsce V+, 4 godz.
9. Prawa Ściekwa; V+, 5 godz.
10. Droga Świerza; III, 2 godz. 30 min
11. Droga Orłowskiego; V, 4 godz.
12. Lewa Ściekwa; V+, A0, 5 godz.
13. Dolnym kominem lewej depresji; V+, A0, 12 godz.
14. Lewą częścią środkowego piętra lewej depresji; III, miejsce IV, 3 godz.
15. Droga Nyki i Szurka; VI, A1, 4 godz. 30 min
16. Grzybobranie; VI, A0, 4 godz.
17. Aligator (środkiem ściany Wieży Świerza); VI-, 4 godz.
18. Trawers ratowników; I, miejsce II

Ściana południowo-zachodnia

1. Południowym żlebem (Pośrednią Mięguszowiecką Ławką); I
2. Przez wielkie zacięcie; IV, 3 godz.
3. Droga Lechotsky’ego; V, 3 godz.
4. Lewą częścią południowo-zachodniej ściany; IV, miejsce V, 2 godz. 30 min
5. Lewą częścią południowo-zachodniej ściany; III, lita skała, 2 godz.
6. Lewym żlebem południowo-zachodniej ściany; II, 45 min.