Dziurawa Czuba
49°11′36″N 20°02′33″E/49,193333 20,042500 Dziurawa Czuba – widok z Doliny za Mnichem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 2155 m n.p.m. |
| Wybitność |
ok. 55 m |
| Pierwsze wejście | |
| • zimowe | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°11′36″N 20°02′33″E/49,193333 20,042500
| |
Dziurawa Czuba, Dziurawa Turnia, Dziurawy Kopiniec (słow. Deravá veža, niem. Löchriger Turm, węg. Lyukas-torony)[1] – szczyt o wysokości ok. 2155 m n.p.m. położony w głównej grani Tatr, w jej fragmencie zwanym Szpiglasową Granią. Wznosi się pomiędzy Niżnimi Szpiglasowymi Wrótkami (ok. 2100 m), oddzielającymi go od Szpiglasowej Turniczki (ok. 2125 m), a płytko wciętymi Głaźnymi Wrótkami (ok. 2090 m), za którymi znajduje się Głaźna Czuba (ok. 2095 m)[2]. Wznosi się nad Doliną za Mnichem i Doliną Ciemnosmreczyńską (Temnosmrečinská dolina)[3].
Grań szczytowa Dziurawej Czuby łagodnie opada w stronę Głaźnych Wrótek, stromiej zaś do Niżnich Szpiglasowych Wrótek. Ma ona długość ok. 250 metrów. Do Dolinki za Mnichem opada ściana o wysokości ok. 170 metrów. Po stronie Doliny Ciemnosmreczyńskiej znajduje się natomiast trawiasto-skaliste zbocze przerwane pasem stromych ścianek[2].
Do 1963 roku szczyt pozostawał bezimienny. Wtedy Bernard Uchmański, współautor (wraz z Urszulą Gorczyńską) kilku dróg wspinaczkowych na ścianie nad Dolinką za Mnichem, nazwał go Dziurawą Turnią. Na wojskowej mapie topograficznej z 1984 roku widnieje nazwa Dziurawy Kopiniec, zaproponowana przez Witolda H. Paryskiego[2]. Dziurawą Czubą nazwał szczyt natomiast Władysław Cywiński, autor najbardziej szczegółowego przewodnika obejmującego Szpiglasową Grań. Wszystkie te nazwy pochodzą od jaskini – Studni w Dziurawej Czubie[4][5], przez którą prowadzi jedna z dróg wspinaczkowych.
.jpg)
.jpg)
Pierwszy na Dziurawej Czubie stanął Zygmunt Klemensiewicz 20 sierpnia 1905 roku. Pierwszego zimowego wejścia dokonali natomiast Stanisław Leszczycki i Władysław Midowicz 17 kwietnia 1929[2].
Na szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny, nie jest on również udostępniony dla wspinaczki[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2018-09-02] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Szpiglasowy Wierch, t. 11, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-12-03].
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 16 sierpnia 2017 [dostęp 2018-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-16].
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-02-17] (pol.).
- ↑ Taternictwo powierzchniowe [online] [dostęp 2018-09-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-08].