Mikołaj Kwaśniewski

Mikołaj Kwaśniewski
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1871 ; Niemoroż, gubernia kijowska Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	1941 ; KL Auschwitz-Birkenau, Polska pod okupacją III Rzeszy
	Wojewoda tarnopolski
Okres	od 28 grudnia 1927 (p.o. od 16 lutego 1927); do 28 listopada 1928
Poprzednik	Lucjan Zawistowski
Następca	Kazimierz Moszyński
	Wojewoda krakowski
Okres	od 1 stycznia 1929; do 25 czerwca 1935
Poprzednik	Ludwik Darowski
Następca	Władysław Raczkiewicz
	Wojewoda poznański
Okres	od 26 czerwca 1935; do 13 września 1935
Poprzednik	Artur Maruszewski
Następca	Artur Maruszewski
	Wicemarszałek Senatu IV kadencji
Okres	od 4 października 1935; do 13 września 1938
Przynależność polityczna	BBWR
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 1 maj 2018, była oparta na tej wersji.

Mikołaj Kwaśniewski (ur. 6 grudnia 1871 w Niemoroży, powiat zwinogródzki guberni kijowskiej, zm. 1941 w (?) Auschwitz-Birkenau) – polski polityk, wicemarszałek Senatu IV kadencji (1935–1938). W 1938 członek-założyciel Stronnictwa Demokratycznego, wojewoda tarnopolski, krakowski i poznański, doktor medycyny, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

Kariera medyczna i wojskowa

W 1891 rozpoczął studia na wydziale matematyczno-fizycznym Uniwersytetu Noworosyjskiego w Odessie. W 1897 wyjechał do Charkowa, gdzie rozpoczął studia na wydziale medycznym Uniwersytetu. W 1901 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Wielokrotnie aresztowany za działalność polityczną, ukończył studia medyczne w 1904 na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1907–1914 był lekarzem ziemskim w Płoskirowie w guberni podolskiej. W 1914 przeniósł się do Warszawy.

Od lipca 1915 służył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich. Awansował kolejno na podporucznika (28 października 1915) i porucznika (1 listopada 1916). Wiosną 1917 pełnił służbę w Komendzie Placu Rembertów^[1]. Po tzw. kryzysie przysięgowym (1917) przebywał w obozie dla internowanych legionistów w Beniaminowie.

Po odzyskaniu niepodległości służył w Wojsku Polskim. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była wówczas Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 1 w Warszawie^[2]. W 1924 dowodził 1 Batalionem Sanitarnym w Warszawie. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[3].

Kariera polityczna

W 1926 przeszedł do służby w administracji państwowej. Jako radca wojewódzki w marcu 1926 został mianowany naczelnikiem Wydziału V w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie^[4]. W końcu listopada powierzono mu kierownictwo starostwa powiatu stolińskiego, po czym od 16 lutego 1927^[5] do listopada 1928 zajmował stanowisko wojewody tarnopolskiego, od listopada 1928 do czerwca 1935 wojewody krakowskiego, a od czerwca do września 1935 wojewody poznańskiego. W 1935 w dowód wdzięczności otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Zakopanego.

Wybrany senatorem RP we wrześniu 1935 z terenu Krakowa (z ramienia BBWR), utrzymał mandat do chwili rozwiązania parlamentu w końcu 1938. Był jednym z trzech wicemarszałków Senatu, ponadto przewodniczącym krakowskiej grupy parlamentarnej. W końcu 1937 współorganizował Klub Demokratyczny w Warszawie i Krakowie, został członkiem komitetu Organizacyjnego Stronnictwa Demokratycznego w Krakowie. W połowie kwietnia 1939 wybrany został prezesem Rady Naczelnej SD. W latach trzydziestych był prezesem Związku Legionistów Polskich w Krakowie, działał w Lidze Morskiej i Kolonialnej, należał do wybitnych wolnomularzy w Krakowie.

Podczas okupacji niemieckiej był organizatorem i przywódcą konspiracyjnego SD w Krakowie. Aresztowany w Krakowie między 11 a 13 stycznia 1941, został 21 lutego 1941 przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz i prawdopodobnie tam zamordowany.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości
Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski - 11 listopada 1935 „za wybitne zasługi dla Państwa”^[6]^[7]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 1928^[8]
Krzyżem Walecznych – czterokrotnie
Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1935)^[9]
Order Krzyża Grunwaldu III klasy – pośmiertnie (1946)^[10]

Przypisy

↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 54.
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 309.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 40, 44.
↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 3, s. 2, 15 marca 1926.
↑ Ruch służbowy w Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w czasie od 1 do 28 lutego 1927 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. Nr 1 i 2, s. 165, 30 czerwca 1927.
↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308
↑ Odznaczenie dr. Kwaśniewskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 138 z 19 czerwca 1936.
↑ Odznaczenie orderem „Polonia Restituta”. „Gazeta Lwowska”, s. 8, Nr 260 z 11 listopada 1928.
↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 11.
↑ M.P. z 1947 r. nr 34, poz. 286.

Bibliografia

Stanisław Łoza red. Czy wiesz kto to jest? t. 1, Warszawa 1938;
Polski Słownik Biograficzny, t. XVI, Kraków 1971 (Piotr Stawecki);
Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992 Andrzej Pilch).
Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1017, 1078.
Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Mikołaj Kwaśniewski. www.muzeumwp.pl. [dostęp 23-05-2015].

[1] Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 54.

[2] Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 309.

[3] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 40, 44.

[4] Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 3, s. 2, 15 marca 1926.

[5] Ruch służbowy w Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w czasie od 1 do 28 lutego 1927 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. Nr 1 i 2, s. 165, 30 czerwca 1927.

[6] M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308

[7] Odznaczenie dr. Kwaśniewskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 138 z 19 czerwca 1936.

[8] Odznaczenie orderem „Polonia Restituta”. „Gazeta Lwowska”, s. 8, Nr 260 z 11 listopada 1928.

[9] Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 11.

[10] M.P. z 1947 r. nr 34, poz. 286.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]