Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Chlodwig Karl Victor, Hohenlohe-Schillingsfürst

Data i miejsce urodzenia

31 marca 1819
Rotenburg an der Fulda

Data śmierci

6 lipca 1901

Kanclerz Rzeszy i premier Prus
Okres

od 29 października 1894
do 17 października 1900

Poprzednik

Leo von Caprivi

Następca

Bernhard von Bülow

podpis
Odznaczenia
Order Feniksa (Hohenlohe) Order Orła Czarnego (Prusy) Order Orła Czarnego (Prusy) Order Świętego Jana (Prusy) Order Ernestyński (Saksonia) Order Alberta Niedźwiedzia (Anhalt) Order Wierności (Badenia) Order św. Huberta (Bawaria) Order Zasługi Korony Bawarskiej Order Korony Wendyjskiej (Meklemburgia) Order Domowy i Zasługi Księcia Piotra Fryderyka Ludwika (Oldenburg) Order Korony Rucianej (Saksonia) Order Sokoła Białego (Saksonia-Weimar) Order Osmana (Imperium Osmańskie) Order Złotego Runa (Austria) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Krzyż Wielki Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego Krzyż Wielki Orderu Karola III (Hiszpania) Wielki Łańcuch Orderu Wieży i Miecza (Portugalia) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu San Marino Krzyż Wielki Orderu Korony Wirtemberskiej Wielka Wstęga Orderu Sławy (Tunezja)

Chlodwig Karl Victor, Hohenlohe-Schillingsfürst, książę Raciborza i Corvey (Westfalia) (ur. 31 marca 1819, zm. 6 lipca 1901) – niemiecki polityk, kanclerz Rzeszy i premier Prus. Członek rodu Hohenlohe.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Schillingsfürst w Bawarii. Pochodził z mieszanej rodziny katolicko-protestanckiej (ojciec był katolikiem, a matka protestantką), ale został wychowany w religii katolickiej. Karierę zaczął od pruskiej służby dyplomatycznej – przebywał m.in. we Francji, Szwajcarii oraz we Włoszech.

W 1845 r. został dziedzicznym członkiem Izby Wyższej bawarskiego Parlamentu, taka pozycja stała w kolizji z jego pruską karierą urzędniczą. Dlatego też wystąpił ze służby pruskiej w 1846 r.

W czasie rewolucji 1848 r. sympatyzował z liberałami; popierał ideę zjednoczenia Niemiec. Dlatego też podjął się zadania ogłoszenia dworom: rzymskiemu, florenckiemu i ateńskiemu objęcia przez arcyksięcia austriackiego Jana godności regenta zjednoczonych Niemiec.

W tym okresie Hohenlohe skupiał się głównie na zarządzaniu swymi posiadłościami. W 1859 r. odwiedził Rzym oraz Berlin i Anglię. Po wojnie prusko-austriackiej opowiadał się za ściślejszą unią z Prusami. Król Ludwik II był jednak przeciwny jakiemukolwiek uszczupleniu swej władzy; zdanie zmienił dopiero po tym, jak Bismarck spłacił jego długi i wsparł go nowymi funduszami. 31 grudnia 1866 r. książę został mianowany ministrem ds. dworu królewskiego oraz spraw zagranicznych i szefem rady ministrów.

Jako głowa bawarskiego rządu czuwał nad scaleniem państw południowoniemieckich z resztą kraju, stając się po Bismarcku jedną z najważniejszych osób w państwach niemieckich. Zajmował się też reorganizacją armii bawarskiej na wzór pruski, przyczynił się do utworzenia Parlamentu Ceł (Zollparlament), w którym został wiceprezydentem. Na początku 1870 r. został zmuszony do odejścia przez koalicję antypruską.

Mimo że nie pełnił wówczas żadnej znaczniejszej funkcji, nadal wywierał osobisty wpływ na dwory w Monachium i w Berlinie. Po zjednoczeniu Niemiec został wybrany do Reichstagu, w którym został wicemarszałkiem. Brał udział w utworzeniu nowej partii o nazwie Liberalna Partia Cesarska, która skupiała się na wspieraniu instytucji cesarstwa oraz na opozycji wobec katolickiej Partii Centrum. Hohenlohe popierał Bismarcka w jego polityce antypapieskiej (Kulturkampf), podsunął mu także myśl zakazania działalności Towarzystwa Jezusowego. W 1872 r. Bismarck chciał, aby Hohenlohe został cesarskim posłem do Watykanu, papież odmówił jednak jego przyjęcia. W 1873 r. książę rozpoczął pracę jako ambasador w Paryżu, gdzie pozostawał przez 7 lat. W 1878 r. był członkiem delegacji niemieckiej na Kongresie Berlińskim. W 1880 r. po śmierci Bernharda Ernesta von Bülowa – ministra spraw zagranicznych, potem po dymisji Józefa Marii von Radowitza został wezwany do Berlina, aby tymczasowo (od kwietnia do sierpnia) 1880 pełnić funkcję szefa resortu spraw zagranicznych oraz zastępować Bismarcka podczas jego nieobecności spowodowanej chorobą.

W 1885 r. został gubernatorem Alzacji i Lotaryngii, przyczynił się do pewnego załagodzenia postawy miejscowej ludności wobec władzy niemieckiej. Pozostawał w Strasburgu do października 1894 roku, kiedy to objął stanowisko kanclerza. W czasie sprawowania urzędu nie był zbyt aktywnym politykiem, rzadko zabierał głos w parlamencie, a większą część pracy wykonywali jego ministrowie. 17 października 1900 r. Hohenlohe zrezygnował ze stanowiska. Zmarł 6 lipca 1901 w Bad Ragaz, w kantonie St. Gallen w Szwajcarii.

Ordery[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Archiv für Hohenlohische Geschichte. Oehringen: 1860, s. 84. (niem.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Handbuch über Königlich Preussischen Hof und Staat. Berlin: 1895, s. 63. (niem.).
  3. a b c Hof- und Staats-Handbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1901, s. 56, 59. (niem.).

Literatura[edytuj | edytuj kod]