Chlorek chromu(II)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chlorek chromu(II)
     Cr2+      Cl
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

CrCl2

Masa molowa

122,90 g/mol

Wygląd

białe krystaliczne ciało stałe[1]

Identyfikacja
Numer CAS

10049-05-5

PubChem

24871

Podobne związki
Inne kationy

chlorek chromu(III)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek chromu(II), CrCl2nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu solnego i chromu na II stopniu utlenienia.

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Można go otrzymać przez redukcję metalicznym cynkiem chlorku chromu(III) lub dichromianów bez dostępu powietrza, w roztworach silnie zakwaszonych kwasem solnym[3][4]. Redukcję można także przeprowadzić działając wodorem na stały CrCl3 w postaci bezwodnej[4]. Alternatywną metodą jest reakcja metalicznego chromu z suchym chlorowodorem[4].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Właściwości fizyczne[edytuj | edytuj kod]

Bezwodny chlorek chromu(II) jest bezbarwnym ciałem krystalicznym[5]. Jego roztwory mają natomiast zabarwienie niebieskie ze względu na powstawanie jonu kompleksowego [Cr(H2O)6]2+[4]. Także niebieski jest tetrahydrat, o wzorze Cr(H2O)4Cl2·4H2O, tworzący higroskopijne kryształy[5].

Właściwości chemiczne[edytuj | edytuj kod]

CrCl2 jest silnym reduktorem. Aby zabezpieczyć jego roztwory przed utlenieniem przez powietrze, zabezpiecza się je warstwą ligroiny. Z wody wypiera powoli wodór[5], reakcję tę przyspiesza podwyższona temperatura i obecność jonów innych metali[3]:

2Cr2+ + 2H2O → 2Cr(OH)2+ + H2

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Stosowany jest do wytwarzania innych związków chromu i chromu metalicznego oraz jako katalizator w chemii organicznej[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Chromium(II) chloride, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 24871 [dostęp 2021-12-05] (ang.).
  2. Chromium(II) chloride (nr 450782) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski.
  3. a b Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2002, s. 887. ISBN 83-01-13654-5.
  4. a b c d C. Chambers, A. K. Holliday: Modern Inorganic Chemistry. Butterworths, 1975, s. 383.
  5. a b c d D. L. Perry: Handbook of Inorganic Compounds. CRC Press, 2011, s. 120.