Chlorek miedzi(II)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chlorek miedzi(II)
Bezwodny chlorek miedzi(II) Dwuwodny chlorek miedzi(II)

Budowa tolbachitu (bezwodnego CuCl
2
)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

CuCl
2

Masa molowa

134,45 g/mol

Wygląd

żółtobrązowe, higroskopijne kryształy[1]

Minerały

tolbachit[2], eriochalcyt[3]

Identyfikacja
Numer CAS

7447-39-4

PubChem

24014

DrugBank

DB09131

Podobne związki
Inne aniony

fluorek miedzi(II), bromek miedzi(II), jodek miedzi(II)

Inne kationy

chlorek miedzi(I), chlorek srebra, chlorek złota(III)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek miedzi(II), CuCl
2
nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i miedzi na II stopniu utlenienia.

Dihydrat chlorku miedzi(II) ma postać szmaragdowozielonych kryształów. W tej formie występuje jako rzadki minerał eriochalcyt. Otrzymać go można poprzez roztworzenie węglanu miedzi(II) w kwasie solnym.

Bezwodny chlorek miedzi występuje w postaci brązowego ciała stałego (minerał tolbachit). Można go otrzymać, spalając miedź w nadmiarze chloru lub poprzez odwodnienie dihydratu za pomocą stężonego kwasu siarkowego.

Wodne roztwory chlorku miedzi(II) są zielone, natomiast w dużym rozcieńczeniu mają barwę niebieską.

W obecności nadmiaru jonów chlorkowych tworzy związki kompleksowe: CuCl
3
(czerwony) i CuCl2−
4
(żółty)[5]. Równowaga CuCl2 z jonami chlorkowymi

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Bezwodny CuCl
2
przyjmuje zniekształconą strukturę jodku kadmu. Atomy miedzi są środkami ośmiościanów (oktaedrów) foremnych. Większość związków miedzi(II) wykazuje zniekształcenia względem idealnej ośmiościennej geometrii na skutek efektu Jahna-Tellera. W cząsteczce CuCl
2
·2H
2
O
, miedź także przyjmuje mocno zniekształconą geometrię oktaedryczną, gdzie centra CuII
są otoczone przez dwa ligandy H
2
O
oraz cztery ligandy Cl
[6].

Chlorek miedzi(II) jest paramagnetyczny. CuCl
2
·2H
2
O
był użyty w pierwszym pomiarze elektronowego rezonansu paramagnetycznego dokonanym przez Jewgienija Zawojskiego w 1944 r.[7][8]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-61, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
  2. Tolbachite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-12-01] (ang.).
  3. Eriochalcite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2020-12-01] (ang.).
  4. a b c Chlorek miedzi(II), karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, Merck, numer katalogowy: 203149 [dostęp 2020-12-01]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. N.S. Gill i inni, Tetrahalo Complexes of Dipositive Metals in the First Transition Series, „Inorganic Syntheses”, 9, 1967, s. 136–142, DOI10.1002/9780470132401.ch37 (ang.).
  6. A.F. Wells, Structural Inorganic Chemistry, Oxford: Clarendon Press, 1984, ISBN 0-19-855370-6 (ang.).
  7. Peter Baláž, Mechanochemistry in Nanoscience and Minerals Engineering, Springer, 2008, s. 167, DOI10.1007/978-3-540-74855-7, ISBN 3-540-74854-7 (ang.).
  8. Carlo Corvaja, Introduction to Electron Paramagnetic Resonance, [w:] Marina Brustolon, Elio Giamello (red.), Electron Paramagnetic Resonance: A Practitioner’s Toolkit, John Wiley and Sons, 2009, s. 3, DOI10.1002/9780470432235.ch1, ISBN 0-470-25882-9 (ang.).