Chlorek rutenu(III)
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
RuCl3 | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
207,43 g/mol | |||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS |
10049-08-8 | |||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||
Chlorek rutenu(III), RuCl3 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i rutenu na III stopniu utlenienia.
Występuje w dwóch odmianach: α-RuCl3 krystalizujący w postaci czarnych, błyszczących kryształów, nierozpuszczalny w wodzie i alkoholach oraz β-RuCl3 tworzący ciemnobrązowe, kłaczkowate, heksagonalne kryształy, rozpuszczalne w alkoholach[1]. Odmiany te można otrzymać ogrzewając ruten w strumieniu tlenku węgla z chlorem w temperaturze, odpowiednio 600–700 °C i 330–340 °C[4].
Dostępny komercyjnie tzw. „uwodniony chlorek rutenu(III)” (RuCl3·xH2O) jest w rzeczywistości mieszaniną różnych związków rutenu (głównie na IV stopniu utlenienia), także związków koordynacyjnych, jak np. H3[Cl3Ru(μ-OH)3RuCl3] i H3[Cl3Ru(μ-OH)2(μ-O)RuCl3]. Jest on częstym odczynnikiem przy otrzymywaniu nieorganicznych i metaloorganicznych związków rutenu, m.in.Ru3(CO)12, Ru(acac)3, [Ru(NH3)6]Cl2, Ru(bpy)2Cl2[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ruthenium trichloride, [w:] Merck Index. An Encyclopedia of Chemicals, Drugs, and Biologicals, wyd. 13, Whitehouse Station: Merck & Company, 2001, ISBN 0-911910-13-1, OCLC 224225657 (ang.).
- ↑ a b c David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-86, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ Ruthenium trichloride, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2015-05-29] (ang.).
- ↑ a b Sylviane Sabo-Etienne, Mary Grellier, Ruthenium: Inorganic & Coordination Chemistry, [w:] Encyclopedia of Inorganic Chemistry, R. Bruce King (red.), wyd. 2, Chichester: Wiley, 2005, s. 1–2, ISBN 978-0-470-86078-6 (ang.).