Przejdź do zawartości

Chlorek berylu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chlorek berylu
Model struktury krystalicznej BeCl2
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

BeCl2

Masa molowa

79,92 g/mol

Wygląd

biały, żółtawy lub żółtozielonkawy krystaliczny proszek

Identyfikacja
Numer CAS

7787-47-5

PubChem

24588

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek berylu, BeCl2nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu chlorowodorowego i berylu.

Chlorek berylu otrzymuje się m.in. w reakcji berylu z chlorem lub chlorowodorem, lub przez ogrzewanie tlenku berylu z chlorem i węglem lub ze związkami chlorującymi (CCl4, PCl3, PCl5 itp.). Można oczyścić go przez sublimację[1].

Chlorek berylu tworzy silnie higroskopijne kryształy. Bezwodny chlorek berylu dobrze rozpuszcza się w rozpuszczalnikach nukleofilowych, np. alkoholu i eterze. Łatwo również tworzy z takimi rozpuszczalnikami związki addycyjne zawierające najczęściej dwie cząsteczki organiczne. Wodne roztwory chlorku berylu mają odczyn silnie kwasowy. W stanie stopionym słabo przewodzi prąd elektryczny (σ = 0,0032 Ω−1cm−1). Jest związkiem o deficycie elektronów, stosowany jest jako katalizator (kwas Lewisa), łagodniejszy od AlCl3.

W stanie stałym tworzy łańcuchy zbudowane z czworościanów [BeCl4], w których beryl ma liczbę koordynacyjną 4. W fazie gazowej tworzy liniowe monomery oraz dimery zawierające dwa mostkowe atomy chloru (l.k. berylu 3).

Pod wpływem wody łatwo hydrolizuje z wytworzeniem kompleksu [Be(H2O)4]Cl2, w którym cząsteczki wody są bardzo silnie związane.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Beryllium chloride (nr 201197) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2012-01-26]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. a b Chlorek berylu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
  3. Chlorek berylu (nr 201197) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2012-01-26]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Philip John Durrant, Bryl Durrant: Zarys współczesnej chemii nieorganicznej. Warszawa: PWN, 1965, s. 479–481.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]