Jan Fryderyk Heurich
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 16 lipca 1873 Warszawa | |
| Data i miejsce śmierci | 11 grudnia 1925 Warszawa | |
| Narodowość | polska | |
| Alma mater | Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu | |
| Praca | ||
| Budynki | Bank Towarzystw Spółdzielczych,
Biblioteka Publiczna m.st. Warszawy | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Jan Fryderyk Heurich, Jan Heurich młodszy (ur. 16 lipca 1873 w Warszawie, zm. 11 grudnia 1925 tamże) – polski architekt, przedstawiciel historyzmu i wczesnego modernizmu, w latach 1920–1921 minister sztuki i kultury; syn Jana Kacpra.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Podczas I wojny światowej był działaczem Centralnego Komitetu Obywatelskiego, Rady Głównej Opiekuńczej, Rady Miejskiej. Współtworzył na Politechnice Warszawskiej Wydział Architektury. Był jednym z organizatorów reaktywowanej Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Przewodniczył Radzie Artystycznej przy Magistracie, stał na czele Koła architektów Warszawskiego Stowarzyszenia Techników, był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W odpowiedzi na deklarację wodza naczelnego wojsk rosyjskich wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa z 14 sierpnia 1914, podpisał telegram dziękczynny, głoszący m.in., że krew synów Polski, przelana łącznie z krwią synów Rosyi w walce ze wspólnym wrogiem, stanie się największą rękojmią nowego życia w pokoju i przyjaźni dwóch narodów słowiańskich[1]. W latach 1920-1921 był ministrem sztuki i kultury. Był pracownikiem Biura Departamentu Gospodarstwa Społecznego Tymczasowej Rady Stanu[2].
Był autorem projektów wielu gmachów użyteczności publicznej w Warszawie m.in.:
- kamienicy Krasińskich przy pl. Małachowskiego,
- Banku Towarzystw Spółdzielczych (Domu pod Orłami),
- Towarzystwa Higienicznego przy Karowej,
- Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy,
- przebudowy Banku Handlowego przy ul. Traugutta 7/9.
Poza Warszawą zaprojektował m.in.:
- Pałac Ossolińskich w Rudce
- W Koźminku przebudował w latach 1906-1907 dwór wiejski dla Marii z Mielęckich i jej męża przemysłowca Tadeusza Hantkego.
- W 1914 odbudował po pożarze dworzec kolejowy w Skierniewicach w stylu gotyku angielskiego.
- Pałac Potockich w Złotym Potoku (razem z Zygmuntem Hendlem)
- Dwór w Dłużewie
- kaplica w pałacu w Kozłówce
- Most w Lublinie na Bystrzycy (łączy ulicę Zamojską z 1-go Maja), wzorując się na paryskim moście St. Severin
- willa „Podlasianka” w Konstancinie, ul. Żeromskiego 13; obecnie rezydencja ambasadora Rosji
Pochowany na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.
Był żonaty z Marią z d. Bobrowską, z którą miał dwóch synów i dwie córki[3], m.in. Marię Manteufflową.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kazimierz Władysław Kumaniecki, Zbiór najważniejszych dokumentów do powstania państwa polskiego, Warszawa, Kraków 1920, s. 30.
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 222.
- ↑ Maria Manteufflowa: Heurich Jan, iunior (1873–1925). W: Polski Słownik Biograficzny, t. IX/1960-1961 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-12-01].
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Warszawy. Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 247. ISBN 83-01-08836-2.
- Wojciech Jankowski, Heurich, Jan, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 1, Poznań, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2000, ISBN 83-900862-7-1
| ||||||||
| ||||||
- Absolwenci Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Polscy konserwatorzy zabytków
- Polscy architekci
- Architekci związani z Warszawą
- Ministrowie kultury II Rzeczypospolitej
- Pochowani na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie
- Sygnatariusze telegramu dziękczynnego do wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa (1914)
- Urodzeni w 1873
- Współpracownicy Tymczasowej Rady Stanu
- Zmarli w 1925
- Członkowie Rady Głównej Opiekuńczej 1915–1920
