Live Aid
Live Aid – dwa równoległe koncerty rockowe, zorganizowane 13 lipca 1985 roku przez Boba Geldofa oraz Midge'a Ure'a w celu zebrania funduszy dla głodujących w Etiopii.
Głównymi miejscami spektaklu był stadion Wembley w Londynie (mieszczący 72 000 ludzi) oraz stadion JFK w Filadelfii (mieszczący około 90 000 ludzi). Występy były organizowane także między innymi w Melbourne oraz Moskwie. Był to jeden z najchętniej oglądanych programów w historii[1][2]. Oszacowano, iż występy przez telewizję oglądało na żywo 1,5 miliarda ludzi ze 100 krajów[3].
Występ zespołu Queen podczas Live Aid został uznany za najlepszy rockowy koncert w historii przez jurorów programu brytyjskiej stacji Channel 4 The World's Greatest Gigs w 2005 roku. Jurorzy w uzasadnieniu werdyktu podkreślili, że wokalista Freddie Mercury nakłonił 72 tysiące widzów do klaskania w jednym tempie do rytmu utworu „Radio Ga Ga”[4].
Ważniejsi uczestnicy Live Aid[edytuj | edytuj kod]
Na stadionie Wembley[edytuj | edytuj kod]
- Queen
- Phil Collins
- David Bowie
- Paul McCartney
- Status Quo
- Sting (z Branfordem Marsalisem)
- U2
- Dire Straits
- The Who
- Elton John
- The Boomtown Rats
- Ultravox
- Spandau Ballet
- Adam Ant
- Elvis Costello
- Nik Kershaw
- Sade
- Howard Jones
- Bryan Ferry (z towarzyszeniem Davida Gilmoura)
- Paul Young
- Alison Moyet
- Wham!
Na stadionie JFK[edytuj | edytuj kod]
- Black Sabbath
- Led Zeppelin (na perkusji Tony Thompson i Phil Collins)
- Judas Priest
- Bryan Adams
- The Beach Boys
- Carlos Santana (z Patem Metheny)
- Madonna
- Eric Clapton
- Duran Duran
- Tina Turner i Mick Jagger
- Joan Baez
- Billy Ocean
- Run-DMC
- Rick Springfield
- REO Speedwagon
- Crosby, Stills and Nash (potem jako Crosby, Stills, Nash and Young)
- Simple Minds
- The Pretenders
- Tom Petty
- Kenny Loggins
- The Cars
- Neil Young
- Thompson Twins
- Hall & Oates
- Bob Dylan oraz Keith Richards i Ron Wood z The Rolling Stones
Zespoły INXS i Men at Work wystąpiły w Melbourne, B.B. King w Hadze, a Cliff Richard w studio BBC, a ich występy transmitowano na żywo.
Niektórzy wykonawcy występowali solo i w duetach (np. Sting i Phil Collins, Madonna i Thompson Twins, Mick Jagger i Hall & Oates).
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Fenomenem koncertów był Phil Collins, który wystąpił na obydwu koncertach, dokonując tego dzięki przelotowi Concordem. Oprócz występów solo towarzyszył także w występach Stingowi, Ericowi Claptonowi i Led Zeppelin.
Historyczne były występy nieistniejących w czasie koncertu zespołów Led Zeppelin (z Tonym Thompsonem z grupy Chic i Philem Collinsem na perkusji), Black Sabbath (w oryginalnym składzie) i Crosby, Stills, Nash and Young. Z kolei dla grupy Duran Duran był to ostatni występ w oryginalnym składzie do 2003 r.
W Europie koncert transmitowała BBC, w USA – ABC.
Logo przedsięwzięcia była gitara w kształcie kontynentu afrykańskiego.
Poszczególne występy zapowiadali m.in. Jack Nicholson i Chevy Chase.
Mimo zapowiedzi, na koncertach nie wystąpili np. Tears for Fears, Julian Lennon, Cat Stevens, Prince, Billy Joel, Huey Lewis and the News, Paul Simon, Waylon Jennings, Kris Kristofferson, Stevie Wonder, Peter Paul and Mary, Rod Stewart, Eurythmics czy Deep Purple. Chęć wzięcia udziału w imprezie zgłaszali m.in. Marillion, Yes, The Kinks i Foreigner, jednak ze względu na brak jakiegokolwiek miejsca w zapełnionym po brzegi programie organizatorzy zmuszeni byli podziękować ww. artystom.
Podczas koncertu na Wembley grupa U2 miała zaplanowane trzy utwory ("Sunday Bloody Sunday", "Bad" i "Pride (In the Name of Love)" (ten ostatni latem 1984 r. znajdował się w pierwszej piątce brytyjskiej listy przebojów); jednak ich występ został skrócony, gdyż w utworze "Bad" Bono zaczął tańczyć z jedną z dziewczyn, które znajdowały się na widowni przed sceną na Wembley. Na skutek tego tańca grupa musiała improwizować, grając motyw z "Bad". Gdy Bono wrócił na scenę, zespół musiał zejść ze sceny i nie mogli już zagrać "Pride (In the Name of Love")[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ The Most-Watched Live TV Events In History, www.pastfactory.com [dostęp 2019-11-17].
- ↑ CNN.com - Live Aid 1985: A day of magic - Jul 1, 2005, edition.cnn.com [dostęp 2019-11-17].
- ↑ Official Website of Bob Geldof. [dostęp 2017-07-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (05-02-2011)].
- ↑ Queen win greatest live gig poll, 9 listopada 2005 [dostęp 2019-11-17] (ang.).
- ↑ QUEEN: Królewska historia MARK BLAKE, str. 370