Rutyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rutyna
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C27H30O16

Masa molowa

610,52 g/mol

Wygląd

żółty, krystaliczny proszek, ciemniejący pod wpływem światła[1]

Identyfikacja
Numer CAS

153-18-4

PubChem

5280805

DrugBank

DB01698

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Rutyna, rutozyd (łac. rutosidum) – organiczny związek chemiczny z grupy glikozydów flawonoidowych. Naturalny związek pochodzenia roślinnego, pozyskiwany z kwiatów perełkowca japońskiego (Styphnolobium japonicum) i z ziela gryki (Fagopyrum esculentum). Po raz pierwszy rutyna została wyizolowana z ziela ruty zwyczajnej (stąd nazwa). Wykazuje właściwości antyoksydacyjne. Jak większość flawonoidów ma właściwości uszczelniające naczynia i przeciwwysiękowe. Zapobiega powstawaniu niektórych wysoce reaktywnych wolnych rodników. Spowalnia utlenianie witaminy C (przedłuża tym samym jej działanie). Zmniejsza cytotoksyczność utlenionego cholesterolu. Wykazuje też działanie przeciwzapalne. Jest czasami błędnie[9] nazywana witaminą P[10]. Przede wszystkim wchodzi w skład preparatów farmaceutycznych łączących rutynę z witaminą C. Coraz częściej występuje także w suplementach diety (głównie preparaty multiwitaminowe).

Przykładowe rośliny zawierające rutynę[edytuj | edytuj kod]


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  2. Ran Liang i inni, Thermodynamic versus Kinetic Control of Antioxidant Synergism between β-Carotene and (Iso)flavonoids and Their Glycosides in Liposomes, „Journal of Agricultural and Food Chemistry”, 58 (16), 2010, s. 9221–9227, DOI10.1021/jf1015413.
  3. Rutyna (nr 78095) w katalogu produktów Sigma-Aldrich (Merck KGaA). [dostęp 2018-04-03].
  4. Rutin, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 5280805 (ang.).
  5. Rutin, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB01698 (ang.).
  6. Fumiko Abe, Tatsuo Yamauchi, Kazuo Minato, Presence of cardenolides and ursolic acid from oleander leaves in larvae and frass of Daphnis nerii, „Phytochemistry”, 42 (1), 1996, s. 45–49, DOI10.1016/0031-9422(95)00837-3 (ang.).
  7. Yu Han i inni, Design, synthesis, and antiviral activity of novel rutin derivatives containing 1, 4-pentadien-3-one moiety, „European Journal of Medicinal Chemistry”, 92, 2015, s. 732–737, DOI10.1016/j.ejmech.2015.01.017 (ang.). [supplementary data].
  8. Yang Xie i inni, Pheonolic Compounds from the Fruits of Viburnum sargentii Koehne, „Molecules”, 20 (8), 2015, s. 14377–14385, DOI10.3390/molecules200814377 (ang.).
  9. Øyvind M. Andersen, Kenneth R. Markham, Flavonoids. Chemistry, Biochemistry, and Application, Boca Raton: CRC Press, 2006, s. 220, ISBN 0-8493-2021-6.
  10. rutyna, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2018-04-03].
  11. Aronia czarna, szarekfarm.pl [dostęp 2018-04-03].
  12. a b c d e Antyoksydanty w ziołach. « Medycyna dawna i współczesna, rozanski.li [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  13. Helena Šircelj, Maja Mikulič-Petkovšek, Franc Batič, Antioxidants in spring leaves of Oxalis acetosella L., „Food Chemistry”, 123 (2), 2010, s. 351–357, DOI10.1016/j.foodchem.2010.04.042.