Tradycjonalizm katolicki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Znaczniki: Wycofane Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Anulowanie wersji 64177843 autorstwa 31.61.170.105 (dyskusja), było dobrze Znacznik: Anulowanie edycji |
||
Linia 22: | Linia 22: | ||
Wśród błędów [[Kościół katolicki|Kościoła posoborowego]], tradycjonaliści wskazują m.in.: uznanie przez Kościół wolności religijnej, fałszywe pojmowanie [[ekumenizm]]u (tzw. [[irenizm]]) oraz prowadzenie [[Dialog międzyreligijny|dialogu z religiami niechrześcijańskimi]] ([[judaizm]]em, [[islam]]em itd.). Według nich te działania i wynikające z nich konsekwencje doktrynalne opacznie interpretują dogmatyczną definicję Kościoła Chrystusowego oraz prymatu papieskiego. |
Wśród błędów [[Kościół katolicki|Kościoła posoborowego]], tradycjonaliści wskazują m.in.: uznanie przez Kościół wolności religijnej, fałszywe pojmowanie [[ekumenizm]]u (tzw. [[irenizm]]) oraz prowadzenie [[Dialog międzyreligijny|dialogu z religiami niechrześcijańskimi]] ([[judaizm]]em, [[islam]]em itd.). Według nich te działania i wynikające z nich konsekwencje doktrynalne opacznie interpretują dogmatyczną definicję Kościoła Chrystusowego oraz prymatu papieskiego. |
||
Tradycjonaliści ci oskarżają hierarchów [[Kościół łaciński|Kościoła]] o głoszenie [[Modernizm katolicki|poglądów modernistycznych]], potępionych przez papieża [[Pius X|św. Piusa X]] w encyklice ''[[Pascendi Dominici Gregis]]'' w [[1907]] roku, a także o liberalizowanie Kościoła Chrystusowego. Tradycjonaliści za główną lub jedyną właściwą formę Mszy św. uważają [[Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego|ryt rzymski w formie sprzed reform Pawła VI]], twierdząc, iż [[Zwyczajna forma rytu rzymskiego|posoborowa reforma liturgii]] [[Protestantyzm|sprotestantyzowała]] obrzędy [[Msza|mszy św.]] i usunęła z niej wiele istotnych elementów. Swoje twierdzenia w tym zakresie opierają na ocenie danej przez papieża [[Leon XIII|Leona XIII]] w liście apostolskim ''Apostolicae curae'' z 13 września 1896 r., który stwierdził nieważność protestanckiej eucharystii oraz [[Anglikanizm|anglikańskich]] święceń. |
|||
Tradycjonaliści krytykują również [[Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X]] za, jak twierdzą, ustępliwość, niekonsekwencję i niespójność logiczno-teologiczną, gdyż uznaje ono papieża, twierdząc jednocześnie, iż ten się myli. |
Tradycjonaliści krytykują również [[Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X]] za, jak twierdzą, ustępliwość, niekonsekwencję i niespójność logiczno-teologiczną, gdyż uznaje ono papieża, twierdząc jednocześnie, iż ten się myli. |
Wersja z 16:03, 28 lip 2021
Ten artykuł od 2012-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Tradycjonalizm katolicki – termin określający nurt katolicyzmu, charakteryzujący się zamiłowaniem do starych zwyczajów Kościoła, sprzed Soboru Watykańskiego II, i pielęgnowaniem liturgii rzymskiej w jej formie nadzwyczajnej. W swojej skrajnej formie jest sprzeciwem wobec decyzji papieży z lat 60., 70. i 80. o zmianach w Kościele i przeobraża się w schizmę – separację od Kościoła katolickiego, uznawanego wówczas za „nieprawowierny”.
Tradycjonalizm wewnątrz Kościoła katolickiego
Tradycjonalizm katolicki to treść nauczania wspólnot „tradycyjnokatolickich” (pozostających, mimo reform, w jedności z papieżem) oraz całość przyjętych w nich zasad odnoszących się do wiary, moralności, życia religijnego (m.in. praktyk liturgicznych i pobożnościowych) i funkcjonowania Kościoła (np. praktykowanie zniesionych postów).
Grupy tradycjonalistów, zatwierdzone przez papieża, i uznające jego zwierzchnictwo:
- Instytut Chrystusa Króla (ICRSS)
- Instytut Dobrego Pasterza (IBP)
- Franciszkanie Niepokalanej (FFI)
- Kanonicy Regularni Świętego Jana Kantego (SJC)
- Bractwo Kapłańskie Świętego Piotra (FSSP)
Do tego można wymienić Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X (FSSPX), które nie jest zatwierdzone przez papieża, ale uznaje go za głowę Kościoła.
Tradycjonalizm w opozycji wobec Watykanu
- Osobne artykuły:
Tradycjonalizm w swojej skrajnej postaci doprowadził część katolików do poglądów sedewakantystycznych, sedeprywacjonistycznych lub nawet konklawistycznych i, w konsekwencji, do zerwania łączności z Kościołem rzymskokatolickim. Ma on swoje korzenie w sprzeciwie części duchowieństwa i wiernych wobec zmian w niektórych praktykach Kościoła katolickiego, zaprowadzonych po Soborze Watykańskim II. Przedstawiciele tego nurtu krytykują w szczególności zmiany w obrzędach liturgicznych, wprowadzone po Vaticanum Secundum.
Wśród błędów Kościoła posoborowego, tradycjonaliści wskazują m.in.: uznanie przez Kościół wolności religijnej, fałszywe pojmowanie ekumenizmu (tzw. irenizm) oraz prowadzenie dialogu z religiami niechrześcijańskimi (judaizmem, islamem itd.). Według nich te działania i wynikające z nich konsekwencje doktrynalne opacznie interpretują dogmatyczną definicję Kościoła Chrystusowego oraz prymatu papieskiego.
Tradycjonaliści ci oskarżają hierarchów Kościoła o głoszenie poglądów modernistycznych, potępionych przez papieża św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis w 1907 roku, a także o liberalizowanie Kościoła Chrystusowego. Tradycjonaliści za główną lub jedyną właściwą formę Mszy św. uważają ryt rzymski w formie sprzed reform Pawła VI, twierdząc, iż posoborowa reforma liturgii sprotestantyzowała obrzędy mszy św. i usunęła z niej wiele istotnych elementów. Swoje twierdzenia w tym zakresie opierają na ocenie danej przez papieża Leona XIII w liście apostolskim Apostolicae curae z 13 września 1896 r., który stwierdził nieważność protestanckiej eucharystii oraz anglikańskich święceń.
Tradycjonaliści krytykują również Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X za, jak twierdzą, ustępliwość, niekonsekwencję i niespójność logiczno-teologiczną, gdyż uznaje ono papieża, twierdząc jednocześnie, iż ten się myli.
Wśród grup tradycjonalistycznych pozostających poza Kościołem rzymskokatolickim, warto wymienić:
- Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa V
- Kościół Palmariański
- Prawdziwy Kościół Katolicki
- Kościół Rzymskokatolicki Michała I