Przejdź do zawartości

Wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wybory do dwóch izb parlamentu Włoch odbyły się w dniach 9 i 10 kwietnia 2006. Głównymi kontrkandydatami do urzędu premiera Włoch byli pełniący tę funkcję lider centroprawicowego sojuszu Dom Wolności Silvio Berlusconi oraz lider centrolewicowej koalicji Unia, były premier i przewodniczący Komisji Europejskiej Romano Prodi.

Lokale wyborcze były otwarte 9 kwietnia od 8:00 do 22:00 (czasu włoskiego), a 10 kwietnia od 8:00 do 15:00. O 630 miejsc w Izbie Deputowanych i 315 w Senacie ubiegało się ponad 12 tysięcy kandydatów, w przeważającej mierze skupionych wokół dwóch wielkich koalicji.

Większość spośród 630 posłów do Izby Deputowanych zostali wybrani w wielomandatowych okręgach wyborczych odpowiadających regionowi lub jego części, 1 poseł został wybrany w okręgu wyborczym utworzonym w regionie Dolina Aosty, a 12 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja do Senatu przewidywała wybór większości spośród 315 senatorów w wielomandatowych okręgach wyborczych utworzonych w 18 regionach. 7 senatorów wybrano w okręgach jednomandatowych w Trydencie-Górnej Adydze, 1 w Dolinie Aosty, a 6 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja wprowadzała premię dla zwycięskiego ugrupowania, mandaty wyrównujące i określone progi wyborcze.

Dom Wolności

[edytuj | edytuj kod]

Dom Wolności był centroprawicową koalicją rządową kierowaną przez premiera Włoch Silvia Berlusconiego. W jej skład weszły głównie te same partie, które wystartowały w sojuszu w poprzednich wyborach parlamentarnych. Główne ugrupowania Domu Wolności to:

Kampania przedwyborcza

[edytuj | edytuj kod]

Koalicja obiecywała przede wszystkim zniesienie podatków i podwyższenie zasiłków socjalnych oraz rent i emerytur. Zapowiadano utworzenie nowych miejsc pracy i rozpoczęcie realizacji planu robót publicznych na którym skorzystaliby bezrobotni (przede wszystkim prace mają dotyczyć planów zbudowania mostu w Cieśninie Mesyńskiej, który łączyłby Kalabrię i Sycylię).

Silvio Berlusconi ostro krytykował lewicę. Zapowiadał, że Unia ma w swoich planach podniesienie podatków i jest ona zagrożeniem dla włoskiej demokracji. W czasie wystąpienia przedwyborczego mówił o lewicy: Mam zbyt wiele szacunku dla inteligencji Włochów, by móc wierzyć w to, że jest wśród nich tylu fiutów, którzy mogliby głosować przeciwko własnym interesom'. Samego Romano Prodiego, w wystąpieniu telewizyjnym nazwał przydatnym idiotą, który użycza swej twarzy dobrodusznego proboszcza lewicy, składającej się w 70 procentach z komunistów.

Unii (L’Unione), skupiającej ugrupowania centrowe, centrolewicowe i komunistyczne, przewodniczył były szef Komisji Europejskiej Romano Prodi. W skład koalicji weszły w szczególności następujące ugrupowania:

Kampania przedwyborcza

[edytuj | edytuj kod]

W skład Unii weszło wiele partii z różniącymi się programami gospodarczymi i społecznymi. Po jednej stronie katolicka Margherita, z drugiej radykałowie włoscy, którzy domagający się zerwania stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Koalicja zapowiadała gruntowne zmiany w edukacji, służbie zdrowia oraz naprawę systemu emerytalno-rentowego. Romano Prodi zapowiedział również wycofanie włoskiego kontyngentu z Iraku, co jednak już wcześniej zapowiedział Silvio Berlusconi (ewakuacja włoskich wojsk miała nastąpić do 1 stycznia 2007).

Romano Prodi w przeciwieństwie do Silvia Berlusconiego starał się zachowywać spokojnie w czasie kampanii wyborczej, stwierdził jednak o nim, że dopiero kiedy wejdzie na krzesło, będzie wzrostu normalnego człowieka.

Wyniki wyborów

[edytuj | edytuj kod]

Izba Deputowanych

[edytuj | edytuj kod]
Wyniki wyborów do parlamentu Włoskiego
Koalicja Głosy % Miejsca Partie tworzące koalicję Głosy % Miejsca
  Dom Wolności
(Casa delle Libertà)
18,962,408 49.74 277 + 4 wyrównujace Forza Italia 9,039,585 23.71 136
Sojusz Narodowy (Alleanza Nazionale) 4,703,256 12.34 72
Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum (UDC) 2,576,087 6.76 39
Liga Północna-Ruch dla Autonomii 1,748,030 4.58 28
Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (DC-Nuovo PSI) 285,163 0.75 6
Akcja Socjalna (Alternativa Sociale) 255,212 0.67 0
Ruch Socjalny – Trójkolorowy Płomień (Fiamma Tricolore) 231,148 0.61 0
Ruch Nie dla Euro (No Euro) 58,757 0.15 0
Zjednoczeni Emeryci (Pensionati Uniti) 28,317 0.07 0
Lista Środowiskowa – Ekologiczni Demokraci (Ambienta-Lista-Ecologisti Democratici) 17,574 0.05 0
Włoska Partia Liberalna (Partito Liberale Italiano) 12,326 0.03 0
S.O.S. Włochy (S.O.S. Italia) 6,953 0.02 0
  Unia
(L’Unione)
18,989,891 49,81 341 + 7 wyrównujących Drzewo Oliwne (L'Ulivo) 11,922,500 31.27 218
Odrodzenie Komunistyczne (Rifondazione Comunista) 2,228,335 5.84 41
Róża w Pięści (Rosa nel Pugno) 990,188 2.60 18
Partia Komunistów Włoskich (Partito dei Comunisti Italiani) 884,350 2.32 16
Włochy Wartości (Italia dei Valori) 876,748 2.30 20
Federacja Zielonych (Federazione dei Verdi) 783,605 2.06 16
Popolari-UDEUR (Popolari-UDEUR) 532,757 1.40 14
Partia Emerytów (Partito dei Pensionati) 333,859 0.88 0
Południowotyrolska Partia Ludowa (Südtiroler Volkspartei) 182,703 0.48 4
Włoscy Socjaliści (I Socialisti) 114,852 0.30 0
Lista Konsumentów (Lista Consumatori) 73,720 0.19 0
Liga Sojuszu Lombardzkiego (Lega Alleanza Lombarda) 44,580 0.12 0
Autonomia Wolność Demokracja (Autonomnie Liberté Démocratie) 34,167 0.09 1
  Inne partie Progetto Nordest 92,079 0.24 0
Pozostałe partie 81,182 0.21 0
Razem     630     630

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]