Wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku
Wybory do dwóch izb parlamentu Włoch odbyły się w dniach 9 i 10 kwietnia 2006. Głównymi kontrkandydatami do urzędu premiera Włoch byli pełniący tę funkcję lider centroprawicowego sojuszu Dom Wolności Silvio Berlusconi oraz lider centrolewicowej koalicji Unia, były premier i przewodniczący Komisji Europejskiej Romano Prodi.
Lokale wyborcze były otwarte 9 kwietnia od 8:00 do 22:00 (czasu włoskiego), a 10 kwietnia od 8:00 do 15:00. O 630 miejsc w Izbie Deputowanych i 315 w Senacie ubiegało się ponad 12 tysięcy kandydatów, w przeważającej mierze skupionych wokół dwóch wielkich koalicji.
Większość spośród 630 posłów do Izby Deputowanych zostali wybrani w wielomandatowych okręgach wyborczych odpowiadających regionowi lub jego części, 1 poseł został wybrany w okręgu wyborczym utworzonym w regionie Dolina Aosty, a 12 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja do Senatu przewidywała wybór większości spośród 315 senatorów w wielomandatowych okręgach wyborczych utworzonych w 18 regionach. 7 senatorów wybrano w okręgach jednomandatowych w Trydencie-Górnej Adydze, 1 w Dolinie Aosty, a 6 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja wprowadzała premię dla zwycięskiego ugrupowania, mandaty wyrównujące i określone progi wyborcze.
Dom Wolności
[edytuj | edytuj kod]Dom Wolności był centroprawicową koalicją rządową kierowaną przez premiera Włoch Silvia Berlusconiego. W jej skład weszły głównie te same partie, które wystartowały w sojuszu w poprzednich wyborach parlamentarnych. Główne ugrupowania Domu Wolności to:
- Forza Italia, założona i kierowana przez Silvia Berlusconiego;
- Sojusz Narodowy, konserwatywna partia polityczna, której przewodził były minister spraw zagranicznych Włoch i były wicepremier Gianfranco Fini;
- Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum, chadecka partia centrowa, jej liderami byli Lorenzo Cesa i przewodniczący Izby Deputowanych Pier Ferdinando Casini,
- Liga Północna-Ruch dla Autonomii, wspólna lista Ligi Północnej, prawicowej partii północnych Włoch pod przewodnictwem Umberto Bossiego oraz Ruchu dla Autonomii (partia południowowłoska) na czele z Raffaele Lombardo;
- Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna;
- Akcja Socjalna, partia Alessandry Mussolini, wnuczki byłego przywódcy Włoch (koalicja małych neofaszystowskich partii pod nazwą Alternatywa Socjalna;
- Trójkolorowy Płomień;
- Liberalni Reformatorzy;
- Włoska Partia Republikańska.
Kampania przedwyborcza
[edytuj | edytuj kod]Koalicja obiecywała przede wszystkim zniesienie podatków i podwyższenie zasiłków socjalnych oraz rent i emerytur. Zapowiadano utworzenie nowych miejsc pracy i rozpoczęcie realizacji planu robót publicznych na którym skorzystaliby bezrobotni (przede wszystkim prace mają dotyczyć planów zbudowania mostu w Cieśninie Mesyńskiej, który łączyłby Kalabrię i Sycylię).
Silvio Berlusconi ostro krytykował lewicę. Zapowiadał, że Unia ma w swoich planach podniesienie podatków i jest ona zagrożeniem dla włoskiej demokracji. W czasie wystąpienia przedwyborczego mówił o lewicy: Mam zbyt wiele szacunku dla inteligencji Włochów, by móc wierzyć w to, że jest wśród nich tylu fiutów, którzy mogliby głosować przeciwko własnym interesom'. Samego Romano Prodiego, w wystąpieniu telewizyjnym nazwał przydatnym idiotą, który użycza swej twarzy dobrodusznego proboszcza lewicy, składającej się w 70 procentach z komunistów.
Unia
[edytuj | edytuj kod]Unii (L’Unione), skupiającej ugrupowania centrowe, centrolewicowe i komunistyczne, przewodniczył były szef Komisji Europejskiej Romano Prodi. W skład koalicji weszły w szczególności następujące ugrupowania:
- Drzewo Oliwne, konfederacja Demokratów Lewicy (głównego postkomunistycznego i socjaldemokratycznego ugrupowania, prowadzonego przez Piera Fassino), Margherita (centrowa katolicka i liberalna partia Francesca Rutelliego), Europejski Ruch Republikański (mała partia liberalna Luciany Sbarbati);
- Odrodzenie Komunistyczne, komuniści pod kierownictwem Fausta Bertinotiego;
- Róża w Pięści, złożona z Włoskich Demokratycznych Socjalistów Enrica Boselliego oraz Włoskich Radykałów Emmy Bonino;
- Partia Komunistów Włoskich, eurokomunistyczna partia Oliviero Diliberto;
- Federacja Zielonych; partia zielonej polityki prowadzona przez Alfonso Pecoraro Scanio, wspólnie z komunistami startująca do Senatu;
- Włochy Wartości, liberalne ugrupowanie prokuratora Antonia di Pietro (na jej liście znaleźli się też kandydaci ruchu Demokratyczni Republikanie);
- Popolari-UDEUR, centroprawicowe ugrupowanie proeuropejskie Clemente Mastelli;
- Socjaliści, rozłamowcy z NPSI pod przywództwem Vittorio „Bobo” Craxiego;
- Partia Emerytów;
- Włoska Partia Socjaldemokratyczna;
- Zjednoczeni Konsumenci;
- partie regionalne (w tym Południowotyrolska Partia Ludowa).
Kampania przedwyborcza
[edytuj | edytuj kod]W skład Unii weszło wiele partii z różniącymi się programami gospodarczymi i społecznymi. Po jednej stronie katolicka Margherita, z drugiej radykałowie włoscy, którzy domagający się zerwania stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Koalicja zapowiadała gruntowne zmiany w edukacji, służbie zdrowia oraz naprawę systemu emerytalno-rentowego. Romano Prodi zapowiedział również wycofanie włoskiego kontyngentu z Iraku, co jednak już wcześniej zapowiedział Silvio Berlusconi (ewakuacja włoskich wojsk miała nastąpić do 1 stycznia 2007).
Romano Prodi w przeciwieństwie do Silvia Berlusconiego starał się zachowywać spokojnie w czasie kampanii wyborczej, stwierdził jednak o nim, że dopiero kiedy wejdzie na krzesło, będzie wzrostu normalnego człowieka.
Wyniki wyborów
[edytuj | edytuj kod]Izba Deputowanych
[edytuj | edytuj kod]Koalicja | Głosy | % | Miejsca | Partie tworzące koalicję | Głosy | % | Miejsca | |
Dom Wolności (Casa delle Libertà) |
18,962,408 | 49.74 | 277 + 4 wyrównujace | Forza Italia | 9,039,585 | 23.71 | 136 | |
Sojusz Narodowy (Alleanza Nazionale) | 4,703,256 | 12.34 | 72 | |||||
Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum (UDC) | 2,576,087 | 6.76 | 39 | |||||
Liga Północna-Ruch dla Autonomii
|
1,748,030 | 4.58 | 28 | |||||
Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (DC-Nuovo PSI)
|
285,163 | 0.75 | 6 | |||||
Akcja Socjalna (Alternativa Sociale) | 255,212 | 0.67 | 0 | |||||
Ruch Socjalny – Trójkolorowy Płomień (Fiamma Tricolore) | 231,148 | 0.61 | 0 | |||||
Ruch Nie dla Euro (No Euro) | 58,757 | 0.15 | 0 | |||||
Zjednoczeni Emeryci (Pensionati Uniti) | 28,317 | 0.07 | 0 | |||||
Lista Środowiskowa – Ekologiczni Demokraci (Ambienta-Lista-Ecologisti Democratici) | 17,574 | 0.05 | 0 | |||||
Włoska Partia Liberalna (Partito Liberale Italiano) | 12,326 | 0.03 | 0 | |||||
S.O.S. Włochy (S.O.S. Italia) | 6,953 | 0.02 | 0 | |||||
Unia (L’Unione) |
18,989,891 | 49,81 | 341 + 7 wyrównujących | Drzewo Oliwne (L'Ulivo)
|
11,922,500 | 31.27 | 218 | |
Odrodzenie Komunistyczne (Rifondazione Comunista) | 2,228,335 | 5.84 | 41 | |||||
Róża w Pięści (Rosa nel Pugno)
|
990,188 | 2.60 | 18 | |||||
Partia Komunistów Włoskich (Partito dei Comunisti Italiani) | 884,350 | 2.32 | 16 | |||||
Włochy Wartości (Italia dei Valori) | 876,748 | 2.30 | 20 | |||||
Federacja Zielonych (Federazione dei Verdi) | 783,605 | 2.06 | 16 | |||||
Popolari-UDEUR (Popolari-UDEUR) | 532,757 | 1.40 | 14 | |||||
Partia Emerytów (Partito dei Pensionati) | 333,859 | 0.88 | 0 | |||||
Południowotyrolska Partia Ludowa (Südtiroler Volkspartei) | 182,703 | 0.48 | 4 | |||||
Włoscy Socjaliści (I Socialisti) | 114,852 | 0.30 | 0 | |||||
Lista Konsumentów (Lista Consumatori) | 73,720 | 0.19 | 0 | |||||
Liga Sojuszu Lombardzkiego (Lega Alleanza Lombarda) | 44,580 | 0.12 | 0 | |||||
Autonomia Wolność Demokracja (Autonomnie Liberté Démocratie) | 34,167 | 0.09 | 1 | |||||
Inne partie | Progetto Nordest | 92,079 | 0.24 | 0 | ||||
Pozostałe partie | 81,182 | 0.21 | 0 | |||||
Razem | 630 | 630 |
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- ARCHIVIO STORICO DELLE ELEZIONI, interno.it (wł.)