Adam Dębiec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Dębiec
pułkownik pułkownik
Data urodzenia

1942

Przebieg służby
Lata służby

od 1967 do lat 90.

Jednostki

Milicja Obywatelska
Służba Bezpieczeństwa
Urząd Ochrony Państwa

Stanowiska

naczelnik Wydziału II Biura Śledczego MSW,
naczelnik II Zarządu Śledczego UOP

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Adam Jan Dębiec (ur. 1942) – polski funkcjonariusz MO, oficer SB i UOP, pułkownik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1942[1]. Syn Andrzeja (1908-1965) i Heleny (1910-2003) oraz brat Juliana (1948-1998, pracownik PKO BP Oddział w Sanoku[2]). W 1960 ukończył Liceum Ogólnokształcące Męskie w Sanoku[3]. W sierpniu 1960 jako piłkarz Sanoczanki Sanok został powołany do reprezentacji juniorów województwa rzeszowskiego na turniej Puchar Michałowicza[4]. W 1967 ukończył studia historyczne w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. W tym samym roku podjął służbę w Milicji Obywatelskiej. Pracował od września 1967 jako inspektor ds. kulturalno-oświatowych/doskonalenia w Komendzie Powiatowej MO w Grodkowie. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej w Szczytnie w kwietniu 1972 przeszedł do Służby Bezpieczeństwa obejmując stanowisko inspektora Wydziału Śledczego Komendy Wojewódzkiej MO w Opolu, od listopada 1974 na stanowisku starszego inspektora tamże. Później przeszedł do służby w Wydziale II Biura Śledczego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie, od kwietnia 1978 na stanowisku inspektora, od maja 1983 na stanowisku starszego inspektora. W sierpniu 1984 został starszym inspektorem Wydziału Inspekcji Biura Śledczego MSW, w październiku 1986 specjalistą Wydziału Inspekcji Biura Śledczego MSW, a we wrześniu 1989 zastępcą naczelnika Wydziału II Biura Śledczego MSW. W Wydziale II Biura Śledczego MSW pełnił funkcję II sekretarza POP PZPR.

Według relacji pełniąc służbę odznaczał się brutalnymi metodami przesłuchań wobec zatrzymanych działaczy opozycji w okresie PRL, m.in. nakazywał opozycjonistkom rozbierać się do naga[5]. W sierpniu 1980 prowadził akcję przeszukania mieszkania Jacka Kuronia[6]. W 1984 w stopniu majora brał udział w śledztwie w sprawie o zamordowanie ks. Jerzego Popiełuszki, prowadząc m.in. przesłuchania podejrzanych i świadków w sprawie[7].

Po dokonanej weryfikacji podjął służbę w Urzędzie Ochrony Państwa[5][8]. W 1991 prowadził śledztwo w tzw. aferze bankowej[6]. W 1992 sprawował stanowisko naczelnika II Zarządu Śledczego UOP[9][10][11]. Wraz z gen. Wiktorem Fonfarą działał przy śledztwach w sprawach FOZZ oraz Art-B[12], w tym wszedł w skład gremium prowadzącego likwidację spółki Art-B[13]. Po opublikowaniu tzw. „listy Macierewicza” i odwołaniu rządu Jana Olszewskiego na początku czerwca 1992 powierzono mu kierowanie postępowaniem wyjaśniającym w UOP, także w związku ze sprawą dokumentów potwierdzających agenturalną działalność Prezydenta RP Lecha Wałęsy[14][15]. Został awansowany do stopnia podpułkownika, następnie do stopnia pułkownika. W 1997 pozostając czynnym oficerem UOP kontaktował się z Aleksandrem Gudzowatym, według ustaleń dziennikarzy tygodnika „Wprost” przekazując mu wówczas informacje o rzekomym zagrożeniu życia biznesmena[16]. Według informacji opublikowanych przez dziennik „Rzeczpospolita” w 2006, płk Adam Dębiec w 2002 miał żądać spłaty fikcyjnych długów i usiłować uzyskać udziały w spółce Eurozet przy pomocy szantażu i używając sfałszowanych dokumentów[8][16][17].

Postanowieniem Prezydenta RP Lecha Wałęsy z 2 listopada 1994 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla umacniania obronności kraju[18]. Tożsamość Adama Dębca pojawiła się na liście Wildsteina, upublicznionej na początku 2005[19].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adam Jan Dębiec. osoby-krs.pl. [dostęp 2016-04-22].
  2. ↑ Kondolencje. „Tygodnik Sanocki”. Nr 40 (360), s. 7, 2 października 1998. 
  3. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-04-22].
  4. ↑ Sparingowe zawody juniorów rzeszowskich. „Nowiny-Stadion”. Nr 35, s. 3, 29 sierpnia 1959. 
  5. ↑ a b Spowiedź ubeka, który donosił na Kaczyńskiego i Tuska. Wprost, 2012-10-15. [dostęp 2016-04-22].
  6. ↑ a b Ewa Kulik: Adam Dębiec prowadzi śledztwo. Wyborcza.pl, 1991-09-03. [dostęp 2016-04-22].
  7. ↑ Jakub Gołębiewski: Aparat represji wobec księdza Jerzego Popiełuszki 1984. Tom II. T. II: Śledztwo w sprawie uprowadzenia i zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki. Warszawa: Biuletyn IPN „pamięć.pl”, 2014, s. 206, 217, 230, 236, 245, 312, 368, 387, 397, 411, 418, 442, 462, 464, 485, 494, 503, 518, 578. ISBN 978-83-7629-720-0.
  8. ↑ a b Marek Struś: Były esbek chciał wejść do Eurozet – prasa. pb.pl, 2006-11-02. [dostęp 2016-04-22].
  9. ↑ Anita Gargas: Prawda o moskiewskiej kasie. Ozon, 2006. [dostęp 2016-04-22].
  10. ↑ Fabryka dowodów. Newsweek Polska, 2007-01-21. [dostęp 2016-04-22].
  11. ↑ „Za inwigilacją opozycji stał 'ośrodek Wałęsy'”. Wp.pl, 2007-01-05. [dostęp 2016-04-22].
  12. ↑ Piotr Pytlakowski, Bogusław Bagsik, Andrzej Gąsiorowski: Bagsik i Gąsiorowski. Ścigani... Piotr Pytlakowski rozmawia z szefami Art-B. Świat Książki, 2015. [dostęp 2016-04-22].
  13. ↑ Rafał Zychal, Andrzej Gąsiorowski: Andrzej Gąsiorowski przerywa milczenie. „Aferą Art-B chciano przykryć aferę FOZZ”. Onet.pl, 2015-11-20. [dostęp 2016-04-22].
  14. ↑ Niszczenie akt w Warszawie (1992–1939). W: Sławomir Cenckiewicz, Piotr Gontarczyk: SB a Lech Wałęsa. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2008, s. 198.
  15. ↑ „SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii” – kontrowersje. kociewiak.pl, 2008-06-19. [dostęp 2016-04-22].
  16. ↑ a b Jan Piński: Przychodzi Dębiec do Gudzowatego. Wprost, 2006-12-15. [dostęp 2016-04-22].
  17. ↑ Przegląd mediów – 2 listopada 2006 r.. Instytut Pamięci Narodowej, 2006-11-02. [dostęp 2016-04-22].
  18. ↑ M.P. z 1995 r. nr 2, poz. 25
  19. ↑ Lista Wildsteina. ny.pl. [dostęp 2016-04-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Dębiec&oldid=72367379”