Jerzy Schabowicz

Jerzy Schabowicz
Jur
	kapral
Data i miejsce urodzenia	19 października 1912 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 marca 2001 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1939; 1942–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; ZWZ-AK
Jednostki	1 pułk artylerii przeciwlotniczej; batalion AK „Chrobry I”; Grupa Szturmowa „Lisa”
Stanowiska	celowniczy działka 50 mm i km
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; (kampania wrześniowa; powstanie warszawskie)
Późniejsza praca	główny księgowy
	Odznaczenia

Jerzy Tadeusz Schabowicz (ur. 19 października 1912 w Warszawie, zm. 15 marca 2001 tamże^[b]) – kapral Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Podczas kampanii wrześniowej zmobilizowany do 109 baterii wystawionej przez 1 pułk artylerii przeciwlotniczej^[c]. Brał udział w obronie Łucka, po czym w październiku 1939 przedostał się do Warszawy. Od stycznia 1942 w konspiracji - początkowo w Związku Walki Zbrojnej, następnie w Armii Krajowej. Szkolił żołnierzy w zakresie znajomości budowy i zasad działania dział przeciwlotniczych. Na czas powstania przewidziany był, jako fachowiec w tej dziedzinie, do obsługi dział. Wobec braku artylerii w oddziałach AK-owskich, Jerzy Schabowicz w powstaniu warszawskim początkowo zwalczał niemieckie czołgi i bronił barykad, jako żołnierz batalionu „Chrobry I”. Po przejściu na Stare Miasto przydzielony do Grupy Szturmowej „Lisa” (por. Mikołaja Dunin-Marcinkiewicza). Uczestniczył w walkach o getto, Dworzec Gdański i ulicę Stawki oraz w obronie barykad między Arsenałem a Pasażem Simonsa (w tym czasie jako celowniczy zdobycznego działka 50 mm oraz karabinu maszynowego zwalczał wrogie czołgi, goliaty i piechotę oraz unieszkodliwił tankietkę z materiałem wybuchowym). Ranny w głowę, ratował zasypanych w Pasażu Simonsa żołnierzy batalionu „Chrobry I”^[d]^[2].

Z pozostałościami powstańczych oddziałów por. „Lisa” i por. „Zana” obsadzał ruiny Pasażu Simonsa, po czym przeszedł kanałami do Śródmieścia. Do końca powstania walczył na ulicy Brackiej pod dowództwem por. Stanisława Dąbrowskiego „Grzywy”, obsługując karabin maszynowy i granatnik. 17 września 1944 otrzymał z rąk gen. Tadeusza „Bora” Komorowskiego Order Virtuti Militari 5 klasy^[3]. Po upadku powstania w niemieckiej niewoli - przebywał w stalagach III A Luckenwalde i VIII F Łambinowice^[e].

Po wojnie pracował jako główny księgowy. Żonaty z Zofią z domu Szyszkowską, z którą miał dwie córki Elżbietę Małgorzate Zmarł w Warszawie^[3].

↑ Informacja podana na podstawie https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/jerzy-schabowicz,39516.html. W niektórych opracowaniach podana jest informacja, że Jerzy Schabowicz posiadał stopień plutonowego.
↑ Niektóre źródła podają, że Jerzy Schabowicz zmarł 10 marca 2001, a jego drugie imię brzmiało Wojciech.
↑ 109 bateria wchodziła w skład 102 Dywizjonu Półstałego Artylerii Przeciwlotniczej. Dywizjon ten początkowo zmobilizowany został dla OPL Warszawy, ale w dniu 6 września 1939 skierowano go w okolice Brześcia nad Bugiem. Potem walczył w okolicach Łucka i dotarł do Uhnowa.
↑ Miało to miejsce w dniu 31 sierpnia 1944 po niemieckim nalocie bombowym.
↑ Informacja podana na podstawie http://www.straty.pl/pl/szukaj.

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.