Pośrednie Szpiglasowe Wrótka
 Widok z Dolinki za Mnichem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2110 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
1966 |
| Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′42,8″N 20°02′26,0″E/49,195222 20,040556
| |
Pośrednie Szpiglasowe Wrótka (słow. Západná deravá štrbina, niem. Westliche Löchrige Scharte, węg. Középső-Liptói-kapu)[1] – położona na wysokości ok. 2110 m przełęcz w grani głównej Tatr Wysokich, w odcinku zwanym Szpiglasową Granią. Znajduje się w niej pomiędzy Szpiglasową Czubą (ok. 2160 m) a Szpiglasowym Zębem (2120 m). W 1989 r. Krzysztof Łoziński opisywał ją pod nazwą Zachodnia Szczerbina z Igłą[2], znana jest także jako Zachodnia Dziurawa Przełączka[1].
Szpiglasową Granią biegnie granica polsko-słowacka. Północno-wschodnie stoki Pośrednich Szpiglasowych Wrótek opadają do polskiej Dolinki za Mnichem, południowo-zachodnie do słowackiej Doliny Ciemnosmreczyńskiej[3].
V-kształtna przełęcz jest ostro wcięta w grań. Do Doliny za Mnichem jej stoki opadają stromym, w górnej części płytowym zacięciem. Zacięcie to dołem łączy się z kominem opadającym z Niżnych Szpiglasowych Wrótek. Pierwsze letnie wyjście tym kominem i zacięciem: Andrzej Byczkowski i Halina Cieplińska 20 września 1968 r., zimowe – Władysław Cywiński 27 kwietnia 1993 r. (IV+ w skali tatrzańskiej). Na słowacką stronę stoki opadają płytową ścianą o wysokości kilku metrów. Jest w niej skośne pęknięcie o długości około 8 m, którym można wyjść na przełączkę[2]. Obecnie jednak Szpiglasowa Grań i jej ściany są wyłączone z uprawiania turystyki i taternictwa[4].
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2018-09-02].
- ↑ a b Władysław Cywiński: Szpiglasowy Wierch. Tatry przewodnik szczegółowy tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005. ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Tatry Wysokie i Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Taternictwo powierzchniowe. [dostęp 2018-09-05].