Ramelteon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ramelteon
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C16H21NO2

Masa molowa

259,34 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

196597-26-9

PubChem

208902

DrugBank

DB00980

Klasyfikacja medyczna
ATC

N05CH02

Ramelteonorganiczny związek chemiczny stosowany jako lek nasenny.

Mechanizm działania[edytuj | edytuj kod]

Ramelteon jest selektywnym agonistą receptorów melatoninergicznych MT1 i MT2 w jądrach nadskrzyżowaniowych[1].

Ma działanie podobne do melatoniny, lecz silniejsze. Wspólnie odpowiadają za prawidłowy cykl snu i czuwania. Ze względu na brak istotnego powinowactwa ramelteonu do receptorów dla neuropeptydów, cytokin, serotoniny, dopaminy, noradrenaliny, acetylocholiny, a także receptorów opioidowych, lek ten nie wywołuje uzależnienia fizycznego i psychicznego[2][3].

Wskazania[edytuj | edytuj kod]

Lek został zarejestrowany przez Agencję Żywności i Leków (FDA) do leczenia bezsenności. Nie jest dostępny w Polsce[3].

Zazwyczaj stosuje się 8 mg ramelteonu raz dziennie, około 30 minut przed snem[2][3].

Farmakokinetyka[edytuj | edytuj kod]

Lek jest metabolizowany w wątrobie przy udziale izoenzymów cytochromu CYP450: 1A2, 3A4 i 2C. Okres połowicznej eliminacji leku wynosi 1–2,6 godziny, głównego metabolitu (M-II) 2–5 godzin[4].

Działania niepożądane[edytuj | edytuj kod]

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi leku są nadmierna sedacja, zawroty głowy, zmęczenie, bóle głowy[4].

Przeciwwskazania[edytuj | edytuj kod]

Lek nie powinien być przyjmowany przez pacjentów z niewydolnością wątroby[4].

Preparaty[edytuj | edytuj kod]

  • Rozerem – tabletki 8 mg

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. R.T. Owen, Ramelteon: Profile of a new sleep-promoting medication, „Drugs of Today”, 42 (4), 2006, s. 255, DOI10.1358/dot.2006.42.4.970842, PMID16703122 [dostęp 2023-11-07] (ang.).
  2. a b Rozerem (Ramelteon): Uses, Dosage, Side Effects, Interactions, Warning [online], RxList [dostęp 2023-11-06] (ang.).
  3. a b c Jakie są najnowsze leki nasenne? [online], Leki.pl [dostęp 2023-11-06].
  4. a b c S.M. Stahl: The Prescriber’s Guide. Stahl’s Essential Psychopharmacology. Wyd. 4. Cambridge University Press, 2011, s. 509–511.