Zotepina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zotepina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C18H18ClNOS

Masa molowa

331,86 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

26615-21-4

PubChem

5736

DrugBank

DB09225

Klasyfikacja medyczna
ATC

N05 AX11

Stosowanie w ciąży

kategoria C

Zotepinaorganiczny związek chemiczny o szkielecie dibenzotiepiny, stosowany jako lek neuroleptyczny drugiej generacji w leczeniu objawów schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej.

Mechanizm działania[edytuj | edytuj kod]

Zotepina blokuje receptory dopaminergiczne D2 i receptory serotoninergiczne 5HT2A. Hamuje też wychwyt zwrotny noradrenaliny.

Farmakokinetyka[edytuj | edytuj kod]

Lek jest metabolizowany w wątrobie przy udziale izoenzymów cytochromu P450: 3A4 (CYP3A4) i 1A2 (CYP1A2).

Działania niepożądane[edytuj | edytuj kod]

Istotnymi działaniami niepożądanymi są przyrost masy ciała, sedacja, tachykardia, ortostatyczne spadki ciśnienia tętniczego, hiperprolaktynemia, wydłużenie odstępu QTc w stopniu zależnym od dawki. Lek prawdopodobnie zwiększa ryzyko insulinooporności, dyslipidemii i cukrzycy. Stosowanie zotepiny wiąże się ze zwiększeniem ryzyka napadów drgawkowych. W metaanalizie Leuchta i wsp. z 2013 roku zotepina była jednym z neuroleptyków najczęściej powodujących objawy pozapiramidowe (iloraz szans większy tylko dla haloperidolu)[1].

Dawkowanie[edytuj | edytuj kod]

Lek jest najczęściej stosowany w dawce 75–300 mg na dobę. Wymaga podawania w trzech dawkach na dobę.

Preparaty[edytuj | edytuj kod]

Blistr japońskiego preparatu zotepiny

Lek jest niedostępny w Polsce, jest natomiast dostępny m.in. w Niemczech, Czechach i Japonii. Preparaty handlowe: Lodopin, Losizopilon, Setous, Zoleptil.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. S Leucht, A Cipriani, L Spineli, D Mavridis i inni. Comparative efficacy and tolerability of 15 antipsychotic drugs in schizophrenia: a multiple-treatments meta-analysis. „Lancet”. 382 (9896), s. 951–962, 2013. DOI: 10.1016/S0140-6736(13)60733-3. PMID: 23810019. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stephen M. Stahl: Podstawy psychofarmakologii. Gdańsk: Via Medica, 2008, s. 595–600. ISBN 978-83-60945-73-5.
  • Stephen M. Stahl: Podstawy psychofarmakologii: teoria i praktyka. Tom 2. Gdańsk: Via Medica, 2009, s. 176–177. ISBN 978-83-7599-071-3.