System barw Ostwalda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

System barw Ostwalda – metoda klasyfikacji barw, zaproponowana przez Wilhelma Ostwalda, oparta na założeniu, że każda z barw może być wyrażona funkcją udziałów trzech składowych – jednej z 24 „barw pełnych” (w pełni nasyconych barw chromatycznych) oraz dwóch barw achromatycznych – bieli i czerni. Ostwald – chemik i filozof – korzystał z zaproponowanej klasyfikacji poszukując możliwości opisania warunków osiągania harmonii barw, np. w malarstwie.

Światło, wzrok i wrażenia barw[edytuj | edytuj kod]

Współcześnie jest oczywiste, że teoria kolorów musi opierać się na uznaniu ich za wrażenia wywołane działaniem różnych bodźców świetlnych na narządy wzroku. Narządy takie ukształtowały się w procesie ewolucji organizmów, nieustannie dostosowujących się do życia na Ziemi – m.in. ewolucyjnie doskonalących sposoby korzystania z docierającej przez atmosferę części widma promieniowania słonecznego jako źródła informacji o otoczeniu (zob. ewolucja widzenia barwnego). Na podstawie wiedzy o prawdopodobnym składzie widma tego promieniowania w czasie rozwoju pierwszych form życia przypuszcza się, że pierwotne organizmy dysponowały receptorami światła o zakresach czułości innych niż te, którymi dysponuje człowiek[a]. Człowiek współczesny opisuje własne wrażenia wzrokowe, do nich dostosowując znaczenie pojęć światło widzialne, widzenie fotopowe lub barwa, od dawna nie zadając sobie pytań:

Światło miałoby istnieć tylko wtedy, gdy jest widziane?
Nie! To ty nie mógłbyś istnieć, gdyby światło nie widziało ciebie![2]

Johann Wolfgang von Goethe (1749–1832), Die Farbenlehre

Od połowy XIX wieku do opisu wrażeń odbieranych przez człowieka używa się wielkości[3]:

które są podstawą różnych – wciąż udoskonalanych – systemów barw[4] (zob. np. Natural Colour System, przestrzeń barw, przestrzeń barw L,a,b, CIELab, modele: HSV, HSL, RGB, RGBA, sRGB i inne).

Opisywane wrażenia wzrokowe nie są jednoznacznie związane ze składem widma promieniowania, które jest fizjologicznym bodźcem[3]:

  • promieniowanie o tym samym składzie widma wywołuje identyczne wrażenie, ale…
  • identyczne wrażenia mogą być wywoływane przez promieniowanie o różnym składzie (metameryzm); np. wrażenie powstające w warunkach naturalnych, pod wpływem promieniowania z widmem ciągłym (część światła białego), można wywołać stosując np. odpowiednią mieszaninę wiązek monochromatycznych lub innych wiązek o różnych barwach (synteza addytywna lub subtraktywna).
1
Światłem widzialnym nazywamy niewielką część ciągłego widma promieniowania elektromagnetycznego, zdolną do wzbudzania fotoreceptorów oka
2
Względna absorpcja światła czopków (K, Ś, D) i pręcików (Pr) siatkówki ludzkiego oka (cztery „aparaty wzrokowe” człowieka)
3
Kwitnący ogród – malarski przekaz wrażeń van Gogha (rzeczywiste obiekty i użyte barwniki absorbują podobne pasma światła widzialnego)

Rys historyczny rozwoju wiedzy o barwie[edytuj | edytuj kod]

Historia rozważań o istocie barw i ich oddziaływaniu na człowieka (aspekty filozoficzne, metafizyczne, estetyczne, psychologiczne, przyrodnicze) jest znacznie dłuższa od historii badań właściwości promieniowania elektromagnetycznego. W starożytności i średniowieczu rozważania te, w tym tworzenie systemów barw (sposobów klasyfikacji opartych m.in. na pojęciach „jasności” i „ciemności” barw), podejmowali głównie filozofowie i malarze (m.in. Pitagoras, Arystoteles, Platon, Robert Grosseteste, Leone Battista Alberti, Leonardo da Vinci); nie były one oparte na podstawach przyrodniczych[4] [5]. Demokryt twierdził, że obserwowane obiekty wysyłają do oka „atomy”, wywołujące obraz; według Euklidesa to właśnie oko miało być źródłem „promieni wzrokowych”, które „dotykały” obserwowanych przedmiotów[6]. Pierwszym uczonym, który stworzył system oparty na tylko trzech barwach – czerwonej, niebieskiej i żółtej – był prawdopodobnie belgijski uczony i jezuita François d'Aguilon (1567–1617)[7].

Przełomem w poznawaniu natury barwy było odkrycie Isaaca Newtona (1643–1727), dokonane w czasie jego badań rozszczepiania światła białego w pryzmacie i proces odwrotny (zastosowanie drugiego pryzmatu)[8][9].

1
2
Zjawisko rozszczepienie światła w pryzmacie było znane od wieków, jednak dopiero Isaac Newton wykazał, że jest związane z naturą światła, a nie szkła (zob. szkic przełomowego eksperymentu Newtona, pochodzący z jego pracy, zaprezentowanej w Royal Society w roku 1672)

Newton pierwszy stwierdził, że uzyskiwane barwy nie są cechą pryzmatów, lecz światła, które można rozdzielać i ponownie łączyć, uzyskując światło białe. Zaproponował koło barw, którego wycinki odpowiadają udziałom siedmiu kolorów w widmie (czerwona, pomarańczowa, zielona, niebieska, indygo, fioletowa) i wskazał punkt odpowiadający światłu białemu. Wyniki swojej pracy przedstawił w Royal Society w roku 1672 jako a new theory of light and colours[8][9]. W kolejnych dziesięcioleciach koncepcja spotykała się ze sprzeciwami; protestował m.in. Johann Wolfgang von Goethe (1749–1832), zajmujący się problemami barw od roku 1791, którego praca Theory of Colours ukazała się w roku 1810[10]. Goethe wyśmiewał możliwość uzyskiwania bieli z barw chromatycznych, myśląc wyłącznie o syntezie subtraktywnej, czyli efektach odbicia światła od powierzchni pokrytych mieszaninami barwników, pochłaniających fale o różnej długości (sumowanie efektów absorpcji powoduje wzrost udziału czerni – nasycenia szarością). Różnica między syntezą subtraktywną i addytywną (mieszaniem wiązek światła o różnych widmach, powodującym zwiększanie udziału bieli) stała się wkrótce oczywista[11], m.in. dzięki pracom niemieckiego matematyka i astronoma, Tobiasa Mayera, autora pracy De Affi nitate Colorum Commentatio (1758) i Georga Palmera, autora książki Theory of Colours and Vision (1777)[12].

Zrozumienie powstawania wrażeń barw nie byłoby możliwe bez rozwoju medycyny. Istotny wkład wnieśli m.in.[13][14][15]:

  • Thomas Young (1773–1829) – angielski fizyk i fizjolog, twórca „teorii trójchromatycznej”; za jej prekursora jest uznawany rosyjski fizykochemik Michaił Łomonosow (1711–1765), autor traktatu pt. Słowo o pochodzeniu światła, nową teorię o barwach przedstawiające, 1 lipca 1756 r. rzeczone,
  • Hermann von Helmholtz (1821–1894) – niemiecki fizjolog, fizyk i filozof, który poprawił i uzupełnił teorię Younga, tworząc teorię Younga-Helmholtza[16],
  • Ewald Hering (1834–1918) – niemiecki fizjolog, który twierdził, że każda percepcja wzrokowa jest efektem pobudzeń trzech podstawowych substancji fotochemicznych, przy czym każda z nich uczestniczy w powstawaniu wrażenia dwóch barw, zależnie od kierunku przemiany zachodzącej z udziałem światła (rozpad i resynteza, asymilacja i desymilacja)[17].

Trójchromatyczną teorię Younga–Helmholtza potwierdził James Clerk Maxwell (zob. trójkąt Maxwella), autor m.in. Experiments on Colours (1855) i On the Theory of compound Colours (1860). Badania mieszania promieniowania różnych barw widmowych prowadził również Hermann Grassmann (1809–1877) – nauczyciel matematyki i fizyki z gimnazjum w Szczecinie (polihistor). Uzyskał wyniki pozwalające sformułować prawa addytywnego mieszania, które przedstawił w pracy wydanej w roku 1853 pt. Zur Theorie der Farbmischung (o teorii mieszania barw). „Prawa Grassmanna” są podstawą współczesnej kolorymetrii[12].

Wiedza o barwach, zgromadzona od odkrycia Newtona, stała się podstawą systemów ich klasyfikacji, traktujących barwy o różnej charakterystyce jako mieszaniny innych barw. Stworzyli je m.in.[18] malarze Philipp Otto Runge (1777–1810)[19] i Albert Henry Munsell (1858–1918)[20][21] oraz fizykochemik i filozof przyrody – Wilhelm Ostwald (1853–1932)[22][23][21].

1
Isaac Newton[8], „Opticks”, 1704
2
Koła kolorów z roku 1708 (Claude Boutet?)[24]
3
Kule barw Rungego[19] (1777–1810) i Munsella[20] (1858–1918)
4
Goethe, 1809[10][25]

System barw Ostwalda[edytuj | edytuj kod]

Wilhelm Ostwald, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w roku 1909 (afiliacja: Uniwersytet w Lipsku), fizykochemik zainteresowany filozofią przyrody i historią chemii, porzucił w roku 1906 pracę akademicką, podejmując w prywatnym laboratorium poszukiwania naukowych podstaw harmonii barw – próby sprecyzowania zasad ich łączenia w sposób analogiczny do łączenia akordów (harmonia dźwięków)[26], prowadzących do odczuwania piękna (analogicznie do odczuwania piękna muzyki lub poezji)[2][23][27][28]. Pracował nad wydaniem Nauki o barwach w pięciu tomach, poświęconych problemom matematycznym, fizycznym, chemicznym, fizjologicznym (tom napisany przez lekarza) i psychologicznym. Tom piąty nie ukazał się, lecz rozważania dotyczące psychologii zostały opublikowane, m.in. w pracach His Farbfibel (1916, 15 wydań) i Harmoniesucher[29].

Dążąc do naukowego rozwiązania problemów systematyki i harmonii barw W. Ostwald zgromadził liczne próbki barwników, które wytwarzał we własnym laboratorium[30]. Barwy usystematyzował inspirując się pracami amerykańskiego malarza, Alberta Munsella[20], z którym spotkał się w Ameryce w roku 1905.

W systemie Munsella barwę określano podając wartości trzech cech: odcienia H (od ang. Hue), nasycenia C (od ang. Chroma) i waloru V (od ang. Value), czyli stopnia jasności, wyrażanego jako miejsce na 10-stopniowej skali (1 – biel, 10 – czerń). System obejmuje 100 tonów barwy, umieszczonych na kole barw, wyrażonych jako pośrednie między R, Y, G, B od ang. Red, Yellow, Green, Blue, Purple (czerwony, żółty, zielony, niebieski, fioletowy)[21]. Wilhelm Ostwald zmodyfikował system Munsella umieszczając na kole 24 „barwy pełne” (chromatyczne oznaczone: N = 1, N = 2, …, N = 24). Zastosował „zasadę wzajemnej symetrii”, zgodnie z którą[31]:

  • każda barwa N jest wynikiem addytywnego mieszania barw sąsiednich (N-1 i N+1),
  • barwą dopełniającą dla barwy N jest barwa N+12.

Wprowadził też, jako dodatkowe „wielkości wrażenia barwnego” (parametry definiowanej przestrzeni barw), pojęcia udziału („zawartości”) dwóch barw achromatycznych: bieli i czerni. W ten sposób odszedł od kierunku wskazywanego przez Younga, Helmholtza i Maxwella (opis barw: ton, nasycenie, jasność)[32][23], co jest uznawane za jeden z jego merytorycznych błędów[33]. Ostwald był tak przekonany o słuszności swojej nowej teorii barw, że osobiście – wbrew zasadom – zgłaszał swoją pracę do wyróżnienia Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki[28]. Mimo zastrzeżeń dotyczących początkowych przesłanek teoretycznych system Ostwalda cieszył się powodzeniem w praktyce. Był m.in. prototypem opracowanego w latach późniejszych niemieckiego atlasu barw DIN Farbsystem DIN 6164[34].

Poglądowy model systemu Ostwalda ma formę podwójnego stożka. Jego przekrojami są 24 „trójkąty o jednakowym tonie barw”[35][36].

1
2
Zasada systemu barw Ostwalda[35][36]

Wierzchołki trójkątów o jednakowym tonie zostały oznaczone symbolami: r – barwa czysta (pełna), b – biel, c – czerń. Boki trójkątów są traktowane jako[32]:

  • b–c – skala szarości,
  • b–r – barwy „jasno-przezroczyste”,
  • c–r – barwy „ciemno-przezroczyste”.

Zmiany wartości barw na skalach Ostwald wyznaczył kierując się „kryterium równego stopniowania interwału”, wynikającego z prawa Webera-Fechnera (subiektywnie odczuwana różnica między wrażeniami) jest zależna od siły (wielkości) bodźca w sposób logarytmiczny)[37]. W polu trójkątów linie prostopadłe odpowiadają tzw. „szeregom sczerniałym”, a punkty wewnątrz dwustożka, wyznaczonego przez b–r i c–r – „barwom mętnym” („zszarzałym”)[32].

Schemat systemu barw Ostwalda[38]: 1 – linie jednakowej zawartości bieli (b), 2 – linie jednakowej zawartości czerni (c), 3 – linie jednakowej zawartości barwy pełnej (r)

Wnioski z badań dotyczących warunków odczuwania harmonii barw Ostwald przedstawił m.in. graficznie, jako „grupy harmonijne”[39].

Główne grupy harmonijne w kole barw Ostwalda[39]

Koncepcje te wywołały protesty artystów-malarzy. Praktycy wskazywali, że odczucie barw jako harmonijnych zależy od wielu dodatkowych czynników, poza uwzględnionymi w systemie, takich jak wielkość sąsiadujących barwnych powierzchni lub warunki w pomieszczeniach, w których dzieło jest prezentowane. Również Ostwald zdawał sobie sprawę z tych zależności, o czym świadczy cytat z jego pracy[39]:

Wygląda to na pustą ignorancję jeżeli komuś przyjdzie w ogóle na myśl, nby sprawy te chcieć opanować zimnym rozsądkiem

Wilhelm Ostwald
(według G. Zeugnera)[39]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zakłada się, że w pierwszej kolejności wykształciły się fotoreceptory światła średnio i długofalowego, dominującego w warunkach morskich i na nie pokrytej roślinnością powierzchni Ziemi. Zgodnie z hipotezą Ledda pierwsze fotoreceptory reagowały na promieniowanie o λ=440 nm i λ=570 nm (odbierane przez człowieka odpowiednio jako kolor niebieski i żółty). Według tej hipotezy ewolucja, zachodząca w zmieniających się warunkach zewnętrznych (m.in. zmiany składu atmosfery, będącej filtrem dla światła słonecznego, np. związane ze wzrostem roli fotosyntezy w biosferze i stopnia pokrycia powierzchni Ziemi zieloną roślinnością), doprowadziła do zastąpienia receptorów 570 nm dwoma receptorami: 520 nm i 600 nm (dla człowieka – kolor zielony i czerwony)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Starkiewicz 1960 ↓, s. 217–218.
  2. ↑ a b Danuta Sobczyńska (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Instytut Filozofii): Goethe i Ostwald. 'Die Farbenlehre' w interpretacjach artysty i uczonego. [dostęp 2014-06-19]. (pol.).
  3. ↑ a b Marcin Wilczewski: Algorytmy graficzne. [w:] Materiały dydaktyczne PG (wykład ppt)[ [on-line]. mif.pg.gda.pl. [dostęp 2014-06-28]. (pol.).
  4. ↑ a b Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Colour order systems in art and science. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-28]. (ang.).; Bibliografia.
  5. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 11–12.
  6. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 12.
  7. ↑ Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Franciscus Aguilonius. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  8. ↑ a b c Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Isaac Newton. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  9. ↑ a b Zeugner 1965 ↓, s. 12–13.
  10. ↑ a b Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Johann Wolfgang von Goethe. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  11. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 15–16.
  12. ↑ a b Józef Mielicki: Ewolucja poglądów na istotę barwy. [w:] Informator chemika kolorysty nr 11 [on-line]. Nr 11 – Stowarzyszenie Polskich Chemików Kolorystów. s. 2-11. [dostęp 2014-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-14)]. (pol.).
  13. ↑ Starkiewicz 1960 ↓, s. 218–219.
  14. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 17–19.
  15. ↑ Wiktor Stopyra. Widzenie barw. „Okulistyka > Kompendium Okulistyki”, 2012. ISSN 1505-2753. (pol.). 
  16. ↑ Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Hermann von Helmholtz. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  17. ↑ Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Ewald Hering. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  18. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 16–17.
  19. ↑ a b Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Philipp Otto Runge. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  20. ↑ a b c Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Albert Henry Munsell. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  21. ↑ a b c dr hab. inż. Władysław Woźniak: Atlasy kolorów; Albert H. Munsell i Friedrich Wilhelm Ostwald. [w:] Materiały dydaktyczne Instytutu Fizyki PWr [on-line]. if.pwr.edu.pl. [dostęp 2014-06-23]. (pol.).
  22. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 19–22.
  23. ↑ a b c Narciso Silvestrini, Ernst Peter Fischer: Wilhelm Ostwald. [w:] Colour order systems in art and science [on-line]. colorsystem.com. [dostęp 2014-06-29]. (ang.).
  24. ↑ Sarah Lowengard: The Creation of Color in Eighteenth-Century Europe. gutenberg-e.org. [dostęp 2014-06-28]. (ang.).
  25. ↑ Michael Mandelartz (Meiji University, Faculty of Arts and Letters, Department of German Literature): Goethe: Farbenkreis zur Symbolisierung des "menschlichen Geistes- und Seelenlebens". 1809. kisc.meiji.ac.jp. [dostęp 2014-06-28]. (ang.).
  26. ↑ Michael Sutton: The father of physical chemistry. [w:] Portal Arcor, przedruk z Chemistry in Britain, 39 (5) za zgodą RS of Chemistry [on-line]. Royal Society of Chemistry, 2003. s. 32-34. [dostęp 2014-06-19]. (ang.).
  27. ↑ Vision einer ästhetischen Ordnung: Der Ostwaldsche Doppelkege. Das Farbsystem Wilhelm Ostwalds will die Harmonie zwischen Farben in ein allgemeingültiges Gesetz fassenl. [w:] Farbimpulse.de [on-line]. Brillux GmbH & Co. KG, 01.09.2004. [dostęp 2014-06-19]. (niem.).
  28. ↑ a b Pallavi Bhattacharyya. Wilhelm Ostwald – The Scientist. „Resonans”, s. 428-433, maj 2012. www.ias.ac.in. (ang.). 
  29. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 19–20.
  30. ↑ Joachim Schummer: Ostwald, Wilhelm > Later years. [w:] Encyclopædia Britannica [on-line]. [dostęp 2014-06-20]. (ang.).
  31. ↑ Zausznica 1958 ↓, s. 345.
  32. ↑ a b c Zeugner 1965 ↓, s. 21.
  33. ↑ Zausznica 1958 ↓, s. 344, 348–349.
  34. ↑ DIN Colour Card 6164. [w:] Farbsystem auf farbmetrischer Basis (Tonwert, Sättigung, Dunkelstufe nach CIE 1931) [on-line]. Deutsches Institut für Normung e.V.. [dostęp 2014-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (niem.).
  35. ↑ a b Zausznica 1958 ↓, s. 344-349.
  36. ↑ a b Anna Kmita: Barwa. Podstawowe pojęcia. Zastosowanie w projektowaniu. [w:] ASP Katowice, BSP 4 [on-line]. asp.katowice.pl. [dostęp 2017-05-10]. (pol.).
  37. ↑ Zausznica 1965 ↓, s. 346.
  38. ↑ Zeugner 1965 ↓, s. 20-21.
  39. ↑ a b c d Zeugner 1965 ↓, s. 22.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Gerhard Zeugner: Barwa i człowiek (Farbenlehre fur Maler). Jerzy Rogaczewski (tłum.). Warszawa: Arkady, 1965.
  • Adam Zausznica: Nauka o barwie. Warszawa: PWN, 1958.
  • Witold Starkiewicz: Psychofizjologia wzroku. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1960.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Chenguang Lu, Illustrating color evolution according the decoding model of color vision[1]
Barwa
Percepcja koloru
Przestrzeń barw
Lista kolorów
Pozostałe kolory
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=System_barw_Ostwalda&oldid=73606505”